Een week Brownsweg

Lieve lieve lieverdjes,

Het is ondertussen al een hele tijd geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen, maar er valt nu dan ook heel erg veel te vertellen. Zo veel dat ik niet goed weet waar te beginnen, maar ik zal mijn best doen alles door te geven. En om het een beetje overzichtelijk te houden, zal ik beginnen waar ik vorige keer geëindigd ben.

Ik weet dat het veel is dat ik schreef, maar het is dan ook van een hele volle en overdonderende week geweest. MAAR! Het voordeel van een wekelijkse blog is dat er ook maar wekelijks een komt en dan kan je hem in stukjes delen en elke dag een stukje lezen. Net zoals ik met mijn boekje :)

Zaterdag 19/03

Tijd voor een uitstap! Daarom belden we Chicco (onze ondertussen persoonlijke taxichauffeur :) ) die ons naar de vlindertuin in Lelydorp zou rijden. (Annelies, Lelydorp heb ik nu niet in de lijst van namen gezegd omdat ik dat nu toch een rare naam vind voor een paard :p ) We kregen daar een rondleiding in de vlindertuin. Dit hield in dat we eerst even zelf konden gaan rondkijken in het insectenmuseum en op het panorama. Bij het panorama hadden we ons een uitzicht van de omgeving verwacht van op een toren of zo, maar dat was dus een ronde kamer met een natuurlandschap geschilderd… Ok, het was heel erg mooi geschilderd en leuk om te zien, maar niet wat we verwachtten :-) Het insectenmuseum was echt wel een insectenmuseum :p Het is te zeggen, een kamer vol opgezette insecten. Maar niet zomaar insecten, echt vieze vuile, grote, lelijke insecten. Ook mooie vlinders, maar vooral vuile grote insecten. Een geluk dat ze achter glas zaten en opgezet waren, maar toch, het was niet de meest aangename kamer waar ik ooit al ben binnen geweest… Als daar ooit een Jumanji scène zou plaats vinden..., ik mag er niet aan denken. JEK! Nadien kregen we een gids die ons een rondleiding gaf in de broed, kweek en groei serres. Eerst was er een korte wandeling in de tuin en we zaten precies in het oerwoud. De lianen zorgden ervoor dat we onbewust op zoek gingen naar Tarzan. Na onze wandeling kregen we de kweekserres, paarserres, rupsen en poppen te zien. We zijn er ook in geweest en het was moeilijk om niet op een vlinder te gaan staan. Ook de vlindertuin zelf was heel mooi, niet groot maar wel prachtig wat planten en vlinders (hoe kan het ook anders) betrof. Echt een geslaagde uitstap.

Wat ook interessant is, is het feit dat 70% van deze gekweekte vlinders als pop geëxporteerd worden, ook naar België!! (Dus als je een vlinder tegen komt, kijk dan maar of er geen Surinaamse stempel op zijn gat staat :p)

In de terugrit is Chicco met ons over de grote brug gereden. Niemand van ons weet hoe ze noemt maar ze is über groot en heel stijl. Best wel een belevenis aangezien het zo stijl is, maar naar het schijnt veel mooier ’s avonds als er lichtjes zijn. Dat staat dus ook nog op ons to do lijstje.µ

’s Avond was er een BBQ met onze buren en nog andere mensjes van Leri For Life. Het was best gezellig en ook heel erg lekker :-) nadien hebben we enkele spelletjes gespeeld waaronder verstoppertje. Kwestie van het kind in ons gelukkig te stellen :-) (en de muggen ook, want zij dit in de struiken zijn gaan staan, gaan dat niet nog eens proberen. Het voordeel ervan is wel dat we nu weten dat het belangrijk is om steeds een voorraad ijs in de diepvries te hebben :p)

Zondag 20/03

Zondag hebben we ons in de eerste plaats voorbereid op ons vertrek naar het dorp. Koffers maken, laatste wasbeurt, zorgen dat alle voorbereidingen mee zijn, taxi’s bellen,… In de namiddag was het Holy Pagwa. Een hindoefeest om het begin van de lente te vieren. Je kan het vergelijken met een festival bij ons, klein detail: iedereen loopt rond met verfwater en gekleurd poeder, dus proper kom je niet naar huis. Mijn ondergoed is nog steeds vrolijk gekleurd en met ons formidabel wasmachine (lees: mijn handen) is het er dus ook niet uit te krijgen. Maar kleurtjes zijn altijd leuk :D (al denk ik dat de taxichauffeur er anders over denkt… :p)

Maandag 21/03

Maandag zijn we dus eindelijk voor een week vertrokken naar Brownsweg. Het plan was om Nederlands te geven in het 5de en 6de leerjaar en om de overige uren een zorgklas te starten. In de namiddag zouden we Nederlandse activiteiten voorzien voor de kinderen in het dorp, aangezien zij enkel Nederlands spreken op school. Op deze manier willen we hen de kans geven om ook in een ontspannen en leuke sfeer met het Nederlands bezig te zijn.

