Alweer een weekje verder

We zijn ondertussen alweer een week verder en in die week is er heel wat gebeurd. Om jullie allemaal aandachtig bij de les te houden of om jullie te verwarren of om het mijzelf makkelijk te maken (schrappen wat niet past) ga ik deze week niet praten per dag, maar per onderwerp. Opnieuw hoop ik alles gezegd te hebben en anders hoor je het nog wel ooit eens :-)

Vertrek

Het vertrek maandag was de moeite. Aangekomen op de Saramaccastraat stormen er ineens 4 negers op ons af om de koffer leeg te halen en onze bagage voor ons te dragen. Op zich super lief en vriendelijk maar wel hectisch. Je moet de taxi nog betalen, je zoekt Rekka en je moet je bagage volgen. Maar we moesten ten minste niets dragen :-) woehoe! En daar stonden we dan recht over de Jeruzalem Bazaar te wachten want Rekka was nog niet gearriveerd. Uiteindelijk hebben we daar een uur gestaan aangezien Rekka een auto-ongeluk had. Gelukkig had hij niets, maar hij moest natuurlijk wel zijn papieren in orde brengen en dat neemt tijd in beslag. Eens hij er was moest hij natuurlijk even bekomen om uiteindelijk te beslissen dat zijn broer ons zou weg doen. 5 minuten onderweg kregen we telefoon van Rekka dat zijn sleutel nog in de auto lag waar wij inzaten, dus dat we terug moesten rijden. Enfin na heel erg veel vertraging zijn we dan toch in Brownsweg geraakt en om het goed te maken vertelde Rekka dat hij ons ’s avonds zou komen halen voor een wandeling… (meer hierover later :-) )

Plaatselijke delicatesse

Na onze enorme vertraging kwamen we dus eindelijk aan in Brownsweg met een honger om U tegen te zeggen. We keken dus uit naar het lekkere eten van Eugenie aangezien dat toch wel altijd al dik in orde was. Nu hadden we het “geluk” dat we kennis mochten maken met de plaatselijke delicatesse: kippenpoten… Het uitzicht was vreselijk. Het leek op kleine kinderhandjes en ik kan u verzekeren dat is niet gezellig om op te eten. Er valt daar ook helemaal niets aan te eten, want da tis vel, bot en pees… Ik heb er mijn lippen eens tegen gezet om er toch eens van te proeven, maar ik kon mij bijlange niet concentreren op de smaak dat ik al ben vergeten hoe het eigenlijk smaakt. Maar het was dus alles behalve een aangename ervaring. Nu was het wel zo dat we die poten niet in zijn geheel wouden terug geven. Eugenie doet toch wel haar best en het zo ongeroerd terug geven leek ons toch wel onbeleefd. Daarom hebben we de poten in stukjes gedaan, zodat het leek of we ervan gegeten hadden. Maar dat hadden we beter niet gedaan, want dinsdag kregen we opnieuw kippenpoten… Ze zal gedacht hebben dat we het lekker vonden zeker… Enfin, we hebben nu 3 poten van elkaar gedaan (zodat we ze toch niet meer allemaal opeten) en we zijn een kip gaan kopen om haar te geven. Nu zou het toch wel duidelijk zijn dat we liever gewone kip krijgen. Maar neen, want vrijdag kregen we: rijst met bruine bonen en kippenpoten!!! Die bruine bonen vielen verwonderingwaardig nog goed mee, maar de kippenpoten waren er dus te veel aan. En de bami die we zouden krijgen voor Jumi haar verjaardag hebben we ook niet terug gezien… Gelukkig is er altijd rijst genoeg om voldoende gegeten te hebben :-)

