De laatste :)

Dag lieve mensjes allemaal,

De laatste volle dag in Suriname is aangebroken… Van onze laatste momentjes wordt dus zeker en vast nog genoten en vandaar ook dat het zo lang geleden is dat je mij hoorde.

Het toneel en de zorgklas waren echt wel een succes, we zijn super fier op onze kindjes en een beetje op onszelf :-)

Verder zijn we nog op jeepsafari geweest, we hebben de schildpadden op Matapica bekeken en gered (wat wel nodig is als de kleintjes ’s nachts onder je hangmat lopen), en we zijn op fietstocht geweest naar Peperpot (een plantage van…. Jawel: suiker…) Heel bewogen, maar dus ook super leuk en zeker allemaal de moeite. Voor een uitgebreider verslag moet je wachten tot in België ;-)

Verder hebben we vooral ook genoten van de laatste momentjes samen, want het zal raar zijn om terug helemaal alleen de deur uit te gaan. Meisjes, ik ga jullie missen! :-)

Hier is het nu bijna afgelopen, dus na jullie drie maanden lastig te vallen met al mijn belevenissen en dergelijke heb je hier eindelijk mijn laatste blog bericht.

Hier wil ik nog even melden dat de voorbije drie maanden een ongelooflijke en onvergetelijke ervaring zijn geweest. Ik heb heel veel geleerd zowel op persoonlijk als sociaal en mondiaal vlak dus in dat opzicht is deze reis zeker en vast geslaagd :-) Uiteraard heb ik ook heel veel geleerd op gebied van school, wat zeker en vast niet over het hoofd mag gezien worden ;-)

Suriname zelf was een zeer gevarieerd land dat heel veel te bieden heeft op alle vlakken. Een echte aanrader voor iedereen en ik zal het hier heel hard missen. Wat niet wil zeggen dat ik niet naar huis wil, want na drie maanden besef je ook wel wat je thuis hebt gelaten en wat dat juist allemaal betekent.

Ik heb hier heel veel belevenissen en ervaringen opgedaan die ik heel erg graag wil delen met velen onder jullie, maar ik besef ook dat de manier waarop ik dit alles heb ervaren niet altijd op dezelfde manier zal opgenomen worden. Dat alles maakt dit nog specialer en gaf mij de ingeving om er dubbel zoveel van te genieten. Juist omdat ik besef dat ik het geluk had om dit alles te beleven. En ik weet maar al te goed dat niet iedereen die kans heeft, waardoor ik dit alles nog extra apprecieer. Ook ik zal niet vaak meer zo’n kans krijgen en dat besef ik maar al te goed. Aan al diegene die dus ook deze kans krijgen wil ik zeggen: neem ze! Het is een ongelooflijke ervaring die je heel wat bijbrengt. Negatieve, maar vooral positieve momenten zullen je heel wat bijbrengen zowel op korte als op lange termijn. Dus het is een aanrader voor iedereen.

En om te eindigen in schoonheid, stop ik zoals ik begon: met een lied om toch maar duidelijk te maken aan diegene die twijfelen, neem de kans, het is meer dan de moeite waard! :-)

Wishing on a shooting star
but dreams alone won't get you far.
Can't deny your feeling anymore
the world is waiting right outside your door.
Ware you waiting for?

Come on here's your chance,
don't let it slip right through your hands.
Are you ready for the ride of your life?
Your dreams are riding on the wind,
just reach out and pull them in.
Get ready for the ride of your life.
The ride of your life.

In your heart you know what you must do.
You've only got yourself to answer to.
Don't let fear of falling hold you down.
Your spirit's flying high above the clouds.
You're glory bound.

Come on here's your chance
don't let it slip right through your hands.
Are you ready for the ride of your life?
Your dreams are riding on the wind
just reach out and pull them in.
Get ready for the ride of your life.

You’re on your way no looking back
and there's no future living in the past.
You're free at last.
Yeah yeah yeah.
Your free at last.

Come on here's your chance
don't let it slip right through your hands.
Are you ready for the ride of your life?
Your dreams are riding on the wind just reach out and pull them in.

Get ready for the ride of your life.
The ride of your life
come on come on
get ready

yeah yeah yeah
Your dreams are riding on the wind
just reach out and pull them in.
Get ready for the ride of your life

(by Oliver James)

Ziezo nu is het echt gedaan. Ik heb genoten van deze 3 maanden, hopelijk hebben jullie genoten van de verhalen en tot heel erg snel in België!


Groetjes,

Dorien

En daar gaan we weer :-)

Deze week was het opnieuw werkenweek. De paasvakantie is ook hier gedaan, dus we kunnen er opnieuw helemaal voor gaan. Hieronder een kort overzicht van deze week:

De zorgklas

Deze week kregen we te horen van de leerkrachten dat ze de positieve invloed van de zorgklas opmerken bij de leerlingen. Dit doet heel veel deugd om te horen en hopelijk blijft dit bij hen hangen om er later eventueel zelf iets mee te doen. Het is in ieder geval een signaal naar Leri For Life dat ze in deze richting zeker verder kunnen/moeten.

In het eerste leerjaar heb ik ook gemerkt dat de paasvakantie de kinderen goed heeft gedaan. Sommigen hebben hun klik gekregen en beginnen de letters nu echt te kennen waardoor het vormen en lezen van woorden begint te lukken. Dit is een klik die er in België hopelijk komt, ten laatste, in de kerstvakantie, maar ik ben al blij dat deze kinderen de klik kregen. Het was dus een vruchtbare week waarbij ik merkte dat de kinderen zeker vorderingen hebben gemaakt, vergeleken met de eerste week dat ik hier was.

Het is nu aan ons om een deftige evaluatie te schrijven zodat de leerkrachten er nadien hopelijk nog iets mee kunnen doen in het voordeel van de kinderen.

Het Toneel.

Ook het toneel komt stilaan goed. De kinderen kennen hun rol, sommigen al een deel van hun tekst (en na twee dagen vind ik dat zeer mooi) en de zaal is vastgelegd. Volgende week zal het nog heel druk worden met het maken van decors, uitnodigingen en repeteren. Aan het enthousiasme van de kinderen zal het zeker niet liggen. Ze zijn ook constant bezig met hun teksten en dus ook met het Nederlands en dat is dus zeker een geslaagd element. De kinderen beleven er echt plezier aan, ook in dat opzicht kunnen we spreken van succes aangezien de kinderen Nederlands op een leuke manier leren kennen en dus ook zelf spontaan Nederlands gaan praten.

Het doet deze kinderen echt wel goed dat we met dit project bezig zijn en dat merk je tijdens het toneel, maar ook in hun dagelijkse omgang. Ze spreken zelf spontaner en vlotter Nederlands gewoon omdat ze er zoveel mee bezig zijn. Het is jammer dat het zal weg vallen, want uit ervaring merken we dat je het snel verleert. Wij hebben enkele woorden Saramakaans geleerd, maar aangezien we 2 weken vakantie hadden, zijn we al heel veel vergeten. Natuurlijk dat het bij de kinderen ook zo gaat en daarom zou het goed zijn om vaker zo’n projecten op te starten. De resultaten mogen er zeker en vast zijn.

Je merkt het, zowel de kinderen als wij beleven heel veel plezier aan het gebeuren en hoewel ik er niet veel over schrijf, is het wel een hele gebeurtenis. Geloof mij, als de Braka’s aanwezig zijn, staat het dorp in rep en roer.

Dit weekend zal het ook vooral voorbereiden worden voor volgende week, want jammer genoeg volgt dan het afscheid. Het zal de laatste week in Brownsweg zijn en het afscheid zal sowieso moeilijk zijn. Gelukkig is er nog genoeg werk om ons af te leiden zodat we daar niet te veel moeten aan denken.

Ik ben heel benieuwd wat het toneel zal geven, vooral omdat de kinderen zo onvoorspelbaar zijn. Hoewel ze heel enthousiast zijn en er zeker voor gaan, liggen de normen hier heel anders dan bij ons. Engagement is een woord dat ze niet echt kennen en wanneer je vraagt om te repeteren van 15 uur tot 17 uur, komen en gaan de kinderen, wanneer ze willen tussen 15 en 17 uur. Het is moeilijk om zo te werken, maar je kan de kinderen ook niet opsluiten, vooral omdat je weet dat wanneer ze naar huis gaan ze moeten wassen, zorgen voor broer of zus,… De normen liggen hier helemaal anders waardoor het niet altijd even makkelijk werken is, maar dit maakt het wel uitdagend en spannend. Ik kan nu niet met zekerheid zeggen welke kinderen er donderdag om 17 uur op het podium zullen staan. En geef toe, voor een toneelstuk is dat toch wel spannend, niet? :-)

Toch ben ik al heel blij met het resultaat, want de kinderen genieten ervan om met Nederlands bezig te zijn. En dat was toch het doel, nee?

Ik heb er in elk geval wel heel veel zin in en hopelijk komt het goed. Duim voor ons, denk aan ons en brand een kaarsje.

Ik ben benieuw naar het vervolg en weet dat wanneer je dit verlolg te lezen krijgt, er mij hier nog maar 1 week rest. Bizar he, ik kan mij mijn eerste blogbericht nog zo goed herinneren en nu ben ik al bijna aan het einde. Wie had ooit gedacht dat dit zo snel zou gaan? Ik in elk geval niet.

Maar goed, genoeg nagedacht, tijd om verder te werken.

Genieten jullie nog van de rust in het Belgenlandje en dan doen wij hier verder wat we kunnen.

Vle groeten en tot blogs!!

Dorien
xxx

Ontdekking van Suriname deel II

Hoewel het deze week heel wat minder druk was dan de vorige, hebben we toch nog heel wat gezien.
Genoeg om jullie nog een verslag te sturen vooraleer we opnieuw vertrekken naar Brownsweg, want jaja, ook hier is de vakantie nu gedaan.


Paramaribo zoo

Maandag zijn we naar Paramaribo zoo geweest. Eigenlijk stond dit niet echt op onze planning aangezien we gelezen hadden dat de dieren heel zielig en verwaarloosd waren. Maar aangezien we de wilde dieren niet in het echt zagen, moesten we wel naar de zoo :p

Ok, de zoo is niet heel groot en de koten zijn ook heel klein, maar ik vond het wel heel erg proper en de dieren zaten ook niet met veel. Ideaal was het niet, maar het stond veel erger beschreven dan dat het effectief is. Antwerpen zoo is veel spectaculairder, maar het was een leuke namiddagactiviteit die we afsloten met een drankje in Broki.
Heel gezellig met uitzicht op de Surinamerivier.

Goudmijnen

Dinsdag zijn we een dagje naar de Goudmijnen gaan kijken. Eerlijk: het wars niet de grote Goldmine die heel bekend is in Brownsweg, maar eerder kleine mijnen aan de kant van de weg. Als je mij zegt dat het illegale mijnen waren, dan zou ik het nog geloven ook :p
Het was leuk om te zien hoe ze daar werken, maar jammer genoeg hebben we geen ondergrondse mijn gezien :p
Het systeem: er wordt water weg gepompt uit een put, er worden stenen naar boven gezogen in een bak, hier wordt kwik bij gedaan en zo komen de stukjes goud bij elkaar tot een klompje dat er dan moet uitgehaald worden. Dat was het :p
Het is zo dat de mannen die daar werken daar voor 2 tot 3 weken zitten en echt “op kamp”. Met hangmatten onder een afdak en eten maken en zo. In het kamp is ook 1 vrouw voor de huishoudelijke taken. En dan ja, na twee weken gaan ze naar huis voor 1 dag. (toch volgens Eugenie haar man zijn planning :-) )

A ja, om die pomp te zien moesten we over 3 boomstammen lopen (dus nog eens terug is 6 in totaal) laat ons zeggen dat we er een score van 5/6 en 1 natte voet hebben aan over gehouden :p Mooi toch ;-)

Nadien zijn we naar de pier op Brownsweg geweest om te vissen en ik heb 2 vissen gevangen!! Echt super grappig :p Een visdraad aan een tak en casave als aas. Dat werkt echt, in tegenstelling tot de appelflap van Dieter…

Nickerie en Bigi Pan

Vrijdag zijn we met onze gids, Norrie, naar Nickery gereden. Een autorit van drie uur om dan javaan te eten en met de boot naar Bigi Pan te gaan. Bigi Pan is een natuurreservaat dus we moesten met een boot door een rivier. Echt zoals in de films omgeven door woud :-)

Klein detail: het was laag water, dus op een bepaald moment moest iedereen uit de boot, de bootsmannen duwden de boot door een klein beekje en eens op de rollers moest iedereen de boot erover trekken. Avontuur alom :-) Verder gingen we niet te snel zodat we zeker dieren konden spotten en dat deden we. Kaaimannen, apen en heel veel vogels :-) Het was een beetje “waar is Wally” maar dan live :-)
Eens de rivier door kwamen we op een meer en in het midden van dat meer stond ons roze huisje voor 1 nacht. Echt super mooi en niet te geloven eigenlijk. Dat zoiets echt bestaat en dat wij daar tussen staan, we hebben vaak gedacht dat we in een film of op een fotoprent zaten.

Tijdens onze boottocht was er een van de springende vissen die tegen mijn arm, onder mijn kin, tegen Caro haar hoofd en uit de boot sprong. Best wel verschietachtig. Maar zoals de gids zei: beter een vis tegen je hoofd dan een koe… Vraag mij niet waar hij het haalde, maar hij heeft wel gelijk natuurlijk :p
’s Avonds zijn we met de boot vogels gaan spotten in een ongelooflijk landschap. Echt niet te begrijpen en zo groot.

Het water van het meer is zowel zoet als zout en dat kwam doordat de dijk ooit eens gebroken is en daardoor het water gemengd is. Het is ook een kei groot meer dat super diep lijkt, maar wonder boven wonder, komt het water maar tot aan de knie… Grappig e :p
En heel bizar ook, in 2009 was er zo’n droogte dat heel het meer + de rivier heeft droog gestaan. Volledig droog, je kon er op lopen en voetballen en er heeft zelfs een artikel in de krant gestaan dat ze er met hun bromfiets (hier gezien als een kwat) over het meer reden. En ja daar zitten super veel vissen, dus die waren allemaal dood en het stonk vreselijk! En nog vreemder, het heeft 2 weken geduurd eer alles terug gevuld was en het er terug vol vis zat. En dat na 4 maanden droog te staan… Bizar e!
We hebben uiteindelijk 2 uur en half op de boot gezeten om beestjes te spotten. Een beetje Paradisio maar dan echt echt echt.

Zaterdagochtend zijn Jumi en ik opgestaan en onmiddellijk in de Kajak gestapt :-) We hebben een toertje gedaan op het meer om wakker te worden. Ongelooflijk uitzicht en super leuk :-) Na het ontbijt hebben we opgeruimd en hebben we ons huisje achter ons gelaten. De terugrit ging heel wat sneller aangezien we niet echt meer beestjes moesten spotten en het was nu hoogwater dus er moest amper geduwd worden :-) Enkel nog over de rollers, wat een luxe.