Vol goede moed stapten we voor 2 uur in de taxi die ons naar het dorp zou brengen. Het was Rekka, dus niet de rare man van het gordeldier :-) Een nadeel aan een busje vol Surinamers: de muziek staat echt veel te luid. Thuis moet er dus niet meer geklaagd worden over te luide muziek, want dat is niets vergeleken met de busjes hier.

Wat ook wel grappig was, was het feit dat “Caro” hier niet altijd goed begrepen wordt. Blijkbaar is dit een zeer rare en moeilijke naam want niemand kan deze onmiddellijk goed herhalen. Het beste wat ze tegen haar zeiden was “come home” wat nog extra grappig was aangezien we net het filmpje “Rutte 98” hadden gezien en “keer e ke were” nog vers in ons geheugen zat.

Aangekomen in Brownweg werden we heel goed ontvangen door Eugenie en de kinderen uit het dorp. We kregen eten en de kans om al wat kinderen te ronselen voor onze namiddag activiteiten. Na het ophangen van onze hangmatten en klamboes was het tijd om te baden. Onze fameuze badkamer moest niet gebruikt worden, we mochten ons ergens anders wassen. Met onze bikini, een handdoek, onze sandalen, zeep, 2 emmers regenwater met muggenlarven en een pan trokken we naar het waskot van Eugenie. Het is een houten kot met niets. Daar kappen we het water met de pan over ons en wassen we ons met de larven. Het klinkt erger dan het is, want eigenlijk is het heel verfrissend. Ik voel mij daar best wel vuil en ik stink, maar als ik mij gewassen heb, ben ik weer helemaal de oude. (ongeveer dan toch) En het feit dat je weet dat je de kans krijgt om vrijdag een echte douche te nemen maakt ook al veel goed. ’s Avonds zijn we met Eugenie naar de Chinees geweest. Die was nog maar net open en ze wou eens een kijkje nemen. Voor ons ook de gelegenheid om ons eten voor morgen te kopen. Het was echt een grote Chinees waar eigenlijk alles te vinden is wat je bij een Chinees in de stad kan vinden. We hebben dus zeker niet te klagen. Wat wel een beetje eng was, was de wandeling. Tijdens het wandelen werd het donker en hier wordt het heel erg snel donker. In Brownsweg zijn ook helemaal geen verkeerslichten, dus donder is dan ook heel erg donker. En (totaal niet slecht bedoeld of zo, verre van het is gewoon een vaststelling, maar even ter verduidelijking dat het niet fout moet opgenomen worden) zwarte mensen zie je dus ook totaal niet lopen in het donker. En als er dan ineens een in het gras ligt en iets zegt, is dat nogal heel verschietachtig. Wandelen in het donker zullen we dus ook nooit alleen doen, we waren blij dat Eugenie erbij was. Om het met Chicco’s woorden te zeggen: “ze is een echte gasboem”.

Dinsdag 22/03

DE grote dag. Eindelijk zouden we les geven, we waren best wel nerveus aangezien we toch maar als “braka’s” worden gezien. We weten nog altijd niet of dit woord voor “Blanke Hollander” een scheldwoord is of niet, maar iedereen zegt het wel. Bovendien is les geven in de derde graad altijd spannend en zeker wanneer er kinderen van 16/17 jaar in je klas zitten. Maar vol goede moed stapten we naar de directeur die heel erg verschoot om ons te zien. Hij was helemaal vergeten dat we kwamen (terwijl onze planning op zijn bureau lag) en het kwam ook helemaal niet goed uit, aangezien de kweekschool (de lerarenopleiding van hier) stage kwam lopen. De directeur stuurde ons gewoon naar huis en vroeg om morgen terug te komen. We waren lichtjes lastig aangezien we eindelijk zouden kunnen beginnen en nu dit. En op een beleefde, toch duidelijke manier maakten we duidelijk dat we toch graag met de directeur wouden praten en op z’n minst ons zorgplan nog eens uitleggen. De man had helemaal geen tijd, maar toen we zeiden dat we de kinderen wouden leren lezen (vroeger werd reeds duidelijk dat hij lezen zeer belangrijk vindt en toen volgde er een hele ratablam over liefdesbrieven en zo, maar ik heb het niet helemaal begrepen. Ik moet mij echt wel concentreren om de mensen hier te verstaan en zeker onze directeur.) was het mogelijk om in de namiddag terug te komen voor een gesprek.

