De laatste week van het kwartaal

Deze week op Brownsweg was vrij kort en veel valt er niet te vertellen. Toch geef ik nu reeds een verslag, kwestie dat ik het niet vergeet :-)

Geen school

Goed gepakt, gezakt en voorbereid trokken we naar Brownsweg voor de laatste lessen voor de vakantie. Tot onze verbazing kregen we te horen dat er geen school meer is. Dinsdag was het ouderochtend, te vergelijken met ons oudercontact. De ouders werden op school verwacht om het rapport op te halen van hun kind. Hierdoor konden de leerkrachten geen les geven met als gevolg dat de kinderen thuis mochten blijven. Aangezien de meeste leerkrachten in de stad wonen, maar doorheen de week in Brownsweg verblijven, vertrokken zij reeds dinsdagnamiddag naar de stad om zo op tijd thuis te zijn voor de paasfeesten. Hierdoor was er ook op woensdag geen school. “Het spijt mij dames, mar dit ben ik jullie vergeten te zeggen”. Een les communicatie kunnen ze hier in Suriname best wel nog gebruiken…

Maar dus, aangezien wij zelf geen les konden geven, hebben we onszelf de kans gegeven om heel veel bij te leren. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om de school en het dorp beter te leren kennen. We voerden gesprekken met ouders, leerkrachten en de directeur over de school, het schoolgebeuren en de omgang van leerkrachten met ouders. Dit gaf ons verhelderende inzichten over de school en de betrokkenheid van de ouders.
Wat ons vooral opviel was dat de ouders niet makkelijk kunnen antwoorden op de vraag waarom ze hun kind juist naar deze school sturen. Het meest voor de hand liggende antwoord is omdat ze hier naar de kerk komen of omdat ze in de buurt wonen. Het lijkt of de ouders hier niet eerder bij stil hebben gestaan. En wanneer we dan de leerkrachten aan het woord laten, wordt al snel duidelijk dat de ouderbetrokkenheid heel laag is, waardoor het niet verwonderlijk is dat de ouders niet echt stilstaan bij de school waarnaar ze hun kind zullen sturen. De ouders sturen hun kind naar school omdat dit zo hoort en zijn al blij als ze hun kind ingeschreven hebben.

Woensdag konden we het oudercontact van onze gastvrouw volgen. Zij moest het rapport van haar dochtertje halen op de andere school. Ook hier wordt duidelijk dat de ouderbetrokkenheid zeer laag is, maar ook de leerkracht is niet echt begaan met het lot van het kind. Er wordt gezegd dat het kind gebuisd is op wiskunde en lichamelijke opvoeding en verder mag de ouder gaan. Wanneer er bij ons een kind in het 2de leerjaar een tekort heeft voor wiskunde worden er allerlei oplossingen en hulpmiddelen aangeboden om het kind vooruit te helpen. Ook de meeste ouders zullen begaan zijn met het lot van hun kind en zullen vragen hoe ze dit kunnen verhelpen. Dit is hier helemaal niet het geval, maar wanneer je merkt dat het kind al geen huiswerkbegeleiding krijgt van thuis uit, was deze passieve reactie ook niet helemaal onverwacht.

Uit onze gesprekken met de leerkrachten van onze EBG school werd ons ook duidelijk dat de sfeer binnen het leerkrachtenteam niet ideaal is. Er zijn veel leerkrachten die vooral werken voor het geld en niet met het hart. Dit zorgt voor spanningen en maakt ook dat het niet makkelijk is om samen te werken. Het zijn de kinderen die hieronder lijden, want het is niet makkelijk om binnen dit team iets gezamenlijks op te bouwen. Dit werd mij al eerder duidelijk wanneer ik de kinderen haal voor in de zorgklas. Er is geen interesse van de leerkrachten uit naar wat ik met de kinderen doe. Dat is vooral jammer, want het enige slachtoffer hiervan is het kind zelf…

Ons toneel

Aangezien de namiddagactiviteiten los staan van de school en volledig door ons gedragen worden, gingen deze natuurlijk wel door. En met succes! Deze week zijn we echt begonnen met de voorbereidingen van het toneel. We hebben onszelf opgesplitst in 3 groepen: de acteurs, de decorbouwers en de figuranten. Het was een groot succes in die zin dat de kinderen enorm gemotiveerd zijn om hieraan te werken. Ze kijken ernaar uit om hun ding te doen en hoewel ze het niet gewend zijn om zelf inbreng te hebben in zo’n evenement, zitten er best heel wat talenten onder deze kinderen. Wanneer het verdere verloop even vlot gaat als de start, zullen deze kinderen heel fier mogen zijn op zichzelf. Aan het enthousiasme zal het in elk geval niet liggen! :-)

Brownsberg

Donderdag ging de paasvakantie dan “officieel” in, ook voor ons. En hoe konden we die vanuit Brownsweg beter inzetten dan met een bezoek aan de befaamde Brownsberg? Niet! Vandaar onze eerste uitstap van de vakantie. Normaal zou Eugenie deze uitstap voor ons geregeld hebben, maar blijkbaar was dit dan toch niet gedaan en konden we donderdag morgen alles zelf beginnen regelen. Makkelijk was het niet, maar dankzij onze rare, maar toch behulpzame buurman Ronny vonden we dan toch vervoer.