Eens terug in Nickerie zijn we naar een rijstfabriek gegaan. De vader van de stichter is heel klein begonnen met rijst kopen en verkopen en nu staat daar een van de grootste en properste rijst plantages en fabrieken van Suriname. Ze planten en oogsten hun rijst zelf om hem nadien (volledig machinaal) te sorteren, pellen, slijpen en verpakken. In het totaal werken er ongeveer 180 mensen waarvan er ongeveer 20 binnen werken (ter controle en bediening van de machines) en de rest werkt buiten op de plantages zelf. De fabriek en opbergplaatsen waren echt immens en vergelijkbaar met bij ons. We weten nu wel waar de rijst vandaan komt en zeg nooit zomaar rijstkorrel tegen een rijstkorrel!

Nadien zijn we naar de markt gereden waar we een popelmoes, een zuurzak, een meloen en een ananas hebben gekocht. We hebben nood aan fruit :p
Na de markt zijn we chinees gaan eten en nadien zijn we naar de bananenfabriek gereden. Dit deden we in de laadbak van Norrie. Super leuk zo in de laadbak van een truck de velden naast u en de auto’s die langs rijden. Mooi mooi! Even vreesden we voor een regenbui op ons hoofd, maar na enkele druppels gaf de regen de strijd al op :-)

Aangekomen in de bananenfabriek waren we lichtjes verschoten. Het contrast tussen de rijst- en de bananenfabriek is enorm. Hoe machinaal de rijstfabriek is, zo manueel is de bananenfabriek. Door mensen worden er zakken rond de groeiende trossen gedaan ter bescherming van beestjes (echt rond elke tros hangt een blauwe zak. Wat wel een bizar zicht is, want als je naar een bananenveld kijkt, verwacht je geen blauw…), de bananen worden per steel gekapt en met een transportband vervoerd, de bananen worden gekeurd door een man op grootte, dikte, rijpte, beestjes,… (de rijstkorrels worden machinaal gekeurd…) de slechte trossen worden af gehakt en verwerkt tot veevoer. De andere trossen gaan verder op de transportband, de trossen worden af gekapt en in een bad met ontsmetvloeistof gegooid. Dames halen de trossen eruit en keuren tros per tros. (beestjes, plekken of tweelingen worden verwerkt tot veevoer. Jawel er bestaan tweelingbananen!!! Dat zijn 2 bananen in een schil, maar die worden dus niet verkocht. Helaas pindakaas!) en nadien worden de trossen in dozen gestoken, uit de zakken wordt de vacuüm gezogen en deze dozen worden geëxporteerd. Man, je gaat nooit zomaar een banaan eten als je weet wat daar is aan vooraf gegaan. En zeker niet meer laten slecht worden. Alles gebeurd met de hand en chapeau voor die mensen om dat een hele dag te doen!
Dus als je daar in België bananen tegenkomt van Buba, Savana of Sweety, zeker eens proberen ze zagen er heel goed uit :-)

Na een lange terugrit waren we terug in de stad om te bekomen van de uitstap en te wassen en te plassen ;-)

Geziene beestjes op deze uitstap:

Kaaimannen
· Brilkaaiman
Aapjes
· Doodskopaapjes
· Kapucijnaapjes

Vogels:

· Zilverrijger
· Blauwe magroverijger
· Sokoïrijger of Koemawari
· Moerasbuizerd
· Slakkewauw
· Black Hawk
· Ooievaar
· Anaki
· Blue wing
· Ikana
· Schaarbek vogel
· Rode Ibis
· Amerikaanse ijsvogel
· Katoenvogeltje
· Kleine en grote Anni
· Gritjebie
· Frigatvogel
Waterbeestjes
· Aarden (de vis die ik tegen mijn hoofd kreeg…)
· Koetaï
· Wenkkrabben
· Spookkrabben
· Srika

Moederdag
Voor zij die het vergeten waren: zondag was het moederdag…Maar zelfs hier in Suriname wordt er aan gedacht. Dus bij deze: mama, nog eens een gelukkige moederdag (en een dag :-))

Verder hebben we zondag vooral onze voorbereidingen nog eens bekeken zodanig dat we in Brownsweg goed aan de slag kunnen.
We zijn ook onze fietsen gaan binnen leveren. Best wel bizar en confronterend dat het einde in zicht is. We zijn hier nu nog 3 weken, waarvan 2 weken in Brownsweg en 1 week afsluiting, dus die fietsen gaan we niet meer nodig hebben. Raar…

Nadien zijn we een aperitief gaan drinken in het hotel Torrarica om nadien goed te gaan eten voor moederdag ;-) We zijn onderweg 2 keer gestopt: in Boto Foto was geen plaats en Jiji’s leek ons niet zo gezellig en niet echt wat we wouden. We zaten daar dus, maar konden niet zomaar weg gaan dus bestelden water om te drinken. Nadien vroegen we de rekening, maar blijkbaar bleek het kraantjeswater, dus moesten we niet betalen. HMM lichtjes gegeneerd verlieten we het terras, maar met de mededeling dat we zouden terug komen… Als we nog durven :p
Enfin uiteindelijk zijn we geëindigd in de Waag om goed te eten. Mocht ook wel want om 15 uur heb je echt wel honger :p

’s Avonds veel minder honger, dus we hebben ons fruit maar verorberd. Man die pompelmoezen zijn hier echt zo lekker! En groot! Ongelooflijk :p
Je had er echt wel mee gegeten.

De vakantie werd afgesloten met een cocktail op een terrasje voor de verjaardag van Sissi.

Voila, en nu zit ik hier aan de ontbijttafel klaar voor een nieuwe week Brownsweg. Ik ben benieuwd, vooral voor het toneel aangezien alles nu echt heel erg in gang moet schieten. Ik hoop dat de kinderen nog steeds even enthousiast zijn en dat we de kans krijgen om er echt iets geweldigs van te maken!

Wens ons veel succes, denk aan ons en tot vrijdag!!!

Dorien
xxx

Op ontdekking in Suriname…

Het is ondertussen al een week en twee uitstappen geleden dat je nog iets van mij gehoord hebt. Er is dus heel erg veel te vertellen en ik weet niet zo goed hoe ik het gestructureerd kan over brengen. Maar dus, ik zal mijn best doen :-)

Pekin Slee

Zaterdag ochtend om 8 uur vertrokken we naar Pekin Slee. We vertrokken met de Jeep richting Atjone. Hier stopt de weg en ben je verplicht om verder te gaan met de boot. Eindelijk kon ik mijzelf iets voorstellen bij dat einde van de weg…

Daarvoor moesten we eerst door Brownsweg en het deed best wel raar om eens verder te rijden. De weg was heel hobbelig en stoffig, maar met de jeep veel makkelijker te doen dan met een busje. Een geluk en een ongeluk, want het was wel wild en hard. En toch nog in slaap kunnen vallen. Mooi van ons :p

Eens in Atjone aangekomen moesten we super lang wachten op onze boot, maar uiteindelijk konden we toch vertrekken voor een tocht van 2 uur en half op de Suriname rivier. Het was een houten bootje met kleine lekken dus een nat gat was niet te vermijden….
De boottocht was super mooi. We vaarden tussen het tropische regenwoud en kwamen regelmatig dorpjes tegen, echt een ongelooflijk uitzicht. Eens aangekomen op Pekin Slee mochten we niet uitstappen. Het was nog niet onze halte. Vreemd, want we waren nochtans aan het dorp dat op het eerste zicht te vergelijken was met Brownsweg. Wij moesten echter nog even verder (tot achter de hoek) waar we dan toekwamen op een prachtig domein, met een mooi, gezellig huis. Hier zouden wij de volgende 4 dagen verblijven. Stel u voor: een huis met houten terras waar je hangmat hangt en uizicht op de Suriname rivier met daarachter het tropisch regenwoud… Geniaal!

Eens alles uitgepakt was, zijn we vertrokken voor een eerste wandeling door het dorp. Wat ons onmiddellijk opviel was dat het wel een heel proper dorp is. Er lag wit zand, de huisjes waren super mooi afgewerkt en er lag nergens afval op de grond. Best wel bijzonder in dit land…
Verder leek het dat dit dorp kleiner is dan Brownsweg, maar niets is minder waar. De huisjes staan minder dicht tegen elkaar, waardoor het zo leek. Het aantal inwoners in Brownsweg loopt op tot 1200 en in Pekin Slee tellen we maar liefst 2000 inwoners. Over een klein dorpje gesproken…

’s Avonds was het heel rustig en het viel ons op hoeveel sterren hier wel zichtbaar zijn. ’s Avonds gaan de lichten uit om 11 uur, waardoor het echt donker is en de sterren alleen maar duidelijker worden. Ik denk niet dat ik al ooit zoveel sterren bij elkaar heb gezien.

Na het eten zijn we nog even op zoek gegaan naar Kaaimannen. We zagen hun rode oogjes glinsteren, maar we zijn er niet in geslaagd eentje te vangen. Maar voor een eerste avond was dit wel al genoeg :p
We hebben ook in een bed kunnen slapen, jawel en… de kippen zaten in het dorp, waardoor wij er voor een keer niet wakker van werden :-)

Doorheen de dag kwamen we heel veel dingen te weten:

o In Brownsweg kwamen we langs de goudmijn. Het zag er vrij groot uit, zeker wetende dat bijna alle mannen in Brownsweg hier werken. Toch wordt er in Marowijne nog veel meer goud ontgonnen. De Chinezen zijn ook talrijk aanwezig op de wegen. Aangezien zij overal ook goud willen ontginnen, zijn ze bezig met wegen aan te leggen. Dat is zeer positief voor de bevolking natuurlijk, maar ze leggen alleen wegen aan daar waar ze goud kunnen vinden.
o Als Brownsweg alles goed en slim aanpakt, kan dit de 3de grootste stad van Suriname worden, naast Paramaribo en Nickerie. Wanneer dit het geval is, zullen hier later waarschijnlijk veel meer vakantieoorden komen, want de omgeving is uiteraard prachtig. Het is begrijpelijk dat dit zal gebeuren, waar gebeurt het niet, maar dit maakt het niet minder jammer. De mentaliteit van deze mensen zal veranderen, de mensen zullen meer op geld, goud en territorium gericht zijn. Maar wie kan het deze mensen kwalijk nemen om vooruit te willen? En wie zijn wij, de westerlingen, om daarover te oordelen?
o In Brownsweg woonden vroeger heel wat Brazilianen omdat het een hype was om met een Braziliaanse man te trouwen. Deze Braziliaanse mannen klitten echter samen en begonnen te roven waardoor ze verbannen werden uit Brownsweg. Het verklaart wel vanwaar de vele Braziliaanse namen afkomstig zijn.
o Vele mannen en vrouwen hebben een gouden tand. Vroeger betekende dit vooral dat je rijk was en wanneer een vrouw een gouden tand had, wou dit zeggen dat haar man goed voor haar zorgde. Nu is het vooral een modeverschijnsel. Maar zelf mijn modebewuste ik kan de mode in zo’n gouden tand niet echt terugvinden…

De volgende ochtend kregen we eitjes als ontbijt. Ja hoor, ook hier was de paashaas langs geweest :-)
Verder stond er een dorpswandeling op het programma door Pekin Slee. Wat is er nu zo speciaal aan Pekin Slee? Wel dit is een dorpje in het tropisch regenwoud dat aan houtsnijwerk doet. Ze maken heel erg veel mooie dingen met houd, de huizen, stoelen, lepels, borden,… Heel mooi en leuk om te zien dat de mensen daarvan nog steeds kunnen leven. Wat hebben we vandaag geleerd?

o De mensen in Pekin Slee geloven dat als je iets goeds doet, je dit moet doen met je hoofd naar het oosten. Hier komt de zon op, dus dit staat gelijk aan licht, wat gezien mag worden, wat goed is. Wanneer je slaapt moet je in principe dus ook altijd met je hoofd naar het oosten liggen. Wanneer je iets slecht doet, iets wat het daglicht niet mag zien, dan moet je je hoofd naar het westen houden. Hier gaat de zon onder, dus dit staat gelijk met donker, nacht en slecht. Wanneer iemand begraven wordt, ligt zijn hoofd ook steeds naar het westen gericht.
o In Santigron wordt nog steeds aan zwarte magie gedaan. Ook hier in Pekin Slee is dit nog in lichte mate aanwezig. De bevolking probeert de boze geesten buiten te houden met behulp van volgende middeltjes:
1) De mensen nemen een kruidenbad wanneer ze zich niet goed of ziek of bezeten voelen. Dit kruidenbad zorgt ervoor dat de boze geesten hun lichaam zullen verlaten.
2) De mensen hangen een flesje aan de deur waar niets inzit, maar het houdt wel de boze geesten buiten.
3) Vooraleer je het dorp binnen komt, moet je onder een poort met bladeren lopen. Deze poort houdt de boze geesten buiten en zo kom je zuiver het dorp binnen.
4) De mensen mediteren ook regelmatig
o Oude vrouwen hadden zwarte streepjes op hun borsten, gezicht, rug, buik, armen, … dit zijn tattoos die er als kind zijn ingezet door een sneetje te maken met een scheermes en nadien werd er as in gedaan. Op deze manier hebben de vrouwen zwarte streepjes die ook voelbaar zijn. Dit kan om 2 redenen:
1) Religieuze redenen
2) Dit werd gedaan voor de mannen. Deze streepjes staan op plaatsen waar vrouwen graag gestreeld worden en voor de man is het fijn om zo zijn vrouw te voelen.
Bij jonge kinderen is dit nu niet meer zichtbaar omdat het in mindere mate wordt toegepast, maar ook omdat deze streepjes nu op veel intiemere en dus niet zichtbare plaatsen worden aangebracht.
o Een nieuw huis wordt hier ingewijd door enkele mannen die voor het huis gaan zitten, rum cola op de grond gooien terwijl iemand iets zegt in de plaatselijke taal en nadien wordt er natuurlijk ook rum cola gedronken. Iets waar Caro zich wel in kan vinden J
o Aangezien dit dorp bekend staat om zijn houtsnijwerken, mogen de huizen natuurlijk niet onder doen. De huisjes zijn allemaal van hout en de voorkant is super mooi versierd met sierspijkers en inkervingen boven de deuren. Elk huis heeft een andere versiering boven de deur en dit heeft ook telkens een andere betekenis.
o De betekenis van het Surinaamse wapenschild:
§ De indianen staan voor de eerste inwoners van Suriname
§ De boom staat voor de vruchtbaarheid
§ De boot staat voor de eerste boot die aankwam in Suriname (Goslar)
§ De zeilen op de boot vertegenwoordigen de verschillende Surinaamse volkeren
§ De ster vertegenwoordigt de toekomst van Surniame.