Welgeteld zijn we 15 minuten binnen geweest en aangezien we dan toch in het dorp waren, besloten we om naar het Leri For Life schooltje te gaan. Leri For Life is de organisatie waarmee we werken en zij hebben enkele peuterscholen opgericht in het binnenland om zo aan taalstimulering Nederlands te doen bij de peuters zodat ze reeds Nederlands kunnen alvorens ze naar de school gaan. De onderdirectrice van de school zei dat je merkte wanneer kinderen uit de Leri for Life school komen en de leerkrachten krijgen ook regelmatig een training. We waren dus best wel eens benieuwd naar de werking. Wanneer we toe kwamen waren we blij verrast, want het was een leuk lokaaltje, met een bord, boekjes, speelgoed,… de kindjes zaten op een stoel in het midden van de klas en de leerkracht (onze gastvrouw) zat vooraan op een stoel te zitten. Geen probleem, het was dan ook nog geen 8.30 en nog de kinderen kwamen nog toe. 8.30 werd 9 uur, 9 uur werd 9 uur 30 en de kinderen zaten nog steeds op hun stoel, net zoals de leerkrachten (de andere was ook al toegekomen). Ineens zet een leerkracht zich recht en loopt naar buiten. Even later komt ze terug met een telefoonkaart, die was ze maar even gaan kopen. De kinderen zaten ondertussen ook helemaal niet meer op hun stoeltjes (hoe zou je zelf zijn) ze kwamen naar ons, speelden spelletjes, klopte met stoelen op elkaar, liepen naar buiten, gooide dingen op de kippen,… En de leerkrachten zaten daar en bleven zitten. Ineens werden de kinderen terug samen geroepen, moesten ze opruimen en op hun stoel gaan zitten. En toen zongen ze een liedje, in het Nederlands weliswaar, en dat was het. Toen vroeg Jumi of ze dit mocht filmen, want ja het was echt wel schattig om te zien, en ze zongen dan nog maar een liedje. Ik denk dat ze in totaal 10 liedjes gezongen hebben en dat zal dan ook zowat het enige Nederlands geweest zijn dat we gehoord hebben. Zelfs de leerkrachten spraken geen Nederlands. Het was echt schrijnend om te zien en onbegrijpelijk eigenlijk. Want die leerkrachten spreken zelf wel behoorlijk Nederlands en komen regelmatig in de stad, dus zien hoe belangrijk Nederlands is, maar ze beseffen het niet. Thuis speken die leerkrachten ook geen Nederlands met hun kinderen en dat snapten we niet goed, maar nu we dit zagen, was het wel een logisch gevolg. We waren blij dat ze een half uur vroeger stopten!

In de namiddag zijn we het dorp rond gegaan om reclame te maken over onze namiddagactiviteiten. De kinderen werden uitgenodigd om naar het Leri for Life schooltje te komen om spelletjes te spelen. Ouders die wouden mochten ook mee komen. Maar daar verwachtten we niet te veel van. We zullen wel zien. (tot nu toe hebben we nog geen ouders gezien en we denken ook wel dat dit zo zal blijven).

De opkomst van de kinderen om 16 uur was positief. Er waren ongeveer 35 kinderen en samen met hen speelden we spelletjes zoals “zakdoek leggen”, “schipper mag ik overvaren”, “napoleon”. Het was vooral de bedoeling dat de kinderen gewend raakten aan ons, aan de namiddagactiviteit en het Nederlands. We wilden hen warm maken om te blijven komen. Er waren vooral jongere kinderen die heel weinig begrepen van het Nederlands, maar met hier en daar een vertaling van een ouder kind, lukte het uiteindelijk zeer goed en was onze eerste namiddag een groot succes! Na de activiteit maakten we ons klaar om naar de directeur van de school te gaan. En na lang praten en zeveren en luisteren naar onbelangrijk, niet to the point en ook niet altijd verstaanbare dingen, was hij heel enthousiast over ons voorstel en kregen we groen licht. Het grappige was wel dat hij een klas wou thuis laten om ons een lokaal te geven… Dat was dus helemaal niet de bedoeling en daarom hebben we ons gevestigd in de mediatheek en het lokaaltje naast de kerk. Dinsdag zelf hebben we deze lokalen nog klaar gezet met de directeur en meester Mario (het schoothondje van de directeur) om zo woensdag onmiddellijk te beginnen. We zagen het weer helemaal zitten.

