Een week Brownsweg

Lieve lieve lieverdjes,

Het is ondertussen al een hele tijd geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen, maar er valt nu dan ook heel erg veel te vertellen. Zo veel dat ik niet goed weet waar te beginnen, maar ik zal mijn best doen alles door te geven. En om het een beetje overzichtelijk te houden, zal ik beginnen waar ik vorige keer geëindigd ben.

Ik weet dat het veel is dat ik schreef, maar het is dan ook van een hele volle en overdonderende week geweest. MAAR! Het voordeel van een wekelijkse blog is dat er ook maar wekelijks een komt en dan kan je hem in stukjes delen en elke dag een stukje lezen. Net zoals ik met mijn boekje :)

Zaterdag 19/03

Tijd voor een uitstap! Daarom belden we Chicco (onze ondertussen persoonlijke taxichauffeur :) ) die ons naar de vlindertuin in Lelydorp zou rijden. (Annelies, Lelydorp heb ik nu niet in de lijst van namen gezegd omdat ik dat nu toch een rare naam vind voor een paard :p ) We kregen daar een rondleiding in de vlindertuin. Dit hield in dat we eerst even zelf konden gaan rondkijken in het insectenmuseum en op het panorama. Bij het panorama hadden we ons een uitzicht van de omgeving verwacht van op een toren of zo, maar dat was dus een ronde kamer met een natuurlandschap geschilderd… Ok, het was heel erg mooi geschilderd en leuk om te zien, maar niet wat we verwachtten :-) Het insectenmuseum was echt wel een insectenmuseum :p Het is te zeggen, een kamer vol opgezette insecten. Maar niet zomaar insecten, echt vieze vuile, grote, lelijke insecten. Ook mooie vlinders, maar vooral vuile grote insecten. Een geluk dat ze achter glas zaten en opgezet waren, maar toch, het was niet de meest aangename kamer waar ik ooit al ben binnen geweest… Als daar ooit een Jumanji scène zou plaats vinden..., ik mag er niet aan denken. JEK! Nadien kregen we een gids die ons een rondleiding gaf in de broed, kweek en groei serres. Eerst was er een korte wandeling in de tuin en we zaten precies in het oerwoud. De lianen zorgden ervoor dat we onbewust op zoek gingen naar Tarzan. Na onze wandeling kregen we de kweekserres, paarserres, rupsen en poppen te zien. We zijn er ook in geweest en het was moeilijk om niet op een vlinder te gaan staan. Ook de vlindertuin zelf was heel mooi, niet groot maar wel prachtig wat planten en vlinders (hoe kan het ook anders) betrof. Echt een geslaagde uitstap.

Wat ook interessant is, is het feit dat 70% van deze gekweekte vlinders als pop geëxporteerd worden, ook naar België!! (Dus als je een vlinder tegen komt, kijk dan maar of er geen Surinaamse stempel op zijn gat staat :p)

In de terugrit is Chicco met ons over de grote brug gereden. Niemand van ons weet hoe ze noemt maar ze is über groot en heel stijl. Best wel een belevenis aangezien het zo stijl is, maar naar het schijnt veel mooier ’s avonds als er lichtjes zijn. Dat staat dus ook nog op ons to do lijstje.µ

’s Avond was er een BBQ met onze buren en nog andere mensjes van Leri For Life. Het was best gezellig en ook heel erg lekker :-) nadien hebben we enkele spelletjes gespeeld waaronder verstoppertje. Kwestie van het kind in ons gelukkig te stellen :-) (en de muggen ook, want zij dit in de struiken zijn gaan staan, gaan dat niet nog eens proberen. Het voordeel ervan is wel dat we nu weten dat het belangrijk is om steeds een voorraad ijs in de diepvries te hebben :p)

Zondag 20/03

Zondag hebben we ons in de eerste plaats voorbereid op ons vertrek naar het dorp. Koffers maken, laatste wasbeurt, zorgen dat alle voorbereidingen mee zijn, taxi’s bellen,… In de namiddag was het Holy Pagwa. Een hindoefeest om het begin van de lente te vieren. Je kan het vergelijken met een festival bij ons, klein detail: iedereen loopt rond met verfwater en gekleurd poeder, dus proper kom je niet naar huis. Mijn ondergoed is nog steeds vrolijk gekleurd en met ons formidabel wasmachine (lees: mijn handen) is het er dus ook niet uit te krijgen. Maar kleurtjes zijn altijd leuk :D (al denk ik dat de taxichauffeur er anders over denkt… :p)