Na de dorpswandeling gingen we naar Boto Pasi, twee dorpen verder. Hier was een groot feest aan de gang, zowel voor Pasen als voor zichzelf, want vandaag was dit dorp exact 115 jaar oud. Op de radio hoorden we reeds dat er een grote mis aan de gang was en dat er heel veel volk op de been was. Er was dus zeker wat te beleven, dus we besloten erheen te gaan. Daar toegekomen waren we echter teleurgesteld, want er was bijna niemand op de been. De mis was gedaan en het echte schuurfeest (dansfeest) begon pas ’s avonds. Op het moment dat wij er waren was er een voetbalwedstrijd aan de gang waar we even naar gekeken hebben. Natuurlijk is voetbal overal ter wereld hetzelfde, dus we hadden het snel gezien en besloten dan maar om te voet terug te keren. Het was een wandeling van een uur door het regenwoud wat best wel leuk en vermoeiend was.

Een verfrissende duik in de Surinamerivier was dus een fijne afsluiter van de dag. Even wassen in de rivier terwijl de buurvrouw haar vis aan het kuisen was in diezelfde rivier mocht natuurlij k niet ontbreken. Belangrijk was dat we ons proper voelden, dat was toch al iets :p
Als fruitje kregen we een kokosnoot vers van de boom. Het rietje was een bamboe, net geplukt uit de boom en de lepel was een stukje van de kokosnoot. Een natuurlijker vieruurtje hadden we ons niet kunnen voorstellen. De kokosnoot was veel beter dan de eerste die we hier aten, maar het sap blijft super veel. Een volle blaas die regelmatig geledigd moest worden, was onvermijdelijk. Het vlees was heel zacht en best wel speciaal aangezien ik wel ander kokosvlees gewend ben. Maar het was zeker voor herhaling vatbaar! :-)

Na het avondeten zijn we naar het voetbalplein van Pekin Slee geweest. Daar was een gospelmis aan de gang en dat was best wel bijzonder om te volgen. Wanneer ze zingen gaat de hele wei (want ja je kan het vergelijken met een optreden) zo wild als maar kan zijn. Echt super grappig en ook wel een kippenvel moment. Ongelooflijk. Soms kwam er echter een priester tussen om te preken en dat was veel minder. Wat die allemaal aan het verkondigen was, onbegrijpelijk eigenlijk dat dat nog kan. Nu moet ik wel toegeven dat de plaatselijke bevolking ook niet echt opgezet was met deze preken en er liepen veel mensen weg tijdens deze preken. Wanneer ze opnieuw begonnen te zingen liep het veld echter terug helemaal vol en zat de sfeer er terug heel goed in. Het was een heel leuk ervaring.

Maandag startten we de dag met een wandeling in het tropisch regenwoud van 3 uur. Het was heel warm, dus we hebben heel wat afgezweet, maar het was wel de moeite. We hebben heel wat planten leren kennen en de gids moest op een bepaald moment de weg nog kappen tussen de planten. Echt zoals in de films, super grappig :p We kregen Maripa’s te eten en een super lekkere suikerriet. Echt, mmmmm!!!

In de namiddag zijn we naar het houtsnijmuseum geweest waar we heel wat souvenirs kochten. Wat leerden we in het museum?
o Vroeger werkten de mannen van het museum samen met De Waeg in Paramaribo. Ze werden echter bedrogen door een van de werknemers waardoor ze besloten om zelf een museum op te richten in hun eigen dorp. Veel volk is er niet te bespeuren, maar wel mooi van hen dat ze zoveel initiatief toonden.
o Meisjes krijgen op hun 12 jaar een koejoe (een lapje stof) en op hun 14-16 jaar krijgen ze pas hun eerste pangi. Dit betekend dat ze mogen trouwen en meestal zijn ze dan al zwanger. Wanneer een vrouw 2 pangi’s over elkaar aandoet, is ze getrouwd.

’s Avonds wouden we opnieuw kaaimannen spotten en deze keer gingen we met de boot op de rivier. Jammer genoeg zijn we niet een kaaiman tegen gekomen, maar we hebben we een prachtige sterrenhemel gezien. Het was stellarium live en na het zien van een vallende ster mocht er natuurlijk ook een wens gedaan worden. De gids was ervan overtuigd dat het een UFO was, maar gelukkig wisten wij wel beter :p Nadien, toen wij in ons bed lagen, kwam de gids al roepend het terras op dat hij een kaaiman gevangen had. Dus die hadden we nu dan toch ook gezien en gevoeld ;-)

Nog enkele weetjes van de dag:

o Het baden en het afwassen van de kookspullen gebeurt allemaal in de rivier. Best wel bizar, want zelf vrouwen die een wasbak in huis hebben met stromend water, zullen altijd terug gaan naar de rivier. Best wel bizar dat het er zo ingebakken zit.
o Handige planten:
§ Geluidsboom: een leuke boom met een golvende stam (kan het niet beter uitleggen) en als je erop klopt klinkt het hol en maakt het super veel lawaai :-)
§ Bolomoplant: hier worden manden, casavepersers en waaiers van geweven.

Dinsdag was het jammer genoeg al tijd om terug te keren naar de stad, maar eerst wouden we nog genieten van een prachtige zonsopgang. We zijn om 6 uur opgestaan om de zonsopgang te kunnen zien. Het was echt super mooi om de zon te zien opkomen boven de bomen en de maan zo stilletjes aan te zien verdwijnen. Zeker de moeite om voor op te staan.
Nadien zijn we met de boot terug gevaren naar Atjone. Doordat we nu stroomafwaarts voeren en we veel minder zwaar geladen ware, ging het heel veel sneller, waardoor we op Atjone wel weer lang moesten wachten op de jeep.

Gelukkig zijn we toch thuis geraakt en Jumi wachtte ons op aan het vat. Thuis was er geen elektriciteit en geen water dus douchen was even niet mogelijk. Gelukkig zijn we al zo gewend aan de plaatselijke manier om te baden dat we al tevreden zijn met een emmer regenwater :-) We hebben ons dan maar op de matrassen in de tuin gelegd wat natuurlijk wel gezellig was :-) Jumi heeft heel lekker voor ons gekookt en verder hadden we een heel gezellige avond op het terras met de kaarsjes en een babbel. ’s Avonds werd alles toch gemaakt, waardoor we nog net konden douchen voor het slapen gaan. Heerlijk! :-)

Woensdag Rustdag

Woensdag was vooral de voorzien om te wassen, voor school te werken en te rusten. De dag begon goed met jawel 3 briefjes van het thuisfront. De foto’s van meter, haar prachtige literaire kunsten en de fecebookfoto’s van met Pasen maakte wel dat de kikkers voor een keer niet op straat maar in mijn keel zaten. Jullie zien het, ook hier wordt er aan jullie gedacht ;-)

’s Avonds kregen we bezoek van onze Sarramakaanse vrienden die een Toekoenari gevangen hadden. Dit was een vis die op Brownsweg te vangen valt en Sirano heeft al veel geprobeerd hem voor ons te vangen. Te vergeefs en ook nu was het Claudio die de klus geklaard had. Maar goed, wij hadden eten die avond. Eerlijk? De vis was lekker, de soep was vreselijk. Maar ja, dat kun je niet zeggen luidop. Lachen en slikken was de boodschap :p Ach ja het was gezellig :-)


Blanche Marie

Donderdag ochtend waren we weer vroeg uit de veren om op uitstap te vertrekken naar de Blanch Marie vallen. Opnieuw vertrokken we met de jeep en deze keer duurde de rit wel 6 uur. Hobbel hobbel.

We verbleven opnieuw in een vakantiedomein, maar nu is het wel helemaal vervallen. De uitbater is 3 jaar geleden gestorven en aangezien hij 19 kinderen en 8 vrouwen had, is het niet echt duidelijk wie het domein nu erft. Die zaak is nog steeds bezig en de kinderen willen niet verder investeren zonder zeker te zijn van wie het is. Wat ook wel begrijpelijk is. Daardoor is dit prachtige domein wel vervallen en als je daar geld in steekt, kan je er sowieso ook weer super veel uithalen, want echt het was daar het paradijs! Maar ik moet eerlijk toegeven dat dit vervallen oord ook zeker en vast zijn charmes had. Wij zaten daar nu alleen en echt, het was super gezellig!

Er waren kamers met bedden, maar wij besloten om te slapen in de hangmatten, buiten in het tropisch regenwoud tussen de brulapen, naast de rivier. Echt een geweldige ervaring!
Natuurlijk gingen we niet onmiddelijk slapen, maar wel zwemmen in de waterval. Echt, een prachtig uitzicht! Er zijn heel veel verschillende rivieren die samenkomen in de Blache Marie en zo is de waterval ontstaan. Het is een prachtig uitzicht en echt mooi! We hebben daar gezwommen tussen de bijtvissen en Jumi heeft een schok gekregen van een sidderaal. Nu begrijpen we wel waarom Norman eerst met stenen in het water smeet alvorens we in het water mochten…

Norman heeft ook een heel grote vis gevangen, de Anjoemara en die hebben we ’s avonds opgegeten. Het was echt een van de lekkerste maaltijden die ik hier al at. Echt super lekkere vis in olie, tomaat, look, ajuin en bouillon, met rijst en kouseband. Heerlijk!

Nadien zijn we gezellig met de matrassen op het gras gaan liggen om sterren te kijken. Om 9 uur gingen de lichten uit, dus het was echt uber donker en er waren opnieuw veel sterren te zien. We hebben onze portie sterrenkunde wel gehad deze week :p Met dank aan onze reeds opgedane achtergrondkennis konden we de grote beer, de tweelingen en Andromeda herkennen. Deze avond waren er maar liefst 3 vallende sterren die ik zag, dus laat ons hopen dat ook deze wensjes zullen uitkomen.

Na een uurtje ben ik in slaap gevallen onder deze prachtige sterrenhemel om nadien toch wel in de hangmat te gaan liggen. Het was echt puur genieten en ongelooflijk om in openlucht te slapen in het Tropisch regenwoud. Best wel speciaal vind ik zelf :p

Vrijdagochtend is het ons verbazingwekkend gelukt om, zelfs in het tropisch regenwoud met alle lawaaien e.d., tot acht uur te slapen. Na het ontbijt zijn we met de auto naar Apoera gereden. Dit is een dorp dat aan de Corantijnerivier ligt en aan de overkant van de rivier zie je Brits Guyana. Het was twee uur en half rijden en onderweg kwamen we de spoorlijn “van ergens naar nergens” tegen. De historische achtergrond van dit immense project:

Men had in het tropische regenwoud Bauxiet ontdekt en dat wouden ze in grote hoeveelheden ontginnen, bewerken tot aluminium en exporteren. Dit werd heel erg groot gezien, dus men legde een spoorlijn aan van het bauxietgebied (ergens in het regenwoud) tot aan de haven van Apoera. Er werden spoorlijnen aangelegd en er werd een super modern en groot station gebouwd waar wel 12 spoorlijnen doorliepen. Hier zou het onderhoud van de treinen gebeuren, er was airconditioning en eetgelegenheden aanwezig. Voor de arbeiders van de mijnen hadden ze een super mooi en modern dorp gebouwd in het tropisch regenwoud met westerse huizen, zwembaden, tennisbanen,… Ook in Apoera werd een dorp aangelegd met straten en alles voor de arbeiders van de haven. Je merkt het al, het was een miljoenenproject dat helemaal werd uitgevoerd en dus heel veel geld heeft gekocht. Toen alles af was, kwamen er echter enkele probleempjes:
1) De bauxiet die ze wouden ontginnen bleek niet voldoende erts te bevatten waardoor de bauxiet niet geschikt was om aluminium mee te maken. Dus de research was in orde…
2) Suriname zou niet kunnen concurreren met de wereldmarkt want er was net een regressie in deze wereldeconomie.
3) Er kwam een militaire coup die geen projecten op lange termijn wou uitvoeren. Zij wouden winst en productiviteit op korte termijn. Dommeriken!
4) De productie van Aluminium kost enorm veel energie. Daarom wouden ze naast het station een aluminiumfabriek zetten met daarnaast een nieuw stuwmeer. Dit stuwmeer zou dan voor de elektriciteit zorgen. De omliggende bewoners wisten echter wat er allemaal gebeurd was met de mensen en de dorpen van het Brokopondostuwmeer en zij waren daar helemaal niet mee opgezet.

Het hele project werd dus afgeblazen en nu is alles verwilderd. De spoorweg is niet meer te zien doordat het helemaal overgroeid is door het woud. Het dorp in het regenwoud met de zwembaden en de tennisbanen is totaal niet meer te zien, op 1 dak na. De spoorweg zelf zie je af en toe nog eens opduiken tussen de planten door en het station is helemaal verwilderd en vervallen. Er staan nog 2 treinwagons die nooit werden gebruikt, helemaal leeg geroofd, de trappen staan op instorten en het zit er vol ongedierte. Apoera zelf bestaat wel nog. De werknemers zijn er wel uit vertrokken en er wonen nu indianen in. Doordat het dorp nog steeds van de overheid is en de elektriciteit en het water nog steeds niet is afgesloten, leven deze mensen daar helemaal gratis. Het is wel een proper en verzorgd dorp, maar er zit helemaal niets in dit dorp. Dit dorp heeft niet het karakter zoals een dorp als Brownsweg wel heeft. Het is bizar om het te beschrijven, maar ja. Het is niet te begrijpen dat zo’n groot project zoveel geld koste en uiteindelijk nooit werd uitgevoerd. Ik kan er niet bij en het is best wel een beetje akelig. Dat station in het oerwoud deed mij een beetje denken aan “lost” brrr, gelukkig kwamen we geen ijsbeer tegen!

Na het zien van Apoera zijn we een typisch indianendorpje gaan bekijken, Klein Kwamala. De indianen dragen wel westerse kledij maar leven nog heel primitief en eenvoudig. De huisjes zijn heel klein en er staan enkel sommige kommen en een hangmat in. Zelfs geen vuur, geen kasten, niets. Het is er ook wel heel veel rustiger en onbegrijpelijk dat het zo vredig kan zijn. De bewoners zijn ook nog echte nomaden. Na drie maanden trekken ze verder naar een ander dorp, maar na 6 maanden komen ze meestal even terug.

Om de dag af te sluiten zijn we terug naar de watervallen gegaan, maar nu aan een ander deeltje. Het waren nu de massagewatervallen, hier moest je gaan onder zitten en je kreeg een natuurlijke massage. Jeej! Mama, dit zou jij wel appreciëren en ik kijk nu al uit naar ons weekend :D

Norman wou nog eens een Anjoemara vissen dus dan zijn we terug naar de Blanche Marie vallen gegaan en hij had opnieuw een super grote Anjoemara beet, van wel 15 kg. Norman was er echt mee aan het vechten om hem uit het water te krijgen en na een gevecht op leven en dood heeft de vis zich kunnen los trekken… Echt wel balen. En waarschijnlijk zal niemand ons geloven, maar zoals zoveel hier zal dit een herinnering zijn die enkel in ons geheugen zo goed en echt kan vastgehouden worden.