Woensdag en donderdag 23-24/3

Om het een beetje sneller te laten gaan, zal ik deze twee dagen samen nemen :-) Wat gaan we nu juist doen? Vergeet de derde graad (dat was niet makkelijk te combineren en klopte niet in het hoofd van de directeur). In onze school zijn heel veel leerlingen die niet kunnen lezen en dus ook niet kunnen volgen bij andere vakken. We zullen dus een zorgklas opstarten om met de kinderen van het 1ste en 2de leerjaar te werken rond Taal, lezen en schrijven. Wij concentreren ons op de eerste graad omdat dit voortbouwt op de kleuters van Leri for Life en omdat de basis van de kinderen zo wordt verstevigd.

We hebben deze dagen gebruikt om de beginsituatie van de kinderen te achterhalen en echt, dat kun je u niet voorstellen. Die kinderen kunnen echt niet lezen en schrijven en kunnen ons zelfs met moeite verstaan. Het zal een grote uitdaging worden om met deze kinderen aan de slag te gaan. Om een voorbeeld te geven: In het tweede leerjaar was er een kindje dat een tekstje las op pg 8. Vol overtuiging zette ze haar vingertje onder het eerste woordje en ze begon te lezen. Heel erg vlot las ze de tekst voor, met het volgen van haar vingertje. Klein detail, het meisje was de tekst van pg 1 gewoon uit het hoofd aan het opzeggen, zonder zelfs te beseffen dat ze op de foute pagina zat. Zo ook zag ik de schrijfschriften van de kinderen. Op elke pagina staat een zin die de kinderen 6 keer moeten overschrijven. Allemaal hebben ze dat perfect gedaan, het schrift is zelfs mooier dan bij onze kinderen in België en de zinnen zijn in de aard van “Je moet de straat recht over steken”. Maar als je aan deze kinderen vraagt om het woord “Nat” te schrijven in hun schrift, dan kunnen ze dit niet. Die kinderen kunnen perfect over schrijven, zonder te weten wat ze schrijven en ze zijn zo fier op zichzelf, want zij kunnen schrijven. Dat is zo zwaar en moeilijk om mee om te gaan. Vooral het feit dat die leerkrachten daar niets aan doen. Maar hun uitleg daarop is “we moeten ze laten over gaan, want ze moeten plaats maken voor de andere kinderen die doorschuiven." Ik kan er gewoon niet bij. En het zijn schatten van kinderen allemaal.

En ja onze manier van lesgeven zijn ze ook helemaal niet gewoon, interactie dat kennen ze niet. Toch probeer ik om dit zoveel mogelijk in te voegen, zodat ze spreken, luisteren, doen,… maar we hebben nog een lange weg af te leggen. Het is moeilijk om neer te schrijven hoe ik mij daarbij voel, maar ik kan er gewoon niet bij en wetende dat wij ook geen wonderen kunnen verrichten maakt mij een beetje hopeloos. Wetende dat de problemen zo groot zijn en de hulp of het aanpakken van het probleem zo ver weg. En dit alles wetende dat we nog in een groot en goed dorp zitten. Ik wil er niet altijd bij stilstaan hoe het er in andere dorpen en landen aan toe gaat…

We zullen in ieder geval ons best doen om te doen wat we kunnen en zoveel mogelijk op papier te zetten zodat de andere Twinners van Leri fort life kunnen verder bouwen op ons werk zodat het hopelijk toch niet verloren zal gaan.