Ondanks de vertraging van ’s morgens en het vele wachten zijn we uiteindelijk kunnen vertrekken tegen 11 uur. De rit naar boven was een hele belevenis. Bij de start zou je denken, het zijn zotten die dit te voet doen, 13 km te voet naar boven om dan nog niet bij de watervallen te zijn, met alle Chinezen (en hier zijn het er echt wel veel) maar niet met den deze! Maar eens wat verder gevorderd op de berg zou je denken dat het de zotten zijn die de bus nemen :p De weg is helemaal niet aangelegd, bestaat uit modder en putten en is door de regen best wel glad. Vooral de steile stukken omhoog zijn spannend aangezien zo’n busje niet zomaar in een, twee, drie omhoog geraakt. Verschillende keren weg schuiven en achteruit rijden om de berg op te geraken behoren dus bij het pakket. Maar goed, we zijn veilig boven geraakt en dat hebben we dan ook eens mee gemaakt :D

Eens boven werden we welkom geheten en konden we vertrekken naar de waterval. Aangezien het al 12.30 was, besloten we de kleinste waterval te bezoeken, aangezien we om 17 uur al terug richting Paramaribo zouden vertrekken. Het was de kortste wandeling en de kleinste waterval, maar echt wel super mooi. Ik blijf het herhalen, maar ik kan er dan ook echt niet van over, maar zo’n uitzichten zie je normaal alleen in de films. Of op de geprogrammeerde achtergronden op uw computer. Wel wij hebben nu zo’n achtergrond die we zelf trokken. AHA!

Het was echt ongelooflijk, zowel de weg naar de waterval als de waterval zelf. Hoewel er heel veel dieren in het wild leven zagen wij enkel een gifkikker. De luiaard was waarschijnlijk te lui en de vogelspin was gaan vliegen. Maar gelukkig hadden we woensdag al de kans om een vogelspin te bekijken. Onze taxichauffeur had er een gevangen en was zo vriendelijk om ze ons te laten zien… Gelukkig zat ze in een zakje en moest ik ze niet vast houden, maar ik kan nu wel zeggen dat ik persoonlijk een vogelspin in het wild heb gezien :D

Aan de waterval zelf bleken we aanbeland in een groot mierennest. Het was niet zo aangenaam om te eten tussen de rode mieren, maar gelukkig waren ze zelf druk bezig met het verzamelen van eten waardoor ze aan ons geen aandacht besteedden. En het was best wel fascinerend om die kleine beestjes zo te zien dragen en sleuren aan die veel te grote blaren. Ook dat leverde enkele mooie (en scherpe ;-) ) foto’s op.

Na het eten en het baden onder de waterval was het tijd om terug te keren. De weg omhoog was veel vermoeiender dan omlaag, maar in vergelijking met de plaatselijke bevolking heb ik een topconditie. (Dat bewezen we ook al tijdens de kanotocht.) Eens terug boven op de top werden we beloond voor onze inspanningen, want daar zaten enkele brulapen op ons te wachten. Zoals de echte Surinaamse bevolking lagen ze rustig te liggen op de toppen van de bomen. Geweldig! :D

En natuurlijk is er op de Brownsberg het niet te vergeten, ongelooflijk mooi uitzicht op het stuwmeer. Dat is nu eens een beeld dat niet te beschrijven is. Het tropisch regenwoud aan uw voeten en daarachter een meer zover je kan kijken. En zeggen dat daar vroeger 28 dorpen stonden, niet te geloven!

Je hoort het, het was een ongelooflijk en niet te vergeten ervaring en een goed begin van de vakantie. Laat ons hopen dat de volgende tripjes even spectaculair zullen zijn.
Het was tijd om terug te keren en ondanks het feit dat het begon te regenen was de terugweg minder eng dat de heenweg. Doordat het bergaf was, kon de auto zich laten bollen en moest hij zichzelf niet naar boven trekken waardoor we minder gleden. WOEHOE :-) De putten bleven natuurlijk wel, dus geklutst kwamen we lekker terug in het dorp.
Na opnieuw een uur en half te wachten zijn we dan eindelijk toch kunnen vertrekken naar de stad en ’s avonds waren we blij om terug in ons bedje te slapen. Het is nog niet zoals thuis, maar het is beter dan een hangmat :-)

Vandaag heb ik vooral voor school gewerkt zodat ik morgen gerust kan vertrekken op de volgende trip. Ik ben benieuwd en kijk er naar uit!! :D

Vele groetjes en brassas en hopelijk tot woensdag!

Dorien
xxx