Enkele interessante dingen uit onze oerwoudtrip

Geziene beestjes:
o Groene en gele gifkikkers (ongelooflijk veel, Dieter als je er volgend jaar een paar nodig hebt, hier kun je ze wel vinden…)
o 2 vliegende ara’s
o Amerikaanse ijsvogel
o Toekan gehoord
o Slingeraap gehoord
o Sideraal heeft Jumi gevoeld
o Irritante steekvliegen
o Slang
o Brulapen (gehoord. Een stuk of 7 vrouwtjes zitten samen en maken super veel lawaai. Er zit een mannetje bij en als hij 1 keer roept zwijgen de vrouwtjes direct! Een gezag dat je als leerkracht wel zou kunnen gebruiken :p)
o Zijdeaapjes
o Varanen. (En die lopen super grappig. :p Dat is zo precies een opwindspeelgoedje dat met zijn pootjes draait om vooruit te komen)
o Boskonijnen (worden ook KoniKoni’s genoemd en dat betekend letterlijk slim slim)µ

Interessante planten:
o Oude bospapaja: de verouderde bladeren worden gebruikt om thee mee te maken.
o Jonge bospapaja: de bovenste schors afschrapen om op een wonde te doen.
o Wenteltrapplant ( Sangrafu): die kan je pellen en eten en het smaakt naar rabarber. Het is goed tegen honger en dorst voor als je verdwaald bent. Hij kan je leven redden. Deze plant wordt ook in 2 gekapt wanneer er iemand sterft. De bovenkant van de tak wordt op het graf gelegd en gaat mee met de dode, de onderkant wordt in een vaas gezet en bewaard bij de overlevenden. Dit betekent: voor het leven gescheiden.
o Baloema: diezelfde als maandag waar manden en dergelijke mee geweven worden.

Leuke weetjes:
o Marrons zijn de volkeren die ooit vluchtten voor de slavernij. Zij wonen heel dicht bij elkaar omdat ze zich zo wouden beschermen. Marron komt van Simarron (= gevlucht vee) maar aangezien mensen geen vee zijn, hebben ze de si laten vallen. Vroeger werden deze mensen de Boslandcreolen genoemd, maar dat wordt nu gezien als een scheldwoord, dus dit wordt niet meer gezegd. In de marrondorpen zal je ook nooit honden zien, want deze volkeren werden vroeger opgejaagd door honden, waardoor ze daar nu nog steeds een afkeer van hebben. (mijn vrienden J) De verschillende marronvolkeren zijn:
§ Sarramakanen. (zoals in Brownsweg. Zij zijn het enige volk die nooit slaaf zijn geweest. Zij

kwamen van de boot en zijn onmiddellijk gevlucht.)
§ Okaners
§ Parramakaners
§ Matuariërs
§ Kwinties
§ Najoeka’s
o Indianen wonen veel verder uit elkaar omdat zij nooit hoefden te vluchtten. Zij zijn echter nooit slaven geweest. De dorpen zijn dus veel uitgespreider en lijken veel groter en netter. De indianen leven nu nog altijd van landbouw en het werk dat ze zelf verzetten. Ze doen vooral aan zelfvoorziening en een beetje handel.
o Blanche Marie is genaamd naar de overleden vrouw van de ontdekker. Die vrouw heette Marie en had blond haar.
o Onderweg moesten we een brug over waar een maand geleden een auto was af gereden. De brug kapot, auto in de rivier en Chinezen hartstikke dood.
o Overal in Suriname zijn er Chinezen te vinden. In elk dorp, zelf het diepste binnenlandse indianen dorp, is een Chinese winkel te vinden.
o Sommige dorpen willen graag uitbreiden waardoor ze stukken regenwoud verbranden om aan landbouw te kunnen doen. Dit is de eeuwige discussie tussen deze dorpen en het westen. Het regenwoud is nodig, maar wie kan deze mensen kwalijk nemen om te willen uitbreiden? Ik zou het niet weten.
o De weg naar de Blanche Marie vallen was helemaal van Bauxiet. Dit zorgt voor enorm veel stof, vuile kleren en droog haar.

Zaterdag zijn we terug naar huis gereden en na een rit van 6 uur waren we terug in de bewoonde wereld.

4 daagse wandelmars

Van woensdag tot en met zaterdag was de vierdaagse wandelmars aan de gang in Paramaribo. Het is de carnaval van hier en we hadden al heel wat gehoord hierover waardoor we best wel benieuwd waren. Aangezien we aan de Blanche Marie vallen zaten, bleef alleen zaterdag avond over om te gaan kijken. Het was een beetje een tegenvaller, wij denken dat het niet zo spectaculair was omdat het de laatste avond was. Wij zagen een stoet van 2 minuten waarbij er muziek werd gespeeld en gedanst. Ok, het was wel heel leuk om te zien en een kippenvel moment, vooral als je de dirigent zo gepassioneerd bezig zag :p Maar we hadden een carnavalsstoet verwacht…

Het was zaterdag ook koninginnendag, dus Paramaribo was helemaal oranje gekleurd en wij waren daar niet op voorzien. We werden wel lichtjes bekeken als we ergens binnen stapte zonder iets oranje aan ons lijf :p

1 mei

Het plan was om voor school te werken, maar dat is er niet van gekomen. Sirano belde dat er een straatrace was en dat we daar moesten gaan kijken. We zijn er dus heen gegaan en het was 2Fast 2Ferious in het echt. De baan naar Brownsweg was afgezet en er waren constant racen met auto’s en brommers. Echt wel spectaculair om te zien. Vooral ook omdat er heel veel volk was om te kijken en echt alle soorten volkeren waren daar. Echt Suriname op zijn best. En het was echt super grappig om die mensen daarin te zien opgaan. Geniaal! Echt een belevenis op zichzelf. Natuurlijk wisten we op voorhand niet wat we konden verwachten en aangezien we snel snel moesten vertrekken waren we ook niet voorzien op de zon. We hadden geen zonnecrème mee en we zaten in de plakke zon. We snappen nu wel waarom die Surinamers allemaal een paraplu mee hadden. Wij zijn nu mooie kreeftjes die toch wel lichtjes pijn hebben :s Eigen schuld dikke bult…

Na het racen zijn we naar het onafhankelijkheidplein geweest waar de 5km run begon. Er stonden ook verschillende kraampjes opgesteld, dus we hebben onze week heel erg gezellig kunnen afsluiten.

Voila, jullie zijn weer up to date en buiten het feit dat het hier nu aan het regenen is, kan ik niet veel meer vertellen. Als er nog vraagjes zijn, shoot en anders tot de volgende ;-)

Groetjes,

Dorien

De laatste week van het kwartaal

Deze week op Brownsweg was vrij kort en veel valt er niet te vertellen. Toch geef ik nu reeds een verslag, kwestie dat ik het niet vergeet :-)

Geen school

Goed gepakt, gezakt en voorbereid trokken we naar Brownsweg voor de laatste lessen voor de vakantie. Tot onze verbazing kregen we te horen dat er geen school meer is. Dinsdag was het ouderochtend, te vergelijken met ons oudercontact. De ouders werden op school verwacht om het rapport op te halen van hun kind. Hierdoor konden de leerkrachten geen les geven met als gevolg dat de kinderen thuis mochten blijven. Aangezien de meeste leerkrachten in de stad wonen, maar doorheen de week in Brownsweg verblijven, vertrokken zij reeds dinsdagnamiddag naar de stad om zo op tijd thuis te zijn voor de paasfeesten. Hierdoor was er ook op woensdag geen school. “Het spijt mij dames, mar dit ben ik jullie vergeten te zeggen”. Een les communicatie kunnen ze hier in Suriname best wel nog gebruiken…

Maar dus, aangezien wij zelf geen les konden geven, hebben we onszelf de kans gegeven om heel veel bij te leren. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om de school en het dorp beter te leren kennen. We voerden gesprekken met ouders, leerkrachten en de directeur over de school, het schoolgebeuren en de omgang van leerkrachten met ouders. Dit gaf ons verhelderende inzichten over de school en de betrokkenheid van de ouders.
Wat ons vooral opviel was dat de ouders niet makkelijk kunnen antwoorden op de vraag waarom ze hun kind juist naar deze school sturen. Het meest voor de hand liggende antwoord is omdat ze hier naar de kerk komen of omdat ze in de buurt wonen. Het lijkt of de ouders hier niet eerder bij stil hebben gestaan. En wanneer we dan de leerkrachten aan het woord laten, wordt al snel duidelijk dat de ouderbetrokkenheid heel laag is, waardoor het niet verwonderlijk is dat de ouders niet echt stilstaan bij de school waarnaar ze hun kind zullen sturen. De ouders sturen hun kind naar school omdat dit zo hoort en zijn al blij als ze hun kind ingeschreven hebben.

Woensdag konden we het oudercontact van onze gastvrouw volgen. Zij moest het rapport van haar dochtertje halen op de andere school. Ook hier wordt duidelijk dat de ouderbetrokkenheid zeer laag is, maar ook de leerkracht is niet echt begaan met het lot van het kind. Er wordt gezegd dat het kind gebuisd is op wiskunde en lichamelijke opvoeding en verder mag de ouder gaan. Wanneer er bij ons een kind in het 2de leerjaar een tekort heeft voor wiskunde worden er allerlei oplossingen en hulpmiddelen aangeboden om het kind vooruit te helpen. Ook de meeste ouders zullen begaan zijn met het lot van hun kind en zullen vragen hoe ze dit kunnen verhelpen. Dit is hier helemaal niet het geval, maar wanneer je merkt dat het kind al geen huiswerkbegeleiding krijgt van thuis uit, was deze passieve reactie ook niet helemaal onverwacht.

Uit onze gesprekken met de leerkrachten van onze EBG school werd ons ook duidelijk dat de sfeer binnen het leerkrachtenteam niet ideaal is. Er zijn veel leerkrachten die vooral werken voor het geld en niet met het hart. Dit zorgt voor spanningen en maakt ook dat het niet makkelijk is om samen te werken. Het zijn de kinderen die hieronder lijden, want het is niet makkelijk om binnen dit team iets gezamenlijks op te bouwen. Dit werd mij al eerder duidelijk wanneer ik de kinderen haal voor in de zorgklas. Er is geen interesse van de leerkrachten uit naar wat ik met de kinderen doe. Dat is vooral jammer, want het enige slachtoffer hiervan is het kind zelf…

Ons toneel

Aangezien de namiddagactiviteiten los staan van de school en volledig door ons gedragen worden, gingen deze natuurlijk wel door. En met succes! Deze week zijn we echt begonnen met de voorbereidingen van het toneel. We hebben onszelf opgesplitst in 3 groepen: de acteurs, de decorbouwers en de figuranten. Het was een groot succes in die zin dat de kinderen enorm gemotiveerd zijn om hieraan te werken. Ze kijken ernaar uit om hun ding te doen en hoewel ze het niet gewend zijn om zelf inbreng te hebben in zo’n evenement, zitten er best heel wat talenten onder deze kinderen. Wanneer het verdere verloop even vlot gaat als de start, zullen deze kinderen heel fier mogen zijn op zichzelf. Aan het enthousiasme zal het in elk geval niet liggen! :-)

Brownsberg

Donderdag ging de paasvakantie dan “officieel” in, ook voor ons. En hoe konden we die vanuit Brownsweg beter inzetten dan met een bezoek aan de befaamde Brownsberg? Niet! Vandaar onze eerste uitstap van de vakantie. Normaal zou Eugenie deze uitstap voor ons geregeld hebben, maar blijkbaar was dit dan toch niet gedaan en konden we donderdag morgen alles zelf beginnen regelen. Makkelijk was het niet, maar dankzij onze rare, maar toch behulpzame buurman Ronny vonden we dan toch vervoer.

Ondanks de vertraging van ’s morgens en het vele wachten zijn we uiteindelijk kunnen vertrekken tegen 11 uur. De rit naar boven was een hele belevenis. Bij de start zou je denken, het zijn zotten die dit te voet doen, 13 km te voet naar boven om dan nog niet bij de watervallen te zijn, met alle Chinezen (en hier zijn het er echt wel veel) maar niet met den deze! Maar eens wat verder gevorderd op de berg zou je denken dat het de zotten zijn die de bus nemen :p De weg is helemaal niet aangelegd, bestaat uit modder en putten en is door de regen best wel glad. Vooral de steile stukken omhoog zijn spannend aangezien zo’n busje niet zomaar in een, twee, drie omhoog geraakt. Verschillende keren weg schuiven en achteruit rijden om de berg op te geraken behoren dus bij het pakket. Maar goed, we zijn veilig boven geraakt en dat hebben we dan ook eens mee gemaakt :D

Eens boven werden we welkom geheten en konden we vertrekken naar de waterval. Aangezien het al 12.30 was, besloten we de kleinste waterval te bezoeken, aangezien we om 17 uur al terug richting Paramaribo zouden vertrekken. Het was de kortste wandeling en de kleinste waterval, maar echt wel super mooi. Ik blijf het herhalen, maar ik kan er dan ook echt niet van over, maar zo’n uitzichten zie je normaal alleen in de films. Of op de geprogrammeerde achtergronden op uw computer. Wel wij hebben nu zo’n achtergrond die we zelf trokken. AHA!

Het was echt ongelooflijk, zowel de weg naar de waterval als de waterval zelf. Hoewel er heel veel dieren in het wild leven zagen wij enkel een gifkikker. De luiaard was waarschijnlijk te lui en de vogelspin was gaan vliegen. Maar gelukkig hadden we woensdag al de kans om een vogelspin te bekijken. Onze taxichauffeur had er een gevangen en was zo vriendelijk om ze ons te laten zien… Gelukkig zat ze in een zakje en moest ik ze niet vast houden, maar ik kan nu wel zeggen dat ik persoonlijk een vogelspin in het wild heb gezien :D

Aan de waterval zelf bleken we aanbeland in een groot mierennest. Het was niet zo aangenaam om te eten tussen de rode mieren, maar gelukkig waren ze zelf druk bezig met het verzamelen van eten waardoor ze aan ons geen aandacht besteedden. En het was best wel fascinerend om die kleine beestjes zo te zien dragen en sleuren aan die veel te grote blaren. Ook dat leverde enkele mooie (en scherpe ;-) ) foto’s op.

Na het eten en het baden onder de waterval was het tijd om terug te keren. De weg omhoog was veel vermoeiender dan omlaag, maar in vergelijking met de plaatselijke bevolking heb ik een topconditie. (Dat bewezen we ook al tijdens de kanotocht.) Eens terug boven op de top werden we beloond voor onze inspanningen, want daar zaten enkele brulapen op ons te wachten. Zoals de echte Surinaamse bevolking lagen ze rustig te liggen op de toppen van de bomen. Geweldig! :D

En natuurlijk is er op de Brownsberg het niet te vergeten, ongelooflijk mooi uitzicht op het stuwmeer. Dat is nu eens een beeld dat niet te beschrijven is. Het tropisch regenwoud aan uw voeten en daarachter een meer zover je kan kijken. En zeggen dat daar vroeger 28 dorpen stonden, niet te geloven!