Het werken op school

Het schoolgebeuren was een hele belevenis deze week en niet altijd even positief. De zorgklas zit zeker goed, de band met de kinderen wordt steeds sterker en dit merk je niet enkel in de omgang, maar ook in het leerrendement en dat is natuurlijk wel fijn. De niveauverschillen tussen de kinderen onderling zijn natuurlijk wel heel groot en daarom heb ik besloten om niet meer in groep maar individueel te werken. Op deze manier kan ik veel beter inspelen op de kinderen individueel. Vrijdag was 2A gewoon niet op school en de leerkracht van 2B ook niet (de kinderen wel). De directeur had ons daarvan niet op de hoogte gebracht, maar omdat 2B daar dan zat zonder leerkracht hebben we besloten om zelf de klas over te nemen. Op deze manier zijn de kinderen toch niet voor niets op school. We begonnen dus aan een geïmproviseerde les, maar blijkbaar waren er andere stagiaires aanwezig die de klas zouden over nemen waardoor wij toch aan onze zorgklas konden verder werken. Een geluk dat de communicatie hier zo goed verloopt… In tegenstelling tot de vorige week zijn we deze week jammer genoeg wel getuige geweest van enkele slaagpartijen. Kinderen werden geslagen omdat ze niet in de rij stonden, met de hand of met de stok. Het ergste wat we zagen was een jongen die vast gehouden werd door 5 leerkrachten en door de 6de leerkracht geslagen werd met een stok. Op dat moment stond ik aan de grond genageld. Als je naar hier komt weet je dat dit kan gebeuren en ergens stel je jezelf erop in, maar je kan u niet voorbereiden op het gevoel dat er dan door u heen gaat. En ik kan het ook niet beschrijven. Ik blokkeerde en het duurde even voor ik de reflex had om het gordijn te sluiten. De vorige week hebben wij daarvan helemaal niets gezien, was dat omdat de kweekschool er was, doen ze het nu wel omdat ze ons gewoon zijn, ik weet het niet maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dat niet meer hoef te zien.

De namiddagactiviteiten

De namiddagactiviteiten waren een groot succes deze week. Er zijn veel kinderen die erop af komen en je merkt ook echt dat ze het leuk vinden. Er zijn ook veel kinderen waar je echt veel mee kan doen en het is fijn om hun enthousiasme te zien. Het doel van de activiteiten wordt ook bereikt, want de kinderen spreken Nederlands tegen ons. Onderling gaan ze nog veel Sarramacaans praten, maar ze weten ondertussen al dat dit tegen ons geen zin heeft. En ze beginnen ons ook meer en meer te verstaan, waardoor we efficiënter kunnen werken. Nu efficiënt werken zit er niet altijd bij en (het spijt mij maar het is een feit) de jongens kunnen echt wel het beest uithangen. Er zijn er bij die echt heel goed mee werken maar er zijn er 3 die de hele groep op hun kop kunnen zetten. We verdelen de groep dat ook in 3, aangezien er echt wel heel veel kinderen naar de activiteiten komen en het is niet echt handig om toneeloefeningen uit te voeren met zoveel kinderen. Het verdelen in groepen werpt dan ook zijn vruchten af. We lieten ons ook vertellen dat de kinderen die komen vooral diegene zijn dat thuis niet veel aandacht krijgen. Ok, deze zijn in omgang niet altijd even makkelijk, maar het is wel goed dat dan juist zij eens positieve aandacht krijgen en hopelijk zullen we daarvan dan ook de vruchten kunnen zien na onze 5 weken, al was het maar een beetje:-) Wat ook wel leuk is, soms horen we de kinderen de spelletjes spelen die wij hen leerden. (zakdoekleggen, schipper mag ik over varen,…) Het is wel heel leuk om te merken dat ze ook zonder ons aan deze spelletjes kunnen beginnen, want door het zingen van de liedjes zijn ze ook met Nederlands bezig op een spontane, leuke en ontspannen manier.

Agressie

Het erge van het hele slaaggedoe in de school (en waarschijnlijk ook thuis) is dat de kinderen dit gedrag ook over nemen. Toen we terug komen van school zagen we twee kinderen vechten met elkaar, maar echt slaan en schoppen en gooien met stenen. Hebben om te hebben zeg maar. Ook tijdens de namiddagactiviteiten merken we dat de oudere kinderen de jongere kinderen regelmatig slaan. Zo was er een kleuter die zo vreselijk agressief was dat zelfs de ouderen er schrik van hadden. Hij stoorde schopte, sloeg, gooide met stenen en glas. Jumi nam hem op en na enkele schoppen en beten heeft ze hem thuis kunnen afzetten. Ik snap niet dat er zoveel agressie in een klein kind kan zitten. En we kunnen de kinderen wel zeggen dat we niet willen dat ze hier slaan en schoppen, maar thuis doen ze het en achter onze rug ook. Als de ouders er niets op zeggen, kunnen wij er weinig aan doen. Al blijven we wel duidelijk dat wij dit niet dulden en als ze het niet kunnen laten gaan ze beter naar huis.