Maandag 21/03

Maandag zijn we dus eindelijk voor een week vertrokken naar Brownsweg. Het plan was om Nederlands te geven in het 5de en 6de leerjaar en om de overige uren een zorgklas te starten. In de namiddag zouden we Nederlandse activiteiten voorzien voor de kinderen in het dorp, aangezien zij enkel Nederlands spreken op school. Op deze manier willen we hen de kans geven om ook in een ontspannen en leuke sfeer met het Nederlands bezig te zijn.

Vol goede moed stapten we voor 2 uur in de taxi die ons naar het dorp zou brengen. Het was Rekka, dus niet de rare man van het gordeldier :-) Een nadeel aan een busje vol Surinamers: de muziek staat echt veel te luid. Thuis moet er dus niet meer geklaagd worden over te luide muziek, want dat is niets vergeleken met de busjes hier.

Wat ook wel grappig was, was het feit dat “Caro” hier niet altijd goed begrepen wordt. Blijkbaar is dit een zeer rare en moeilijke naam want niemand kan deze onmiddellijk goed herhalen. Het beste wat ze tegen haar zeiden was “come home” wat nog extra grappig was aangezien we net het filmpje “Rutte 98” hadden gezien en “keer e ke were” nog vers in ons geheugen zat.

Aangekomen in Brownweg werden we heel goed ontvangen door Eugenie en de kinderen uit het dorp. We kregen eten en de kans om al wat kinderen te ronselen voor onze namiddag activiteiten. Na het ophangen van onze hangmatten en klamboes was het tijd om te baden. Onze fameuze badkamer moest niet gebruikt worden, we mochten ons ergens anders wassen. Met onze bikini, een handdoek, onze sandalen, zeep, 2 emmers regenwater met muggenlarven en een pan trokken we naar het waskot van Eugenie. Het is een houten kot met niets. Daar kappen we het water met de pan over ons en wassen we ons met de larven. Het klinkt erger dan het is, want eigenlijk is het heel verfrissend. Ik voel mij daar best wel vuil en ik stink, maar als ik mij gewassen heb, ben ik weer helemaal de oude. (ongeveer dan toch) En het feit dat je weet dat je de kans krijgt om vrijdag een echte douche te nemen maakt ook al veel goed. ’s Avonds zijn we met Eugenie naar de Chinees geweest. Die was nog maar net open en ze wou eens een kijkje nemen. Voor ons ook de gelegenheid om ons eten voor morgen te kopen. Het was echt een grote Chinees waar eigenlijk alles te vinden is wat je bij een Chinees in de stad kan vinden. We hebben dus zeker niet te klagen. Wat wel een beetje eng was, was de wandeling. Tijdens het wandelen werd het donker en hier wordt het heel erg snel donker. In Brownsweg zijn ook helemaal geen verkeerslichten, dus donder is dan ook heel erg donker. En (totaal niet slecht bedoeld of zo, verre van het is gewoon een vaststelling, maar even ter verduidelijking dat het niet fout moet opgenomen worden) zwarte mensen zie je dus ook totaal niet lopen in het donker. En als er dan ineens een in het gras ligt en iets zegt, is dat nogal heel verschietachtig. Wandelen in het donker zullen we dus ook nooit alleen doen, we waren blij dat Eugenie erbij was. Om het met Chicco’s woorden te zeggen: “ze is een echte gasboem”.