Je hoort het, het was een ongelooflijk en niet te vergeten ervaring en een goed begin van de vakantie. Laat ons hopen dat de volgende tripjes even spectaculair zullen zijn.
Het was tijd om terug te keren en ondanks het feit dat het begon te regenen was de terugweg minder eng dat de heenweg. Doordat het bergaf was, kon de auto zich laten bollen en moest hij zichzelf niet naar boven trekken waardoor we minder gleden. WOEHOE :-) De putten bleven natuurlijk wel, dus geklutst kwamen we lekker terug in het dorp.
Na opnieuw een uur en half te wachten zijn we dan eindelijk toch kunnen vertrekken naar de stad en ’s avonds waren we blij om terug in ons bedje te slapen. Het is nog niet zoals thuis, maar het is beter dan een hangmat :-)

Vandaag heb ik vooral voor school gewerkt zodat ik morgen gerust kan vertrekken op de volgende trip. Ik ben benieuwd en kijk er naar uit!! :D

Vele groetjes en brassas en hopelijk tot woensdag!

Dorien
xxx

Maak je niet druk...

Na een drukke en toch ook wel zware week was het tijd, en nodig, om te bekomen. En dat hebben we deze week gedaan door vooral heel op ons gemak te bekomen. We hebben onze stageweek van volgende week voorbereid op onze gekende manier :-)

De rustweek was heel productief want nu zijn we weer helemaal klaar om morgen te vertrekken voor een nieuwe halve week stage! Ondanks de rust en de ontspanning is er toch een en ander gebeurd, hier een kort overzicht:

Het huishouden

Natuurlijk moet er ook gekruist, gestreken en geplassen worden, dus dan doen we dat maar :-) “Moet dat nu een speciale rubriek krijgen?” hoor ik jullie al denken…Wel als je in een houten huis woont waar het water door de vloer loopt. En het feit dat het kantoor van Leri for Life onder onze living gevestigd is, maakt dat natuurlijk niet zo praktisch… En dan wouden we eens ijverig zijn :p Maar het is nu wel proper :-)

En natuurlijk geen water zonder vuur… Na het laten binnenregenen van kuiswater is de assebak in brand gevlogen. Gelukkig hadden we water genoeg :p

Je merkt het, zelfs kuisen kan hier niet gewoon verlopen…Misschien beter dat we dat niet meer doen :p

Voorbereiden van de paasvakantie

Terwijl de paasvakantie bij jullie al half voorbij is, moet ze hier nog beginnen. Donderdag exact begint onze paasvakantie voor 2 weken. En nu we hier toch zo ver in een prachtig land zitten, moeten we dat land toch wel gezien hebben? En daar hebben we ook voor gezorgd. Deze week hebben we al onze tripjes vast gelegd met als conclusie dat we deze vakantie exact 3 dagen thuis zullen zijn.Veel voer voor jullie om te lezen komt er dus zeker nog aan :-) Dat is ook de reden waarom we deze week niet zo veel gedaan hebben, we hebben vooral voor school gewerkt zodat we al goed gevorderd zijn en zonder problemen kunne genieten van onze tripjes!

Vrijdagavond

Hoewel vrijdag zelf niet zo spectaculair was, is de avond toch wel het vermelden waard. We zijn eerst gaan eten in het Ford in het centrum van Paramaribo. Het oudste gebouw van Paramaribo staat daar, te verouderen…

Maar Cosa Nostra was super gezellig en een echt aanrader! Het is aan het water, met lichtjes in een oud kader, een soort oude hoeve en echt geniaal! Het uitzicht alleen al was om van weg te dromen. En het eten ook natuurlijk ;-)

Nadien is Chicco, onze taxichauffeur, nog eens met ons over de grote brug van Suriname gereden. Nu ken ik de naam ondertussen wel en het gaat hier over de weidenbosbrug :-) En aangezien het nu avond was, was dit super speciaal. Zoals eerder al gezegd is deze brug super hoog en stijl, maar wanneer je dan naar de stad rijdt, zie je alle lichtjes en als je dan uit het dak van de auto zit, is die een geniaal prachtig zicht. Puur genieten!

Tot hier toe een prachtige avond die toch wel wat raar geëindigd is. Chicco is niet enkel taxichauffeur, maar ook veiligheidsagent. (of zoiets) Tijdens onze rit kreeg hij telefoon dat er een roofmoord was gebeurt aan een tankstation. Hij pleegde dus nog enkele telefoontjes terwijl hij ons naar huis reed. EN dan ineens vraagt hij “Wil je gaan kijken?” Wat wij op zich al heel raar vonden, maar dus zonder op antwoord te wachten reed Chicco met ons naar de plaats delict…

We rijden voorbij het tankstation en daar stond echt super veel volk gewoon te kijken. Daaraan merk je dat Paramaribo eigenlijk een heel groot dorp is. Als er iets gebeurt, wordt iedereen gemobiliseerd. Wat wel speciaal was: het was daar muisstil. Daar waar normaal alle autoradio’s super luid staan, de auto’s heel snel rijden en de mensen roepen en toeteren naar elkaar, was nu niets te horen. Best wel eng eigenlijk, vooral al je weet hoeveel volk daar stond. We rijden dus voorbij, heel traag, maar buiten volk, een lint, veel volk en de bus, was er niet veel te zien. Waarop CHicco zegt: “Staat het dak nog open? Wil je zien?” Wij lachen een beetje en hij: “Ik ben nieuwsgierig. Gaan we uitstappen?” Nog vreemder maar dus hij is gaan kijken, wij zijn blijven zitten. Ineens springen er 4 gewapende mannen uit de auto naast ons en beginnen ze te lopen naar het tankstation. SPANNEND!! Ok, na 20 meter zijn ze beginnen stappen, dus het zal niet zo spectaculair geweest zijn :p Maar dus ja, onze veiligheidsagent Chicco had zijn 4 bakra’s mooi laten zitten in die auto :p Gelukkig waren de daders al gaan lopen en we hoopten dat ze niet zouden terug komen :p

Niet veel later kwam Chicco terug en heeft hij ons veilig naar huis gebracht. Wat er gebeurde: in een bus zit er altijd een persoon naast de chauffeur om het geld te ontvangen. Deze persoon was uitgestapt, vermoord en het geld werd gestolen. De daders gingen ervandoor met de buit en een witte auto. (laat het hier nu toevallig vol rijden van witte auto’s) De auto werd ondertussen al gevonden in Lelydorp, zo’n half uur van de stad, en ze weten nu wie de daders zijn. Nu moeten ze deze alleen nog oppakken, en natuurlijk eerst vinden… Maar dus we hebben wel wat sensatie gehad :D

Berg en dal

Vandaag was een geweldige rustige oplaaddag voor opnieuw een werkweek :-) Samen met Chicco zijn we een dagje naar Berg en Dal geweest. Dat is een avonturen park, niet ver van Brownsweg. Na een rit van 1 uur en 30 minuten kwamen we toe in Berg en Dal en kregen we een hutje voor ons. Een hutje zijn dus 4 palen, een stro dak, een picknicktafel en 2 houten zetels. Maar super gezellig en aan de Suriname rivier. Caro en ik hebben de Tarzan Swing gedaan. Dan moet je op een platform klimmen en er af springen en dan zwier je tussen de bomen. SUPER leuk. Echt waar. Het was zeker de moeite en kei veel kriebels :D Laura en Jumi deden ondertussen een boottocht, kwestie dat ze konden genieten van de prachtige natuur in de Surinamerivier.

En die schoonheid hebben wij ook kunnen ontdekken tijdens onze Kanotocht. Dit was niets vergeleken met onze kanotocht in de Ardennen, maar super veel mooier. Er was amper stroom en gelukkig geen stenen om in vast te geraken, waardoor het heel makkelijk en niet zo vermoeiend was. En aangezien de andere deelnemers nog nooit gekanood hadden, waren wij de professionals :p Maar mensen: het uitzicht! Dat kun je u niet voorstellen zonder het zelf gezien te hebben. We voeren dus op de Surinamerivier om dan een zijstroompje in te gaan. Maar dat was heel smal en de bomen en takken hingen in het water en er was een dak van bomen en planten en echt ongelooflijk mooi. EN… ik ben niet uit de kano gesprongen toen er een spinkaan op mij zat! (waarschijnlijk omdat er slangen en kaaimanen in het water zaten, maar tot daar. Ik ben grenzen aan het verleggen ;-) )

Nadien zijn we nog even in ons hutje gaan liggen en toen kregen we te horen dat ze nog 4 mensen nodig hadden voor op de banaan, dus wij mochten gratis mee. Ja dat laat je je geen 2 keer zeggen… Het was DE MAX. En we zijn maar 1 keer gevallen :-) Het was geweldig!! :D

We hebben de avond rustig afgesloten met een broodje en het schrijven van mijn blog. Nu kan ik lekker vroeg gaan slapen en morgen fit opstaan voor opnieuw een geweldige week. Van maandag tot woensdag gaan we verder met onze schoolse activiteiten en deze week starten we echt met het toneel. Ik ben benieuwd hoe de kinderen gaan reageren :-)

Vanaf donderdag dus paasvakantie en die starten we met een uitstap naar Brownsberg. Eugenie regelt dit voor ons en dus zal de start van de paasvakantie niet kunnen missen :-) Ik kijk er al naar uit.

Vrijdag zijn we terug een dagje in de stad en dan volgt hopelijk het hele verslag. O ja, voor ik het vergeet:

Weetjes:

· Dorien heeft geleerd om Metal te appreciëren. Wat een kamergenoot als Laura al kan doen :D (ik laat in het midden over wat soort Metal het gaat :p)

· Big Brother’s watching us! Jurgen, de andere meisjes kunnen dat niet zo appreciëren…

· Wanneer een Surinamer in een hangmat ligt op Berg en Dal luistert hij wel eens naar de radio. Laat die radio nu net de 10 geboden geven van een bepaald volk in Suriname. Jammer genoeg ken ik er nog maar 6, maar het is dus geniaal om een Surinamer in een hangmat te zien die naar dit luistert:

1. Werken is gezond, laat het over aan de zieken

2. Stel niet uit tot morgen wat je tot overmorgen kan uitstellen

3. Leef om te rusten

4. Als iemand hulp nodig heeft om te rusten, help dan

5. Geniet van uw bed, het is uw tempel

6. Werken is heilig, blijf er af

Vrij duidelijk niet? :-) Dieter, jij zou het hier geweldig vinden ;-)

Voila, nu zijn jullie terug een beetje op de hoogte. Geniet nog van de paasvakantie en tot de volgende!

Dorien

Mededeling

Ondanks het feit dat ik gisteren mijn hele verslag al schreef, wil ik toch ook vandaag nog even een persoonlijk berichtje plaatsen.

Pepe Beir,

aangezien ik je met de telefoon niet zal kunnen bereiken omdat je hoogstwaarschijnlijk weer ergens achteraan in het magazijn rondloopt, de post nooit op tijd komt, een gsm niet aan jou besteed is en een mail-adres nog veel minder, is dit berichtje speciaal voor jou. Ik weet dat je de blog wel volgt en ons mama heeft haar instructies gekregen :D

Ook hier in Suriname, aan de andere kant van de oceaan wordt er aan u gedacht ;-) Een super gelukkige verjaardag en 3 dikke, Surinaamse kussen van Dorien, een van uw vele kleinkinderen die onlangs zo lang zo ver vertrokken is.

Hieronder dan toch nog eens een foto (aan de pier waar we vorige week regelmatig zaten), zodat ik zeker ben dat je de juiste voor ogen hebt ;-)

GELUKKIGE VERJAARDAG!!!

Dorien, die je nog niet vergeten is :)

Xxx

Alweer een weekje verder

We zijn ondertussen alweer een week verder en in die week is er heel wat gebeurd. Om jullie allemaal aandachtig bij de les te houden of om jullie te verwarren of om het mijzelf makkelijk te maken (schrappen wat niet past) ga ik deze week niet praten per dag, maar per onderwerp. Opnieuw hoop ik alles gezegd te hebben en anders hoor je het nog wel ooit eens :-)

Vertrek

Het vertrek maandag was de moeite. Aangekomen op de Saramaccastraat stormen er ineens 4 negers op ons af om de koffer leeg te halen en onze bagage voor ons te dragen. Op zich super lief en vriendelijk maar wel hectisch. Je moet de taxi nog betalen, je zoekt Rekka en je moet je bagage volgen. Maar we moesten ten minste niets dragen :-) woehoe! En daar stonden we dan recht over de Jeruzalem Bazaar te wachten want Rekka was nog niet gearriveerd. Uiteindelijk hebben we daar een uur gestaan aangezien Rekka een auto-ongeluk had. Gelukkig had hij niets, maar hij moest natuurlijk wel zijn papieren in orde brengen en dat neemt tijd in beslag. Eens hij er was moest hij natuurlijk even bekomen om uiteindelijk te beslissen dat zijn broer ons zou weg doen. 5 minuten onderweg kregen we telefoon van Rekka dat zijn sleutel nog in de auto lag waar wij inzaten, dus dat we terug moesten rijden. Enfin na heel erg veel vertraging zijn we dan toch in Brownsweg geraakt en om het goed te maken vertelde Rekka dat hij ons ’s avonds zou komen halen voor een wandeling… (meer hierover later :-) )

Plaatselijke delicatesse

Na onze enorme vertraging kwamen we dus eindelijk aan in Brownsweg met een honger om U tegen te zeggen. We keken dus uit naar het lekkere eten van Eugenie aangezien dat toch wel altijd al dik in orde was. Nu hadden we het “geluk” dat we kennis mochten maken met de plaatselijke delicatesse: kippenpoten… Het uitzicht was vreselijk. Het leek op kleine kinderhandjes en ik kan u verzekeren dat is niet gezellig om op te eten. Er valt daar ook helemaal niets aan te eten, want da tis vel, bot en pees… Ik heb er mijn lippen eens tegen gezet om er toch eens van te proeven, maar ik kon mij bijlange niet concentreren op de smaak dat ik al ben vergeten hoe het eigenlijk smaakt. Maar het was dus alles behalve een aangename ervaring. Nu was het wel zo dat we die poten niet in zijn geheel wouden terug geven. Eugenie doet toch wel haar best en het zo ongeroerd terug geven leek ons toch wel onbeleefd. Daarom hebben we de poten in stukjes gedaan, zodat het leek of we ervan gegeten hadden. Maar dat hadden we beter niet gedaan, want dinsdag kregen we opnieuw kippenpoten… Ze zal gedacht hebben dat we het lekker vonden zeker… Enfin, we hebben nu 3 poten van elkaar gedaan (zodat we ze toch niet meer allemaal opeten) en we zijn een kip gaan kopen om haar te geven. Nu zou het toch wel duidelijk zijn dat we liever gewone kip krijgen. Maar neen, want vrijdag kregen we: rijst met bruine bonen en kippenpoten!!! Die bruine bonen vielen verwonderingwaardig nog goed mee, maar de kippenpoten waren er dus te veel aan. En de bami die we zouden krijgen voor Jumi haar verjaardag hebben we ook niet terug gezien… Gelukkig is er altijd rijst genoeg om voldoende gegeten te hebben :-)

Het werken op school

Het schoolgebeuren was een hele belevenis deze week en niet altijd even positief. De zorgklas zit zeker goed, de band met de kinderen wordt steeds sterker en dit merk je niet enkel in de omgang, maar ook in het leerrendement en dat is natuurlijk wel fijn. De niveauverschillen tussen de kinderen onderling zijn natuurlijk wel heel groot en daarom heb ik besloten om niet meer in groep maar individueel te werken. Op deze manier kan ik veel beter inspelen op de kinderen individueel. Vrijdag was 2A gewoon niet op school en de leerkracht van 2B ook niet (de kinderen wel). De directeur had ons daarvan niet op de hoogte gebracht, maar omdat 2B daar dan zat zonder leerkracht hebben we besloten om zelf de klas over te nemen. Op deze manier zijn de kinderen toch niet voor niets op school. We begonnen dus aan een geïmproviseerde les, maar blijkbaar waren er andere stagiaires aanwezig die de klas zouden over nemen waardoor wij toch aan onze zorgklas konden verder werken. Een geluk dat de communicatie hier zo goed verloopt… In tegenstelling tot de vorige week zijn we deze week jammer genoeg wel getuige geweest van enkele slaagpartijen. Kinderen werden geslagen omdat ze niet in de rij stonden, met de hand of met de stok. Het ergste wat we zagen was een jongen die vast gehouden werd door 5 leerkrachten en door de 6de leerkracht geslagen werd met een stok. Op dat moment stond ik aan de grond genageld. Als je naar hier komt weet je dat dit kan gebeuren en ergens stel je jezelf erop in, maar je kan u niet voorbereiden op het gevoel dat er dan door u heen gaat. En ik kan het ook niet beschrijven. Ik blokkeerde en het duurde even voor ik de reflex had om het gordijn te sluiten. De vorige week hebben wij daarvan helemaal niets gezien, was dat omdat de kweekschool er was, doen ze het nu wel omdat ze ons gewoon zijn, ik weet het niet maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dat niet meer hoef te zien.