De pier

Om onze vertraging van maandag morgen goed te maken, ging Rekka met ons dus wandelen. Lees: Sisie en Rekka kwamen ons halen met de auto om tot aan de pier te rijden. Papa, bij deze ga ik vanaf nu dus altijd op deze manier naar het station wandelen :-) De pier is wel super gezellig. Het is aan een rivier van het stuwmeer en het drinkwater voor Brownsweg wordt hier opgehaald. Proper is het dus zeker, maar vooral warm!! Het is sinds thuis geleden dat ik nog zo’n warm water heb gevoeld zonder het eerst op te warmen. Wat een uitvinding J We hebben dus de hele avond aan de pier gezeten om de zonsondergang te zien en de bomen in het meer te aanschouwen. En ik kan u verzekeren, het is er echt prachtig. We zijn er zelfs nog 2 keer terug gegaan: een keer om te zwemmen en een keer om te vissen. Het is er echt heel gezellig, ik kan er niet van over :-) Vrijdag is ook Laura mee gegaan en net als wij is zij helemaal verkocht :-) Nu misschien wel handig om te weten voor moesten jullie zelf ooit naar de pier gaan: er is een plank die ontbreekt. Die plank zit onder het water, maar is wel heel duidelijk zichtbaar. En het is dus ook geen probleem om er rustig over te stappen. Natuurlijk, wanneer je in paniek geraakt omdat iemand zegt dat er slangen in het water zitten en je zo snel mogelijk uit het water wil, zit de kans erin dat je het gat vergeet en er helemaal doorzakt… Nietwaar Caro? Ach ja, Caro heeft er een mooie schram en blauwe plek aan over gehouden, maar voor de rest is alles dik ok met haar :-) Maar bij deze zijn jullie verwittigd ;-)

De plaatselijke cultuur

Een van de taxichauffeurs, Sissi, wist ons `te vertellen dat de mensen het wel appreciëren als we ons best doen om Sarramacaans te praten. Daarom heeft hij ons enkele begrippen geleerd zodat we korte conversaties kunnen voeren. En met succes. De oma van Eugenie, die recht tegenover ons woont vond het geweldig dat we dat probeerde en was nog eens zo vriendelijk. Ze liet ons zelfs binnen in haar huisje en ze wou dat we foto’s trokken van haar en haar huisje. Ze is echt super lief. Al moet ik hier wel even toegeven dat het vooral Jumi is die de gesprekken kan voeren. Mijn talenknobbel wil mij nogal eens in de steek laten, maar ik doe mijn best. Ik ben al blij als ik 3 zinnetjes kan onthouden :D Verder zitten we hier ook tussen de zwarte kindjes met langs alle kanten hun haar ingevlochten. Dat is heel mooi om te zien en nu we hier zijn, moeten we dat toch ook gedaan hebben. Anaffa, een van onze buurmeisjes heeft bij ons dus vlechtjes gezet. Jumi heeft haar hele haar laten invlechten, Caro en ik hadden genoeg aan een vlechtje. Kwestie dat ik niet wil weten hoe ik eruit zie als ik al die vlechtjes er zou uit doen :p Maar als we hier zijn moeten we dat toch eens doen e :-) het is er nu natuurlijk wel al uit, want na een weekje dorp wil ik mijn haar liefst een heel goed uit wassen :D

’t is gebeurd

O ja, al 2 weken zeggen we: let op, want het gaat eens gebeuren en inderdaad vrijdag is het gebeurt. De ervaren lezers onder jullie zullen wel al weten dat het pipi doen in het dorp gebeurt op onze geïmproviseerde pipi-pot. Wel Caro is erin geslaagd deze pot omver te lopen. WOEHOE! Wie is de volgende? Het grappige is, dat ze alles opgekuist heeft met haar handdoek om deze nadien in de vuilbak te gooien. Regressa, de dochter van Eugenie, heeft deze tot 2 keer toe uit de vuilbak gehaald en terug gebracht. Ik wil niet weten wat ze dachten :p Maar aangekomen in Paramaribo heeft de vuilkar de handdoek dan toch mee genomen. Wat een geluk :-)