Dinsdag 22/03

DE grote dag. Eindelijk zouden we les geven, we waren best wel nerveus aangezien we toch maar als “braka’s” worden gezien. We weten nog altijd niet of dit woord voor “Blanke Hollander” een scheldwoord is of niet, maar iedereen zegt het wel. Bovendien is les geven in de derde graad altijd spannend en zeker wanneer er kinderen van 16/17 jaar in je klas zitten. Maar vol goede moed stapten we naar de directeur die heel erg verschoot om ons te zien. Hij was helemaal vergeten dat we kwamen (terwijl onze planning op zijn bureau lag) en het kwam ook helemaal niet goed uit, aangezien de kweekschool (de lerarenopleiding van hier) stage kwam lopen. De directeur stuurde ons gewoon naar huis en vroeg om morgen terug te komen. We waren lichtjes lastig aangezien we eindelijk zouden kunnen beginnen en nu dit. En op een beleefde, toch duidelijke manier maakten we duidelijk dat we toch graag met de directeur wouden praten en op z’n minst ons zorgplan nog eens uitleggen. De man had helemaal geen tijd, maar toen we zeiden dat we de kinderen wouden leren lezen (vroeger werd reeds duidelijk dat hij lezen zeer belangrijk vindt en toen volgde er een hele ratablam over liefdesbrieven en zo, maar ik heb het niet helemaal begrepen. Ik moet mij echt wel concentreren om de mensen hier te verstaan en zeker onze directeur.) was het mogelijk om in de namiddag terug te komen voor een gesprek.

Welgeteld zijn we 15 minuten binnen geweest en aangezien we dan toch in het dorp waren, besloten we om naar het Leri For Life schooltje te gaan. Leri For Life is de organisatie waarmee we werken en zij hebben enkele peuterscholen opgericht in het binnenland om zo aan taalstimulering Nederlands te doen bij de peuters zodat ze reeds Nederlands kunnen alvorens ze naar de school gaan. De onderdirectrice van de school zei dat je merkte wanneer kinderen uit de Leri for Life school komen en de leerkrachten krijgen ook regelmatig een training. We waren dus best wel eens benieuwd naar de werking. Wanneer we toe kwamen waren we blij verrast, want het was een leuk lokaaltje, met een bord, boekjes, speelgoed,… de kindjes zaten op een stoel in het midden van de klas en de leerkracht (onze gastvrouw) zat vooraan op een stoel te zitten. Geen probleem, het was dan ook nog geen 8.30 en nog de kinderen kwamen nog toe. 8.30 werd 9 uur, 9 uur werd 9 uur 30 en de kinderen zaten nog steeds op hun stoel, net zoals de leerkrachten (de andere was ook al toegekomen). Ineens zet een leerkracht zich recht en loopt naar buiten. Even later komt ze terug met een telefoonkaart, die was ze maar even gaan kopen. De kinderen zaten ondertussen ook helemaal niet meer op hun stoeltjes (hoe zou je zelf zijn) ze kwamen naar ons, speelden spelletjes, klopte met stoelen op elkaar, liepen naar buiten, gooide dingen op de kippen,… En de leerkrachten zaten daar en bleven zitten. Ineens werden de kinderen terug samen geroepen, moesten ze opruimen en op hun stoel gaan zitten. En toen zongen ze een liedje, in het Nederlands weliswaar, en dat was het. Toen vroeg Jumi of ze dit mocht filmen, want ja het was echt wel schattig om te zien, en ze zongen dan nog maar een liedje. Ik denk dat ze in totaal 10 liedjes gezongen hebben en dat zal dan ook zowat het enige Nederlands geweest zijn dat we gehoord hebben. Zelfs de leerkrachten spraken geen Nederlands. Het was echt schrijnend om te zien en onbegrijpelijk eigenlijk. Want die leerkrachten spreken zelf wel behoorlijk Nederlands en komen regelmatig in de stad, dus zien hoe belangrijk Nederlands is, maar ze beseffen het niet. Thuis speken die leerkrachten ook geen Nederlands met hun kinderen en dat snapten we niet goed, maar nu we dit zagen, was het wel een logisch gevolg. We waren blij dat ze een half uur vroeger stopten!

In de namiddag zijn we het dorp rond gegaan om reclame te maken over onze namiddagactiviteiten. De kinderen werden uitgenodigd om naar het Leri for Life schooltje te komen om spelletjes te spelen. Ouders die wouden mochten ook mee komen. Maar daar verwachtten we niet te veel van. We zullen wel zien. (tot nu toe hebben we nog geen ouders gezien en we denken ook wel dat dit zo zal blijven).