De namiddagactiviteiten

De namiddagactiviteiten waren een groot succes deze week. Er zijn veel kinderen die erop af komen en je merkt ook echt dat ze het leuk vinden. Er zijn ook veel kinderen waar je echt veel mee kan doen en het is fijn om hun enthousiasme te zien. Het doel van de activiteiten wordt ook bereikt, want de kinderen spreken Nederlands tegen ons. Onderling gaan ze nog veel Sarramacaans praten, maar ze weten ondertussen al dat dit tegen ons geen zin heeft. En ze beginnen ons ook meer en meer te verstaan, waardoor we efficiënter kunnen werken. Nu efficiënt werken zit er niet altijd bij en (het spijt mij maar het is een feit) de jongens kunnen echt wel het beest uithangen. Er zijn er bij die echt heel goed mee werken maar er zijn er 3 die de hele groep op hun kop kunnen zetten. We verdelen de groep dat ook in 3, aangezien er echt wel heel veel kinderen naar de activiteiten komen en het is niet echt handig om toneeloefeningen uit te voeren met zoveel kinderen. Het verdelen in groepen werpt dan ook zijn vruchten af. We lieten ons ook vertellen dat de kinderen die komen vooral diegene zijn dat thuis niet veel aandacht krijgen. Ok, deze zijn in omgang niet altijd even makkelijk, maar het is wel goed dat dan juist zij eens positieve aandacht krijgen en hopelijk zullen we daarvan dan ook de vruchten kunnen zien na onze 5 weken, al was het maar een beetje:-) Wat ook wel leuk is, soms horen we de kinderen de spelletjes spelen die wij hen leerden. (zakdoekleggen, schipper mag ik over varen,…) Het is wel heel leuk om te merken dat ze ook zonder ons aan deze spelletjes kunnen beginnen, want door het zingen van de liedjes zijn ze ook met Nederlands bezig op een spontane, leuke en ontspannen manier.

Agressie

Het erge van het hele slaaggedoe in de school (en waarschijnlijk ook thuis) is dat de kinderen dit gedrag ook over nemen. Toen we terug komen van school zagen we twee kinderen vechten met elkaar, maar echt slaan en schoppen en gooien met stenen. Hebben om te hebben zeg maar. Ook tijdens de namiddagactiviteiten merken we dat de oudere kinderen de jongere kinderen regelmatig slaan. Zo was er een kleuter die zo vreselijk agressief was dat zelfs de ouderen er schrik van hadden. Hij stoorde schopte, sloeg, gooide met stenen en glas. Jumi nam hem op en na enkele schoppen en beten heeft ze hem thuis kunnen afzetten. Ik snap niet dat er zoveel agressie in een klein kind kan zitten. En we kunnen de kinderen wel zeggen dat we niet willen dat ze hier slaan en schoppen, maar thuis doen ze het en achter onze rug ook. Als de ouders er niets op zeggen, kunnen wij er weinig aan doen. Al blijven we wel duidelijk dat wij dit niet dulden en als ze het niet kunnen laten gaan ze beter naar huis.

De pier

Om onze vertraging van maandag morgen goed te maken, ging Rekka met ons dus wandelen. Lees: Sisie en Rekka kwamen ons halen met de auto om tot aan de pier te rijden. Papa, bij deze ga ik vanaf nu dus altijd op deze manier naar het station wandelen :-) De pier is wel super gezellig. Het is aan een rivier van het stuwmeer en het drinkwater voor Brownsweg wordt hier opgehaald. Proper is het dus zeker, maar vooral warm!! Het is sinds thuis geleden dat ik nog zo’n warm water heb gevoeld zonder het eerst op te warmen. Wat een uitvinding J We hebben dus de hele avond aan de pier gezeten om de zonsondergang te zien en de bomen in het meer te aanschouwen. En ik kan u verzekeren, het is er echt prachtig. We zijn er zelfs nog 2 keer terug gegaan: een keer om te zwemmen en een keer om te vissen. Het is er echt heel gezellig, ik kan er niet van over :-) Vrijdag is ook Laura mee gegaan en net als wij is zij helemaal verkocht :-) Nu misschien wel handig om te weten voor moesten jullie zelf ooit naar de pier gaan: er is een plank die ontbreekt. Die plank zit onder het water, maar is wel heel duidelijk zichtbaar. En het is dus ook geen probleem om er rustig over te stappen. Natuurlijk, wanneer je in paniek geraakt omdat iemand zegt dat er slangen in het water zitten en je zo snel mogelijk uit het water wil, zit de kans erin dat je het gat vergeet en er helemaal doorzakt… Nietwaar Caro? Ach ja, Caro heeft er een mooie schram en blauwe plek aan over gehouden, maar voor de rest is alles dik ok met haar :-) Maar bij deze zijn jullie verwittigd ;-)

De plaatselijke cultuur

Een van de taxichauffeurs, Sissi, wist ons `te vertellen dat de mensen het wel appreciëren als we ons best doen om Sarramacaans te praten. Daarom heeft hij ons enkele begrippen geleerd zodat we korte conversaties kunnen voeren. En met succes. De oma van Eugenie, die recht tegenover ons woont vond het geweldig dat we dat probeerde en was nog eens zo vriendelijk. Ze liet ons zelfs binnen in haar huisje en ze wou dat we foto’s trokken van haar en haar huisje. Ze is echt super lief. Al moet ik hier wel even toegeven dat het vooral Jumi is die de gesprekken kan voeren. Mijn talenknobbel wil mij nogal eens in de steek laten, maar ik doe mijn best. Ik ben al blij als ik 3 zinnetjes kan onthouden :D Verder zitten we hier ook tussen de zwarte kindjes met langs alle kanten hun haar ingevlochten. Dat is heel mooi om te zien en nu we hier zijn, moeten we dat toch ook gedaan hebben. Anaffa, een van onze buurmeisjes heeft bij ons dus vlechtjes gezet. Jumi heeft haar hele haar laten invlechten, Caro en ik hadden genoeg aan een vlechtje. Kwestie dat ik niet wil weten hoe ik eruit zie als ik al die vlechtjes er zou uit doen :p Maar als we hier zijn moeten we dat toch eens doen e :-) het is er nu natuurlijk wel al uit, want na een weekje dorp wil ik mijn haar liefst een heel goed uit wassen :D

’t is gebeurd

O ja, al 2 weken zeggen we: let op, want het gaat eens gebeuren en inderdaad vrijdag is het gebeurt. De ervaren lezers onder jullie zullen wel al weten dat het pipi doen in het dorp gebeurt op onze geïmproviseerde pipi-pot. Wel Caro is erin geslaagd deze pot omver te lopen. WOEHOE! Wie is de volgende? Het grappige is, dat ze alles opgekuist heeft met haar handdoek om deze nadien in de vuilbak te gooien. Regressa, de dochter van Eugenie, heeft deze tot 2 keer toe uit de vuilbak gehaald en terug gebracht. Ik wil niet weten wat ze dachten :p Maar aangekomen in Paramaribo heeft de vuilkar de handdoek dan toch mee genomen. Wat een geluk :-)

Verjaardag Jumi

Donderdag was Jumi jarig :-) En dat verdient natuurlijk wel een feestje :-) De kinderen werden maandag uitgenodigd voor een hapje en een drankje, ze moesten enkel een beker en een tekening mee brengen. 83!! Kinderen stonden daar. Met dank aan de 4 meisjes die ons hielpen is het ons gelukt om op een correcte en vlotte manier de kinderen een snoepbrochette en een kroontje te laten maken. En nadien kregen ze natuurlijk ook een brochette en een drankje na het zingen van enkele (Nederlandse) liedjes. Het was een echt succes en ontroerend om te zien. Op zo’n momenten weet je waarom je hier bent :-)

Laura op bezoek

Vrijdag is Laura op bezoek gekomen. We zijn samen neer de pier gegaan en hebben nadien lekkere spaghettipieren gegeten :-) Haar eerste nacht in de hangmat was een belevenis omwille van de kippen die zij nog niet gewoon is en blijkbaar durven Caro en ik wel eens een conversatie te voeren in onze slaap. Het “mmh-en” gaat door tot in onze dromen.

Uitstap naar het stuwmeer en Stone Island

Laura is niet zomaar op bezoek gekomen, maar er was een reden. Meneer Magharett, de directeur van onze school, wou ons mee nemen op educatieve uitstap naar het stuwdam. Het zit zo dat Brownsweg ontstaan is uit acht kleine dorpjes die vroeger verspreid lagen. Toen hadden ze beslist om een stuwmeer en -dam aan te leggen om op deze manier op een goedkope manier elektriciteit te kunnen aanmaken. Nadeel was wel dat er heel wat dorpen moesten verdwijnen. De mensen hebben zich samen gevestigd en zo is Brownsweg ontstaan. Nog steeds kan je de 8 districten onderscheiden. Het “enge” is wel dat de oorspronkelijke dorpen niet werden afgebroken. Dus diep op de bodem van het stuwmeer staan de dorpen nog steeds en ook de bomen steken nog uit boven het meer. Wij zijn het stuwdam en het stuwmeer dus gaan bekijken en hebben een kort ritje gemaakt met de boot op het stuwmeer. En wonder boven wonder hebben de andere het vertrouwd om mij te laten sturen :-) Nadien zijn we geëindigd in Stond Island. Een deel van het stuwmeer dat een creek werd zodat toeristen er kunnen zwemmen en uitrusten in de hangmat. Het was vooral heel ontspannend om uit te rusten van een toch wel zware en vermoeiende week. Het was zeker de moeite en een ongelooflijk uitzicht. We zaten precies in de Tarzan-film :-)

Vermoeidheid

Het was een zeer zware week in alle opzichten, zowel mentaal als fysiek. Een week slapen in een hangmat, tussen de kippen is geen aanrader en zeker niet als je veel slaap nodig hebt :-) dat alles maakt het mentaal ook niet makkelijk waardoor het toch wel even nodig is om te bekomen eens we in de stad zijn. Maar toch was het ook een heel leuke en fantastische week en ik kijk er nu al naar uit om terug te gaan. Het zijn allemaal heel lieve mensen en het is en blijft ene onbeschrijflijke ervaring.

Weetjes

· Een albino wordt hier een Yellow man genoemd · Wanneer je Bauxiet op een neger wilt smeren zegt hij “Je ziet dat niet, ik ben toch zwart…”

· Ondanks het feit dat het tot nu toe de zwaarste week was, ga ik het hier toch wel missen. De mensen, de kinderen, iedereen is hier super lief en vriendelijk en het is en blijft een ongelooflijk fantastische ervaring. De directeur had woensdag een droevige mededeling: “Ik moet jullie melden dat de dames uit Nederland-België (hij is nogal verward) ons zullen verlaten op 20 mei. Ik wil hierbij melden dat zij tot dan mijn volle steun krijgen en ik weet dat zij alles zullen doen wat ze kunnen om ons te helpen. Dames, dank jullie wel” Ja, dat doet wel iets met een mens :p

· Slaapwel in het Sarramacaans is: “Dumi weki” (zo spreek je het toch uit :p) en het betekend letterlijk “slapen, wekken” ze zeggen dus: slaap, maar wordt ook wakker, je mag er niet in blijven. Best wel slim gezien van die jongens :-)

Ik denk dat ik aan het einde ben gekomen. (Laat ons hopen zegt) Ik heb er alvast van genoten en hopelijk jullie ook een beetje door het te lezen :-)

Heel veel groetjes en tot de volgende!!

Dorien xxx

Een weekje Paramaribo

Deze week waren we opnieuw in Paramaribo.

Wat doen wij toch in godsnaam zo’n hele week in de hoofdstad?

Voorbereiden, voorbereiden en voorbereiden…Maar natuurlijk ook ontspannen :D Wat had je gedacht ;-) Het voorbereidingsgedeelte laat ik voor wat het is, drie mensjes achter een computer geeft niet veel om over te vertellen. Ik kan wel zeggen dat de voorbereide activiteiten super leuk zijn en dat we het helemaal zien zitten om terug een weekje naar Brownsweg te gaan :)

Wat hebben we verder nog gedaan deze week?

Ik heb onze kamer gedweild!! En aangezien ik dan toch bezig was ben ik ook aan de gang/badkamer en de keuken begonnen. Dan heeft Caro mij vervoegd en heeft ze de trap gekuist. Dat was nog niet gebeurd, dus best wel eens nodig :p

Nu we het over Caro hebben… Zij die Caro kennen zullen het beamen en de andere krijgen het dan mee, maar Caro is nogal een warhoofd :p Wel een gestructureerd warhoofd. Het is te zeggen, ze probeert structuur te brengen door een planning te maken. Regelmatig komt ze dan even langs: zullen we een planning maken? Dan schrijft ze heel mooi op, die dag, dat uur, dat. Ik vind dat zeker ok (en dat zullen Iris en Liesbeth beamen), maar als ik een planning heb, hou ik mij wel aan die planning. En chaos-caro niet :p En daardoor klopt mijn planning niet meer. Maar om het met Caro haar woorden te zeggen: “een planning is er om je er niet aan te houden” Hoor ik daar een kleine Surinamer in haar? :D

Regelmatig gaan we als ontspanning ook eens even naar de stad voor kleine boodschappen of om brieven te posten. Er is dus een nieuwe lading onderweg. (Kim maak je geen zorgen, ik ben Larsje helemaal niet vergeten, ik heb wat langer moeten wachten op jullie adres, maar het is onderweg ;-) Het was mama haar fout dus :p )

O ja, sinds deze week hebben we onze officiële zwembadpasjes :D WOEHOE! Die kunnen we natuurlijk niet onbenut laten en daarom brengen we regelmatig ook wel eens een bezoekje aan het zwembad. Het voordeel aan het pasje is dat we gerust even kunnen gaan voor slechts een uurtje, een perfecte ontspanning :D

Vrijdag avond zijn we gaan bowlen!! Chicco, die eigenlijk Petrick heet, (je echt Petrick zoals in spongebob :p) heeft ons naar de andere kant van de stad gevoerd om daar te eten en te bowlen. Ondanks het feit dat de baan scheef lag, was het toch zeer leuk. We kregen ook van die geweldige witte kousjes. (Wie denkt er ook aan om kousen aan te doen met zo’n weer…?) Het was geweldig.