Een van onze aanpakmethoden blijft ook de namiddag activiteiten. We willen het Nederlands in het dorp brengen. We zijn er ons ook van bewust dat het Saramakaans zeer belangrijk is en nooit zal verdwijnen en dat mag ook helemaal niet, dat is juist de identiteit van deze mensen. Dus dat is ook zeker onze bedoeling niet. We willen alleen de kinderen op een leuke en ontspannen manier in contact brengen met het Nederlands zodat ze er plezier in krijgen en niet enkel op school geconfronteerd worden met deze taal. De bedoeling is om op het einde van ons verblijf de leerlingen een toneel te laten spelen in het Nederlands voor de ouders en de inwoners van het dorp. Doorheen de weken zullen we ons hierop voorbereiden door reclame te maken, eten te voorzien, na te gaan wie er komt, waar het kan doorgaan en door natuurlijk liedjes, dansjes en toneeloefeningen te voorzien. De oudere kinderen hoorden ons idee al en waren zeer enthousiast, hopelijk blijft het zo. We deden reeds enkele improvisatie oefeningen, maar ook de spelletjes bleven we spelen. Dat was heel erg leuk, want wanneer we voetbalden, begonnen de kinderen op een rijtje met het zingen van het volkslied, het was geniaal om te zien.

Want dat was ik vergeten te zeggen, wanneer de school start is er ook steeds ceremonie. De vlag wordt gehesen en alle kinderen zingen samen het volkslied. Ik kan u verzekeren, dat is een kippenvel moment. Niet normaal. Prachtig!

Wat ook heel leuk (maar vermoeiend is) is het feit dat de kinderen in het dorp ons weten wonen en constant bij ons zijn. Dit is positief want zo horen ze Nederlands en zijn ze verplicht Nederlands te praten en zo leren wij ook Saramacaans. Zo is “Mi ta kondi” “ik heb het warm” en “du mi weki” “ slaapwel”. Het is echt leuk, soms voel ik mij het animatie team en dat is zeer positief want dat wil zegen dat de kinderen zich goed voelen bij ons en dat ze nood hebben aan zo’n manier van ontspanning. En ik ben blij dat wij hen die toch even kunnen bieden.

O ja, bijna vergeten! We hebben gebruik moeten maken van de kakkerlakken WC, veel details zal ik hier niet plaatsen, maar leuk is anders. Voor de kleine boodschap hebben we een oplossing (zie Caro haar facebook “how to lose pipi in 10 staps”) maar de grote boodschap blijft tussen de kakkerlakken. Ach ja ook dat hebben we overleefd en aangezien ik hier het boerinneke van de groep genoemd wordt, kan dat er ook nog wel bij :-)

Vrijdag 25/3

Onze laatste dag in de school voor deze week. De kindjes van het eerste leerjaar konden hun naam schrijven en ik mag toch wel even bescheiden melden dat dit mijn werk is. Twee dagen werd daaraan geoefend en vandaag lukte het hen alleen. Laat ons hopen dat het binnen twee weken ook nog zo is…

Toen we de directeur uitleg vroegen over het stuwmeer en de stuwdam aan Brownsweg stelde hij voor om samen met ons een educatieve uitstap te doen. Hij zou alles regelen en ik citeer: "geen probleem dames, zaterdag 9 april gaan wij samen een educatieve uitstap ondernemen naar het stuwmeer. Ik regel alles! Meester Mario, breng dit in orde.” :p ach ja, als we maar kunnen gaan :-) Volgende keer blijven we dus tot zaterdag. En daarmee bewijs ik ook even dat de directeur echt wel raar is, maar ook wel heel lief en behulpzaam en hij beseft ook wel het belang van het Nederlands. Hij staat ook helemaal achter ons en is wel heel vriendelijk.

Vrijdag zijn we dus terug naar Paramaribo vertrokken met Rekki en wiet rokende Surinamers in een busje vol veel te luide muziek. We kunnen er maar beter aan wennen en we passeren onze tijd dan ook al slapend. Zo een week is ook super vermoeiend, zeker als je niet goed kan slapen.

Een aangekomen in Paramaribo wachtte er mij 2 leuke verrassingen. Eerst en vooral had het Santigron team een quiz gemaakt om ons te laten achterhalen waar we zouden gaan eten. Het werd “zus en zo” super gezellig en super lekker.

Een tweede verrassing was de post!!! Jeej, een tweede briefje voor Dorien. Dank u meter Min! :D

O nog iets kei grappig van bij de “zus en zo”. Caro en ik moeten naar de toilet en dit is ons gesprek: Caro: “Kijk Dorien! Een echte WC!!!” (we kwamen dus juist uit Brownsweg)

Dorien: ‘Mog, stel u voor, zelfs met een shas!” (ok, we kunnen niet op het mooie woord komen en ik weet ook niet hoe je het schrijft, maar iedereen weet dat het over het doorspoelding van de WC gaat :-) )

Surinaams meneertje: “Welke taal spreken jullie?”