De opkomst van de kinderen om 16 uur was positief. Er waren ongeveer 35 kinderen en samen met hen speelden we spelletjes zoals “zakdoek leggen”, “schipper mag ik overvaren”, “napoleon”. Het was vooral de bedoeling dat de kinderen gewend raakten aan ons, aan de namiddagactiviteit en het Nederlands. We wilden hen warm maken om te blijven komen. Er waren vooral jongere kinderen die heel weinig begrepen van het Nederlands, maar met hier en daar een vertaling van een ouder kind, lukte het uiteindelijk zeer goed en was onze eerste namiddag een groot succes! Na de activiteit maakten we ons klaar om naar de directeur van de school te gaan. En na lang praten en zeveren en luisteren naar onbelangrijk, niet to the point en ook niet altijd verstaanbare dingen, was hij heel enthousiast over ons voorstel en kregen we groen licht. Het grappige was wel dat hij een klas wou thuis laten om ons een lokaal te geven… Dat was dus helemaal niet de bedoeling en daarom hebben we ons gevestigd in de mediatheek en het lokaaltje naast de kerk. Dinsdag zelf hebben we deze lokalen nog klaar gezet met de directeur en meester Mario (het schoothondje van de directeur) om zo woensdag onmiddellijk te beginnen. We zagen het weer helemaal zitten.

Woensdag en donderdag 23-24/3

Om het een beetje sneller te laten gaan, zal ik deze twee dagen samen nemen :-) Wat gaan we nu juist doen? Vergeet de derde graad (dat was niet makkelijk te combineren en klopte niet in het hoofd van de directeur). In onze school zijn heel veel leerlingen die niet kunnen lezen en dus ook niet kunnen volgen bij andere vakken. We zullen dus een zorgklas opstarten om met de kinderen van het 1ste en 2de leerjaar te werken rond Taal, lezen en schrijven. Wij concentreren ons op de eerste graad omdat dit voortbouwt op de kleuters van Leri for Life en omdat de basis van de kinderen zo wordt verstevigd.

We hebben deze dagen gebruikt om de beginsituatie van de kinderen te achterhalen en echt, dat kun je u niet voorstellen. Die kinderen kunnen echt niet lezen en schrijven en kunnen ons zelfs met moeite verstaan. Het zal een grote uitdaging worden om met deze kinderen aan de slag te gaan. Om een voorbeeld te geven: In het tweede leerjaar was er een kindje dat een tekstje las op pg 8. Vol overtuiging zette ze haar vingertje onder het eerste woordje en ze begon te lezen. Heel erg vlot las ze de tekst voor, met het volgen van haar vingertje. Klein detail, het meisje was de tekst van pg 1 gewoon uit het hoofd aan het opzeggen, zonder zelfs te beseffen dat ze op de foute pagina zat. Zo ook zag ik de schrijfschriften van de kinderen. Op elke pagina staat een zin die de kinderen 6 keer moeten overschrijven. Allemaal hebben ze dat perfect gedaan, het schrift is zelfs mooier dan bij onze kinderen in België en de zinnen zijn in de aard van “Je moet de straat recht over steken”. Maar als je aan deze kinderen vraagt om het woord “Nat” te schrijven in hun schrift, dan kunnen ze dit niet. Die kinderen kunnen perfect over schrijven, zonder te weten wat ze schrijven en ze zijn zo fier op zichzelf, want zij kunnen schrijven. Dat is zo zwaar en moeilijk om mee om te gaan. Vooral het feit dat die leerkrachten daar niets aan doen. Maar hun uitleg daarop is “we moeten ze laten over gaan, want ze moeten plaats maken voor de andere kinderen die doorschuiven." Ik kan er gewoon niet bij. En het zijn schatten van kinderen allemaal.

En ja onze manier van lesgeven zijn ze ook helemaal niet gewoon, interactie dat kennen ze niet. Toch probeer ik om dit zoveel mogelijk in te voegen, zodat ze spreken, luisteren, doen,… maar we hebben nog een lange weg af te leggen. Het is moeilijk om neer te schrijven hoe ik mij daarbij voel, maar ik kan er gewoon niet bij en wetende dat wij ook geen wonderen kunnen verrichten maakt mij een beetje hopeloos. Wetende dat de problemen zo groot zijn en de hulp of het aanpakken van het probleem zo ver weg. En dit alles wetende dat we nog in een groot en goed dorp zitten. Ik wil er niet altijd bij stilstaan hoe het er in andere dorpen en landen aan toe gaat…

We zullen in ieder geval ons best doen om te doen wat we kunnen en zoveel mogelijk op papier te zetten zodat de andere Twinners van Leri fort life kunnen verder bouwen op ons werk zodat het hopelijk toch niet verloren zal gaan.