Terwijl we wachtten op Chicco om ons te komen halen zijn we nog een coctail gaan drinken en wat hadden we geluk. Het was de eerste speciale coctail avond en de barman had een speciaal drankje: “Bartender goes wild” Helemaal wild van het idee besloten we ons aan zijn creatie te wagen en ik moet toegeven, ik ben fan van deze verse fruit coctail met ananassen uit blik…. Maar het feit dat wij de eerste waren waarvoor deze coctail gemaakt werd, maakte het wel goed :-) het was er wel aan te zien dat het de eerste keer was, want zelfs voor Surinaamse normen ging het er traag aan toe :p

Toen Chicco ons kwam halen heeft hij ons nog even af gezet in Broki, een gezellig restaurant/café waar we onze avond rustig, maar gezellig afsloten.

Zaterdag zouden we eigenlijk naar White Beach gaan, maar omwille van het vervoer en het weer zijn onze plannen gewijzigd. Jumi en ik zijn naar het Torarica hotel gegaan om daar een kokosnoot te drinken. Daar keek ik al een hele maand naar uit, maar het is wat tegen gevallen :p Ik eet ze liever dan ze te drinken, maar het was natuurlijk wel een ervaring op zijn eigen om een kokosnoot te drinken :D

Nadien zijn Caro en Laura nog af gekomen en zijn we op de pier gaan wandelen. Ok het is geen grote pier, maar wel super leuk en gezellig. Na het maken van enkele leuke foto’s hebben we besloten om daar ooit toch eens een picknick te houden :D

Zaterdagavond was een ervaring op zijn eigen. We zijn naar het Thalia theater geweest om een plaatselijk toneel te bekijken. Het toneel werd opgevoerd in een mengeling van het Nederlands en Sranantongo zodat het voor ons helemaal niet verstaanbaar was. Hoewel ik het verhaal wel begreep, kon ik de grapjes niet echt volgen. En als ik het publiek mag geloven, was het een giller. Ik verzeker u, zo’n publiek heb ik nog nooit gezien. Alleez of toch… Je kan het een beetje vergelijken met het publiek van bij de Patrick, alleen beleefd. Ze waren even uitgelaten en luidruchtig maar alleen om te lachen. Af en toe riepen ze iets naar het podium, maar aangezien ik het niet begreep kan ik niet zeggen hoe erg het was :-) maar het was altijd wel heel grappig. (veronderstel ik :p) maar dus ik kan niet goed beschrijven hoe het was, maar die mensen gingen echt wild. Die sprongen recht, zwaaiden met hun armen en doken van hun stoelen, allemaal van het lachen. (Het moet dus echt wel heel grappig geweest zijn) Voor ons was het vooral grappig om de mensen te observeren :p

Zondag hebben we vooral ons materiaal gemaakt, onze zak gemaakt en zijn we ’s middags een pannenkoek gaan eten. Nog 98 te gaan :p

Straks vertrekken Caro, Jumi en ik dus opnieuw voor een weekje, maar nu blijven we tot zaterdag. Spannend! We gaan op uitstap met de directeur ;-) EN… vrijdag komt Laura ook afgezakt naar Brownsweg om ons te vervoegen! Ik kijk er al naar uit om haar in te wijden in ons Brownsweg bestaan :D

Maar goed bij deze ga ik jullie dus laten. Veel plezier deze week en tot de volgende!!

Dorien

Een week Brownsweg

Lieve lieve lieverdjes,

Het is ondertussen al een hele tijd geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen, maar er valt nu dan ook heel erg veel te vertellen. Zo veel dat ik niet goed weet waar te beginnen, maar ik zal mijn best doen alles door te geven. En om het een beetje overzichtelijk te houden, zal ik beginnen waar ik vorige keer geëindigd ben.

Ik weet dat het veel is dat ik schreef, maar het is dan ook van een hele volle en overdonderende week geweest. MAAR! Het voordeel van een wekelijkse blog is dat er ook maar wekelijks een komt en dan kan je hem in stukjes delen en elke dag een stukje lezen. Net zoals ik met mijn boekje :)

Zaterdag 19/03

Tijd voor een uitstap! Daarom belden we Chicco (onze ondertussen persoonlijke taxichauffeur :) ) die ons naar de vlindertuin in Lelydorp zou rijden. (Annelies, Lelydorp heb ik nu niet in de lijst van namen gezegd omdat ik dat nu toch een rare naam vind voor een paard :p ) We kregen daar een rondleiding in de vlindertuin. Dit hield in dat we eerst even zelf konden gaan rondkijken in het insectenmuseum en op het panorama. Bij het panorama hadden we ons een uitzicht van de omgeving verwacht van op een toren of zo, maar dat was dus een ronde kamer met een natuurlandschap geschilderd… Ok, het was heel erg mooi geschilderd en leuk om te zien, maar niet wat we verwachtten :-) Het insectenmuseum was echt wel een insectenmuseum :p Het is te zeggen, een kamer vol opgezette insecten. Maar niet zomaar insecten, echt vieze vuile, grote, lelijke insecten. Ook mooie vlinders, maar vooral vuile grote insecten. Een geluk dat ze achter glas zaten en opgezet waren, maar toch, het was niet de meest aangename kamer waar ik ooit al ben binnen geweest… Als daar ooit een Jumanji scène zou plaats vinden..., ik mag er niet aan denken. JEK! Nadien kregen we een gids die ons een rondleiding gaf in de broed, kweek en groei serres. Eerst was er een korte wandeling in de tuin en we zaten precies in het oerwoud. De lianen zorgden ervoor dat we onbewust op zoek gingen naar Tarzan. Na onze wandeling kregen we de kweekserres, paarserres, rupsen en poppen te zien. We zijn er ook in geweest en het was moeilijk om niet op een vlinder te gaan staan. Ook de vlindertuin zelf was heel mooi, niet groot maar wel prachtig wat planten en vlinders (hoe kan het ook anders) betrof. Echt een geslaagde uitstap.

Wat ook interessant is, is het feit dat 70% van deze gekweekte vlinders als pop geëxporteerd worden, ook naar België!! (Dus als je een vlinder tegen komt, kijk dan maar of er geen Surinaamse stempel op zijn gat staat :p)

In de terugrit is Chicco met ons over de grote brug gereden. Niemand van ons weet hoe ze noemt maar ze is über groot en heel stijl. Best wel een belevenis aangezien het zo stijl is, maar naar het schijnt veel mooier ’s avonds als er lichtjes zijn. Dat staat dus ook nog op ons to do lijstje.µ

’s Avond was er een BBQ met onze buren en nog andere mensjes van Leri For Life. Het was best gezellig en ook heel erg lekker :-) nadien hebben we enkele spelletjes gespeeld waaronder verstoppertje. Kwestie van het kind in ons gelukkig te stellen :-) (en de muggen ook, want zij dit in de struiken zijn gaan staan, gaan dat niet nog eens proberen. Het voordeel ervan is wel dat we nu weten dat het belangrijk is om steeds een voorraad ijs in de diepvries te hebben :p)

Zondag 20/03

Zondag hebben we ons in de eerste plaats voorbereid op ons vertrek naar het dorp. Koffers maken, laatste wasbeurt, zorgen dat alle voorbereidingen mee zijn, taxi’s bellen,… In de namiddag was het Holy Pagwa. Een hindoefeest om het begin van de lente te vieren. Je kan het vergelijken met een festival bij ons, klein detail: iedereen loopt rond met verfwater en gekleurd poeder, dus proper kom je niet naar huis. Mijn ondergoed is nog steeds vrolijk gekleurd en met ons formidabel wasmachine (lees: mijn handen) is het er dus ook niet uit te krijgen. Maar kleurtjes zijn altijd leuk :D (al denk ik dat de taxichauffeur er anders over denkt… :p)

Maandag 21/03

Maandag zijn we dus eindelijk voor een week vertrokken naar Brownsweg. Het plan was om Nederlands te geven in het 5de en 6de leerjaar en om de overige uren een zorgklas te starten. In de namiddag zouden we Nederlandse activiteiten voorzien voor de kinderen in het dorp, aangezien zij enkel Nederlands spreken op school. Op deze manier willen we hen de kans geven om ook in een ontspannen en leuke sfeer met het Nederlands bezig te zijn.

Vol goede moed stapten we voor 2 uur in de taxi die ons naar het dorp zou brengen. Het was Rekka, dus niet de rare man van het gordeldier :-) Een nadeel aan een busje vol Surinamers: de muziek staat echt veel te luid. Thuis moet er dus niet meer geklaagd worden over te luide muziek, want dat is niets vergeleken met de busjes hier.

Wat ook wel grappig was, was het feit dat “Caro” hier niet altijd goed begrepen wordt. Blijkbaar is dit een zeer rare en moeilijke naam want niemand kan deze onmiddellijk goed herhalen. Het beste wat ze tegen haar zeiden was “come home” wat nog extra grappig was aangezien we net het filmpje “Rutte 98” hadden gezien en “keer e ke were” nog vers in ons geheugen zat.

Aangekomen in Brownweg werden we heel goed ontvangen door Eugenie en de kinderen uit het dorp. We kregen eten en de kans om al wat kinderen te ronselen voor onze namiddag activiteiten. Na het ophangen van onze hangmatten en klamboes was het tijd om te baden. Onze fameuze badkamer moest niet gebruikt worden, we mochten ons ergens anders wassen. Met onze bikini, een handdoek, onze sandalen, zeep, 2 emmers regenwater met muggenlarven en een pan trokken we naar het waskot van Eugenie. Het is een houten kot met niets. Daar kappen we het water met de pan over ons en wassen we ons met de larven. Het klinkt erger dan het is, want eigenlijk is het heel verfrissend. Ik voel mij daar best wel vuil en ik stink, maar als ik mij gewassen heb, ben ik weer helemaal de oude. (ongeveer dan toch) En het feit dat je weet dat je de kans krijgt om vrijdag een echte douche te nemen maakt ook al veel goed. ’s Avonds zijn we met Eugenie naar de Chinees geweest. Die was nog maar net open en ze wou eens een kijkje nemen. Voor ons ook de gelegenheid om ons eten voor morgen te kopen. Het was echt een grote Chinees waar eigenlijk alles te vinden is wat je bij een Chinees in de stad kan vinden. We hebben dus zeker niet te klagen. Wat wel een beetje eng was, was de wandeling. Tijdens het wandelen werd het donker en hier wordt het heel erg snel donker. In Brownsweg zijn ook helemaal geen verkeerslichten, dus donder is dan ook heel erg donker. En (totaal niet slecht bedoeld of zo, verre van het is gewoon een vaststelling, maar even ter verduidelijking dat het niet fout moet opgenomen worden) zwarte mensen zie je dus ook totaal niet lopen in het donker. En als er dan ineens een in het gras ligt en iets zegt, is dat nogal heel verschietachtig. Wandelen in het donker zullen we dus ook nooit alleen doen, we waren blij dat Eugenie erbij was. Om het met Chicco’s woorden te zeggen: “ze is een echte gasboem”.

Dinsdag 22/03

DE grote dag. Eindelijk zouden we les geven, we waren best wel nerveus aangezien we toch maar als “braka’s” worden gezien. We weten nog altijd niet of dit woord voor “Blanke Hollander” een scheldwoord is of niet, maar iedereen zegt het wel. Bovendien is les geven in de derde graad altijd spannend en zeker wanneer er kinderen van 16/17 jaar in je klas zitten. Maar vol goede moed stapten we naar de directeur die heel erg verschoot om ons te zien. Hij was helemaal vergeten dat we kwamen (terwijl onze planning op zijn bureau lag) en het kwam ook helemaal niet goed uit, aangezien de kweekschool (de lerarenopleiding van hier) stage kwam lopen. De directeur stuurde ons gewoon naar huis en vroeg om morgen terug te komen. We waren lichtjes lastig aangezien we eindelijk zouden kunnen beginnen en nu dit. En op een beleefde, toch duidelijke manier maakten we duidelijk dat we toch graag met de directeur wouden praten en op z’n minst ons zorgplan nog eens uitleggen. De man had helemaal geen tijd, maar toen we zeiden dat we de kinderen wouden leren lezen (vroeger werd reeds duidelijk dat hij lezen zeer belangrijk vindt en toen volgde er een hele ratablam over liefdesbrieven en zo, maar ik heb het niet helemaal begrepen. Ik moet mij echt wel concentreren om de mensen hier te verstaan en zeker onze directeur.) was het mogelijk om in de namiddag terug te komen voor een gesprek.

Welgeteld zijn we 15 minuten binnen geweest en aangezien we dan toch in het dorp waren, besloten we om naar het Leri For Life schooltje te gaan. Leri For Life is de organisatie waarmee we werken en zij hebben enkele peuterscholen opgericht in het binnenland om zo aan taalstimulering Nederlands te doen bij de peuters zodat ze reeds Nederlands kunnen alvorens ze naar de school gaan. De onderdirectrice van de school zei dat je merkte wanneer kinderen uit de Leri for Life school komen en de leerkrachten krijgen ook regelmatig een training. We waren dus best wel eens benieuwd naar de werking. Wanneer we toe kwamen waren we blij verrast, want het was een leuk lokaaltje, met een bord, boekjes, speelgoed,… de kindjes zaten op een stoel in het midden van de klas en de leerkracht (onze gastvrouw) zat vooraan op een stoel te zitten. Geen probleem, het was dan ook nog geen 8.30 en nog de kinderen kwamen nog toe. 8.30 werd 9 uur, 9 uur werd 9 uur 30 en de kinderen zaten nog steeds op hun stoel, net zoals de leerkrachten (de andere was ook al toegekomen). Ineens zet een leerkracht zich recht en loopt naar buiten. Even later komt ze terug met een telefoonkaart, die was ze maar even gaan kopen. De kinderen zaten ondertussen ook helemaal niet meer op hun stoeltjes (hoe zou je zelf zijn) ze kwamen naar ons, speelden spelletjes, klopte met stoelen op elkaar, liepen naar buiten, gooide dingen op de kippen,… En de leerkrachten zaten daar en bleven zitten. Ineens werden de kinderen terug samen geroepen, moesten ze opruimen en op hun stoel gaan zitten. En toen zongen ze een liedje, in het Nederlands weliswaar, en dat was het. Toen vroeg Jumi of ze dit mocht filmen, want ja het was echt wel schattig om te zien, en ze zongen dan nog maar een liedje. Ik denk dat ze in totaal 10 liedjes gezongen hebben en dat zal dan ook zowat het enige Nederlands geweest zijn dat we gehoord hebben. Zelfs de leerkrachten spraken geen Nederlands. Het was echt schrijnend om te zien en onbegrijpelijk eigenlijk. Want die leerkrachten spreken zelf wel behoorlijk Nederlands en komen regelmatig in de stad, dus zien hoe belangrijk Nederlands is, maar ze beseffen het niet. Thuis speken die leerkrachten ook geen Nederlands met hun kinderen en dat snapten we niet goed, maar nu we dit zagen, was het wel een logisch gevolg. We waren blij dat ze een half uur vroeger stopten!