Dorien: “Nederlands. Maar wel uit België”

Meneertje: “ A ok. En wat zeiden jullie?”

Dorien: “We waren enthousiast over de wc en de shas,, het doorspoelding.”

Meneertje: “Hebben jullie dat dan niet in België?!”

…

Zaterdag 26/3/2011

Zaterdag hebben we vooral gerust en zijn we naar de winkels gegaan op het gemak. Wat ook wel moeilijk is, aangezien we een cadeau moesten kopen voor Laura, maar Laura erbij was. Het is ons toch gelukt ;-) en ’s avonds hebben we niet zo veel gedaan, iets gaan drinken en Laura een brandend drankje gegeven op haar verjaardag die om 00.00 uur inging :-)

Ik ben ook moeten opblijven tot 4 uur om Laura haar verrassingsbriefjes op te hangen. En aangezien Laura altijd eerst een film moet kijken om in slaap te vallen, duurt dat wel even ja...

Zondag 27/3

De verjaardag van Laura!! We hebben haar een hele dag verrast met cadeautjes en pannenkoeken en zwemmen en pizza’s. Maar voor meer details stuur ik u door naar haar blog, de mijne wordt al wat lang, nee? :D

Ja dat zal het nu zo wat zijn. Ik denk dat ik alles gezegd heb, ik hoop dat in elk geval, want anders ben ik het vergeten. Maar dus mama als je dit gelezen hebt, zal ik niet zo veel meer vergeten te zeggen zijn. Ik denk dat dit vrij volledig is :-)

Hieronder nog enkele leuke weetjes die ik niet goed wist waar te plaatsen.

Weetjes

· We hebben een gekke buurman “Ronny” die niet kan begrijpen dat wij rauwe tonijn eten.

· Caro is er reeds in geslaagd om uit haar hangmat te vallen :-) (eigenlijk is ze er gewoon naast gaan zitten, ik weet niet wat het ergste is :p)

· Een hangmat is leuk om een middagdutje in te doen, maar niet zo praktisch om een hele nacht in te slapen.

· Wanneer ik thuis ben wil ik minstens drie maanden geen rijst meer eten.

· We zijn reeds zo ingeburgerd dat we tegen elkaar zeggen “Kijk daar! Blanken! Wat doen die hier?” wanneer we een busje toeristen zien toe komen.

· De muren van ons hutje zijn zo dun dat ons buurmeisje en onze buurman Ronny ons hoort lachen wanneer we in onze hangmat liggen.

· Onze muren zo dun zijn dat we van 2.30 tot 7 uur ’s morgens constant de hanen horen kraaien. Stel u voor 4 uur en 30 minuten lang constant Katrien haar beltoon die afgaat. Ja, zo erg is het echt. Het grappige is wel dat je in de namiddag soms een haan tegen komt die poging doet tot kraaien maar precies hees is :p eigen schuld dikke bult!

· De mensen in het dorp zeggen super vaak “mhmh”. Zo vaak zelfs dat wij het onderling al beginnen over te nemen. Dus als ik thuis kom en enkel “mhmh” antwoord ben ik niet onenthousiast, ik ben gewoon een semi-Surinamer ;-)

· Gekko’s kan ik nu al aan, maar dat zij gaan kaka doen op mijn map is wat anders. Als wij naar de kakkerlakken moeten, zij ook! Ik ben al blij dat ik door mijn kennersoog kon zien dat het een kakje van een gekko was en geen kruimel van een koekje…. Dank u Dieter.

· De kindjes zeggen mijn naam super schattig! Ik kan het hier natuurlijk niet voordoen maar het is iets van “DOrin” kort en krachtig, maar super schattig. En je hoort zo overal op school en in het dorp “DOrin”. Hihi :-)

· De kindjes spelen ook al spontaan onze spelletjes. Zo hoor je in het dorp ook al “schipper mag ik overvaren “ en “zakdoek leggen” zingen. WOEHOE!

· Ik ben blij dat Laura en Caro hier zijn !! :-)

Hopelijk lukt het jullie om tot het einde te lezen, sorry voor de dikke boterham, maar zo zijn jullie op de hoogte en heb ik even mijn parlé kunnen doen. Misschien best dat het geschreven is en niet gesproken, stel u voor :-)

In ieder geval vele groetjes aan iedereen en tot blogs!!!

Dorin.