Verjaardag Jumi

Donderdag was Jumi jarig :-) En dat verdient natuurlijk wel een feestje :-) De kinderen werden maandag uitgenodigd voor een hapje en een drankje, ze moesten enkel een beker en een tekening mee brengen. 83!! Kinderen stonden daar. Met dank aan de 4 meisjes die ons hielpen is het ons gelukt om op een correcte en vlotte manier de kinderen een snoepbrochette en een kroontje te laten maken. En nadien kregen ze natuurlijk ook een brochette en een drankje na het zingen van enkele (Nederlandse) liedjes. Het was een echt succes en ontroerend om te zien. Op zo’n momenten weet je waarom je hier bent :-)

Laura op bezoek

Vrijdag is Laura op bezoek gekomen. We zijn samen neer de pier gegaan en hebben nadien lekkere spaghettipieren gegeten :-) Haar eerste nacht in de hangmat was een belevenis omwille van de kippen die zij nog niet gewoon is en blijkbaar durven Caro en ik wel eens een conversatie te voeren in onze slaap. Het “mmh-en” gaat door tot in onze dromen.

Uitstap naar het stuwmeer en Stone Island

Laura is niet zomaar op bezoek gekomen, maar er was een reden. Meneer Magharett, de directeur van onze school, wou ons mee nemen op educatieve uitstap naar het stuwdam. Het zit zo dat Brownsweg ontstaan is uit acht kleine dorpjes die vroeger verspreid lagen. Toen hadden ze beslist om een stuwmeer en -dam aan te leggen om op deze manier op een goedkope manier elektriciteit te kunnen aanmaken. Nadeel was wel dat er heel wat dorpen moesten verdwijnen. De mensen hebben zich samen gevestigd en zo is Brownsweg ontstaan. Nog steeds kan je de 8 districten onderscheiden. Het “enge” is wel dat de oorspronkelijke dorpen niet werden afgebroken. Dus diep op de bodem van het stuwmeer staan de dorpen nog steeds en ook de bomen steken nog uit boven het meer. Wij zijn het stuwdam en het stuwmeer dus gaan bekijken en hebben een kort ritje gemaakt met de boot op het stuwmeer. En wonder boven wonder hebben de andere het vertrouwd om mij te laten sturen :-) Nadien zijn we geëindigd in Stond Island. Een deel van het stuwmeer dat een creek werd zodat toeristen er kunnen zwemmen en uitrusten in de hangmat. Het was vooral heel ontspannend om uit te rusten van een toch wel zware en vermoeiende week. Het was zeker de moeite en een ongelooflijk uitzicht. We zaten precies in de Tarzan-film :-)

Vermoeidheid

Het was een zeer zware week in alle opzichten, zowel mentaal als fysiek. Een week slapen in een hangmat, tussen de kippen is geen aanrader en zeker niet als je veel slaap nodig hebt :-) dat alles maakt het mentaal ook niet makkelijk waardoor het toch wel even nodig is om te bekomen eens we in de stad zijn. Maar toch was het ook een heel leuke en fantastische week en ik kijk er nu al naar uit om terug te gaan. Het zijn allemaal heel lieve mensen en het is en blijft ene onbeschrijflijke ervaring.

Weetjes

· Een albino wordt hier een Yellow man genoemd · Wanneer je Bauxiet op een neger wilt smeren zegt hij “Je ziet dat niet, ik ben toch zwart…”

· Ondanks het feit dat het tot nu toe de zwaarste week was, ga ik het hier toch wel missen. De mensen, de kinderen, iedereen is hier super lief en vriendelijk en het is en blijft een ongelooflijk fantastische ervaring. De directeur had woensdag een droevige mededeling: “Ik moet jullie melden dat de dames uit Nederland-België (hij is nogal verward) ons zullen verlaten op 20 mei. Ik wil hierbij melden dat zij tot dan mijn volle steun krijgen en ik weet dat zij alles zullen doen wat ze kunnen om ons te helpen. Dames, dank jullie wel” Ja, dat doet wel iets met een mens :p

· Slaapwel in het Sarramacaans is: “Dumi weki” (zo spreek je het toch uit :p) en het betekend letterlijk “slapen, wekken” ze zeggen dus: slaap, maar wordt ook wakker, je mag er niet in blijven. Best wel slim gezien van die jongens :-)

Ik denk dat ik aan het einde ben gekomen. (Laat ons hopen zegt) Ik heb er alvast van genoten en hopelijk jullie ook een beetje door het te lezen :-)

Heel veel groetjes en tot de volgende!!

Dorien xxx