In de namiddag zijn we het dorp rond gegaan om reclame te maken over onze namiddagactiviteiten. De kinderen werden uitgenodigd om naar het Leri for Life schooltje te komen om spelletjes te spelen. Ouders die wouden mochten ook mee komen. Maar daar verwachtten we niet te veel van. We zullen wel zien. (tot nu toe hebben we nog geen ouders gezien en we denken ook wel dat dit zo zal blijven).

De opkomst van de kinderen om 16 uur was positief. Er waren ongeveer 35 kinderen en samen met hen speelden we spelletjes zoals “zakdoek leggen”, “schipper mag ik overvaren”, “napoleon”. Het was vooral de bedoeling dat de kinderen gewend raakten aan ons, aan de namiddagactiviteit en het Nederlands. We wilden hen warm maken om te blijven komen. Er waren vooral jongere kinderen die heel weinig begrepen van het Nederlands, maar met hier en daar een vertaling van een ouder kind, lukte het uiteindelijk zeer goed en was onze eerste namiddag een groot succes! Na de activiteit maakten we ons klaar om naar de directeur van de school te gaan. En na lang praten en zeveren en luisteren naar onbelangrijk, niet to the point en ook niet altijd verstaanbare dingen, was hij heel enthousiast over ons voorstel en kregen we groen licht. Het grappige was wel dat hij een klas wou thuis laten om ons een lokaal te geven… Dat was dus helemaal niet de bedoeling en daarom hebben we ons gevestigd in de mediatheek en het lokaaltje naast de kerk. Dinsdag zelf hebben we deze lokalen nog klaar gezet met de directeur en meester Mario (het schoothondje van de directeur) om zo woensdag onmiddellijk te beginnen. We zagen het weer helemaal zitten.

Woensdag en donderdag 23-24/3

Om het een beetje sneller te laten gaan, zal ik deze twee dagen samen nemen :-) Wat gaan we nu juist doen? Vergeet de derde graad (dat was niet makkelijk te combineren en klopte niet in het hoofd van de directeur). In onze school zijn heel veel leerlingen die niet kunnen lezen en dus ook niet kunnen volgen bij andere vakken. We zullen dus een zorgklas opstarten om met de kinderen van het 1ste en 2de leerjaar te werken rond Taal, lezen en schrijven. Wij concentreren ons op de eerste graad omdat dit voortbouwt op de kleuters van Leri for Life en omdat de basis van de kinderen zo wordt verstevigd.

We hebben deze dagen gebruikt om de beginsituatie van de kinderen te achterhalen en echt, dat kun je u niet voorstellen. Die kinderen kunnen echt niet lezen en schrijven en kunnen ons zelfs met moeite verstaan. Het zal een grote uitdaging worden om met deze kinderen aan de slag te gaan. Om een voorbeeld te geven: In het tweede leerjaar was er een kindje dat een tekstje las op pg 8. Vol overtuiging zette ze haar vingertje onder het eerste woordje en ze begon te lezen. Heel erg vlot las ze de tekst voor, met het volgen van haar vingertje. Klein detail, het meisje was de tekst van pg 1 gewoon uit het hoofd aan het opzeggen, zonder zelfs te beseffen dat ze op de foute pagina zat. Zo ook zag ik de schrijfschriften van de kinderen. Op elke pagina staat een zin die de kinderen 6 keer moeten overschrijven. Allemaal hebben ze dat perfect gedaan, het schrift is zelfs mooier dan bij onze kinderen in België en de zinnen zijn in de aard van “Je moet de straat recht over steken”. Maar als je aan deze kinderen vraagt om het woord “Nat” te schrijven in hun schrift, dan kunnen ze dit niet. Die kinderen kunnen perfect over schrijven, zonder te weten wat ze schrijven en ze zijn zo fier op zichzelf, want zij kunnen schrijven. Dat is zo zwaar en moeilijk om mee om te gaan. Vooral het feit dat die leerkrachten daar niets aan doen. Maar hun uitleg daarop is “we moeten ze laten over gaan, want ze moeten plaats maken voor de andere kinderen die doorschuiven." Ik kan er gewoon niet bij. En het zijn schatten van kinderen allemaal.

En ja onze manier van lesgeven zijn ze ook helemaal niet gewoon, interactie dat kennen ze niet. Toch probeer ik om dit zoveel mogelijk in te voegen, zodat ze spreken, luisteren, doen,… maar we hebben nog een lange weg af te leggen. Het is moeilijk om neer te schrijven hoe ik mij daarbij voel, maar ik kan er gewoon niet bij en wetende dat wij ook geen wonderen kunnen verrichten maakt mij een beetje hopeloos. Wetende dat de problemen zo groot zijn en de hulp of het aanpakken van het probleem zo ver weg. En dit alles wetende dat we nog in een groot en goed dorp zitten. Ik wil er niet altijd bij stilstaan hoe het er in andere dorpen en landen aan toe gaat…

We zullen in ieder geval ons best doen om te doen wat we kunnen en zoveel mogelijk op papier te zetten zodat de andere Twinners van Leri fort life kunnen verder bouwen op ons werk zodat het hopelijk toch niet verloren zal gaan.

Een van onze aanpakmethoden blijft ook de namiddag activiteiten. We willen het Nederlands in het dorp brengen. We zijn er ons ook van bewust dat het Saramakaans zeer belangrijk is en nooit zal verdwijnen en dat mag ook helemaal niet, dat is juist de identiteit van deze mensen. Dus dat is ook zeker onze bedoeling niet. We willen alleen de kinderen op een leuke en ontspannen manier in contact brengen met het Nederlands zodat ze er plezier in krijgen en niet enkel op school geconfronteerd worden met deze taal. De bedoeling is om op het einde van ons verblijf de leerlingen een toneel te laten spelen in het Nederlands voor de ouders en de inwoners van het dorp. Doorheen de weken zullen we ons hierop voorbereiden door reclame te maken, eten te voorzien, na te gaan wie er komt, waar het kan doorgaan en door natuurlijk liedjes, dansjes en toneeloefeningen te voorzien. De oudere kinderen hoorden ons idee al en waren zeer enthousiast, hopelijk blijft het zo. We deden reeds enkele improvisatie oefeningen, maar ook de spelletjes bleven we spelen. Dat was heel erg leuk, want wanneer we voetbalden, begonnen de kinderen op een rijtje met het zingen van het volkslied, het was geniaal om te zien.

Want dat was ik vergeten te zeggen, wanneer de school start is er ook steeds ceremonie. De vlag wordt gehesen en alle kinderen zingen samen het volkslied. Ik kan u verzekeren, dat is een kippenvel moment. Niet normaal. Prachtig!

Wat ook heel leuk (maar vermoeiend is) is het feit dat de kinderen in het dorp ons weten wonen en constant bij ons zijn. Dit is positief want zo horen ze Nederlands en zijn ze verplicht Nederlands te praten en zo leren wij ook Saramacaans. Zo is “Mi ta kondi” “ik heb het warm” en “du mi weki” “ slaapwel”. Het is echt leuk, soms voel ik mij het animatie team en dat is zeer positief want dat wil zegen dat de kinderen zich goed voelen bij ons en dat ze nood hebben aan zo’n manier van ontspanning. En ik ben blij dat wij hen die toch even kunnen bieden.

O ja, bijna vergeten! We hebben gebruik moeten maken van de kakkerlakken WC, veel details zal ik hier niet plaatsen, maar leuk is anders. Voor de kleine boodschap hebben we een oplossing (zie Caro haar facebook “how to lose pipi in 10 staps”) maar de grote boodschap blijft tussen de kakkerlakken. Ach ja ook dat hebben we overleefd en aangezien ik hier het boerinneke van de groep genoemd wordt, kan dat er ook nog wel bij :-)

Vrijdag 25/3

Onze laatste dag in de school voor deze week. De kindjes van het eerste leerjaar konden hun naam schrijven en ik mag toch wel even bescheiden melden dat dit mijn werk is. Twee dagen werd daaraan geoefend en vandaag lukte het hen alleen. Laat ons hopen dat het binnen twee weken ook nog zo is…

Toen we de directeur uitleg vroegen over het stuwmeer en de stuwdam aan Brownsweg stelde hij voor om samen met ons een educatieve uitstap te doen. Hij zou alles regelen en ik citeer: "geen probleem dames, zaterdag 9 april gaan wij samen een educatieve uitstap ondernemen naar het stuwmeer. Ik regel alles! Meester Mario, breng dit in orde.” :p ach ja, als we maar kunnen gaan :-) Volgende keer blijven we dus tot zaterdag. En daarmee bewijs ik ook even dat de directeur echt wel raar is, maar ook wel heel lief en behulpzaam en hij beseft ook wel het belang van het Nederlands. Hij staat ook helemaal achter ons en is wel heel vriendelijk.

Vrijdag zijn we dus terug naar Paramaribo vertrokken met Rekki en wiet rokende Surinamers in een busje vol veel te luide muziek. We kunnen er maar beter aan wennen en we passeren onze tijd dan ook al slapend. Zo een week is ook super vermoeiend, zeker als je niet goed kan slapen.

Een aangekomen in Paramaribo wachtte er mij 2 leuke verrassingen. Eerst en vooral had het Santigron team een quiz gemaakt om ons te laten achterhalen waar we zouden gaan eten. Het werd “zus en zo” super gezellig en super lekker.

Een tweede verrassing was de post!!! Jeej, een tweede briefje voor Dorien. Dank u meter Min! :D

O nog iets kei grappig van bij de “zus en zo”. Caro en ik moeten naar de toilet en dit is ons gesprek: Caro: “Kijk Dorien! Een echte WC!!!” (we kwamen dus juist uit Brownsweg)

Dorien: ‘Mog, stel u voor, zelfs met een shas!” (ok, we kunnen niet op het mooie woord komen en ik weet ook niet hoe je het schrijft, maar iedereen weet dat het over het doorspoelding van de WC gaat :-) )

Surinaams meneertje: “Welke taal spreken jullie?”

Dorien: “Nederlands. Maar wel uit België”

Meneertje: “ A ok. En wat zeiden jullie?”

Dorien: “We waren enthousiast over de wc en de shas,, het doorspoelding.”

Meneertje: “Hebben jullie dat dan niet in België?!”

…

Zaterdag 26/3/2011

Zaterdag hebben we vooral gerust en zijn we naar de winkels gegaan op het gemak. Wat ook wel moeilijk is, aangezien we een cadeau moesten kopen voor Laura, maar Laura erbij was. Het is ons toch gelukt ;-) en ’s avonds hebben we niet zo veel gedaan, iets gaan drinken en Laura een brandend drankje gegeven op haar verjaardag die om 00.00 uur inging :-)

Ik ben ook moeten opblijven tot 4 uur om Laura haar verrassingsbriefjes op te hangen. En aangezien Laura altijd eerst een film moet kijken om in slaap te vallen, duurt dat wel even ja...

Zondag 27/3

De verjaardag van Laura!! We hebben haar een hele dag verrast met cadeautjes en pannenkoeken en zwemmen en pizza’s. Maar voor meer details stuur ik u door naar haar blog, de mijne wordt al wat lang, nee? :D

Ja dat zal het nu zo wat zijn. Ik denk dat ik alles gezegd heb, ik hoop dat in elk geval, want anders ben ik het vergeten. Maar dus mama als je dit gelezen hebt, zal ik niet zo veel meer vergeten te zeggen zijn. Ik denk dat dit vrij volledig is :-)

Hieronder nog enkele leuke weetjes die ik niet goed wist waar te plaatsen.

Weetjes

· We hebben een gekke buurman “Ronny” die niet kan begrijpen dat wij rauwe tonijn eten.

· Caro is er reeds in geslaagd om uit haar hangmat te vallen :-) (eigenlijk is ze er gewoon naast gaan zitten, ik weet niet wat het ergste is :p)

· Een hangmat is leuk om een middagdutje in te doen, maar niet zo praktisch om een hele nacht in te slapen.

· Wanneer ik thuis ben wil ik minstens drie maanden geen rijst meer eten.

· We zijn reeds zo ingeburgerd dat we tegen elkaar zeggen “Kijk daar! Blanken! Wat doen die hier?” wanneer we een busje toeristen zien toe komen.

· De muren van ons hutje zijn zo dun dat ons buurmeisje en onze buurman Ronny ons hoort lachen wanneer we in onze hangmat liggen.

· Onze muren zo dun zijn dat we van 2.30 tot 7 uur ’s morgens constant de hanen horen kraaien. Stel u voor 4 uur en 30 minuten lang constant Katrien haar beltoon die afgaat. Ja, zo erg is het echt. Het grappige is wel dat je in de namiddag soms een haan tegen komt die poging doet tot kraaien maar precies hees is :p eigen schuld dikke bult!

· De mensen in het dorp zeggen super vaak “mhmh”. Zo vaak zelfs dat wij het onderling al beginnen over te nemen. Dus als ik thuis kom en enkel “mhmh” antwoord ben ik niet onenthousiast, ik ben gewoon een semi-Surinamer ;-)

· Gekko’s kan ik nu al aan, maar dat zij gaan kaka doen op mijn map is wat anders. Als wij naar de kakkerlakken moeten, zij ook! Ik ben al blij dat ik door mijn kennersoog kon zien dat het een kakje van een gekko was en geen kruimel van een koekje…. Dank u Dieter.

· De kindjes zeggen mijn naam super schattig! Ik kan het hier natuurlijk niet voordoen maar het is iets van “DOrin” kort en krachtig, maar super schattig. En je hoort zo overal op school en in het dorp “DOrin”. Hihi :-)

· De kindjes spelen ook al spontaan onze spelletjes. Zo hoor je in het dorp ook al “schipper mag ik overvaren “ en “zakdoek leggen” zingen. WOEHOE!

· Ik ben blij dat Laura en Caro hier zijn !! :-)

Hopelijk lukt het jullie om tot het einde te lezen, sorry voor de dikke boterham, maar zo zijn jullie op de hoogte en heb ik even mijn parlé kunnen doen. Misschien best dat het geschreven is en niet gesproken, stel u voor :-)

In ieder geval vele groetjes aan iedereen en tot blogs!!!

Dorin.