Een van onze aanpakmethoden blijft ook de namiddag activiteiten. We willen het Nederlands in het dorp brengen. We zijn er ons ook van bewust dat het Saramakaans zeer belangrijk is en nooit zal verdwijnen en dat mag ook helemaal niet, dat is juist de identiteit van deze mensen. Dus dat is ook zeker onze bedoeling niet. We willen alleen de kinderen op een leuke en ontspannen manier in contact brengen met het Nederlands zodat ze er plezier in krijgen en niet enkel op school geconfronteerd worden met deze taal. De bedoeling is om op het einde van ons verblijf de leerlingen een toneel te laten spelen in het Nederlands voor de ouders en de inwoners van het dorp. Doorheen de weken zullen we ons hierop voorbereiden door reclame te maken, eten te voorzien, na te gaan wie er komt, waar het kan doorgaan en door natuurlijk liedjes, dansjes en toneeloefeningen te voorzien. De oudere kinderen hoorden ons idee al en waren zeer enthousiast, hopelijk blijft het zo. We deden reeds enkele improvisatie oefeningen, maar ook de spelletjes bleven we spelen. Dat was heel erg leuk, want wanneer we voetbalden, begonnen de kinderen op een rijtje met het zingen van het volkslied, het was geniaal om te zien.

Want dat was ik vergeten te zeggen, wanneer de school start is er ook steeds ceremonie. De vlag wordt gehesen en alle kinderen zingen samen het volkslied. Ik kan u verzekeren, dat is een kippenvel moment. Niet normaal. Prachtig!

Wat ook heel leuk (maar vermoeiend is) is het feit dat de kinderen in het dorp ons weten wonen en constant bij ons zijn. Dit is positief want zo horen ze Nederlands en zijn ze verplicht Nederlands te praten en zo leren wij ook Saramacaans. Zo is “Mi ta kondi” “ik heb het warm” en “du mi weki” “ slaapwel”. Het is echt leuk, soms voel ik mij het animatie team en dat is zeer positief want dat wil zegen dat de kinderen zich goed voelen bij ons en dat ze nood hebben aan zo’n manier van ontspanning. En ik ben blij dat wij hen die toch even kunnen bieden.

O ja, bijna vergeten! We hebben gebruik moeten maken van de kakkerlakken WC, veel details zal ik hier niet plaatsen, maar leuk is anders. Voor de kleine boodschap hebben we een oplossing (zie Caro haar facebook “how to lose pipi in 10 staps”) maar de grote boodschap blijft tussen de kakkerlakken. Ach ja ook dat hebben we overleefd en aangezien ik hier het boerinneke van de groep genoemd wordt, kan dat er ook nog wel bij :-)

Vrijdag 25/3

Onze laatste dag in de school voor deze week. De kindjes van het eerste leerjaar konden hun naam schrijven en ik mag toch wel even bescheiden melden dat dit mijn werk is. Twee dagen werd daaraan geoefend en vandaag lukte het hen alleen. Laat ons hopen dat het binnen twee weken ook nog zo is…

Toen we de directeur uitleg vroegen over het stuwmeer en de stuwdam aan Brownsweg stelde hij voor om samen met ons een educatieve uitstap te doen. Hij zou alles regelen en ik citeer: "geen probleem dames, zaterdag 9 april gaan wij samen een educatieve uitstap ondernemen naar het stuwmeer. Ik regel alles! Meester Mario, breng dit in orde.” :p ach ja, als we maar kunnen gaan :-) Volgende keer blijven we dus tot zaterdag. En daarmee bewijs ik ook even dat de directeur echt wel raar is, maar ook wel heel lief en behulpzaam en hij beseft ook wel het belang van het Nederlands. Hij staat ook helemaal achter ons en is wel heel vriendelijk.

Vrijdag zijn we dus terug naar Paramaribo vertrokken met Rekki en wiet rokende Surinamers in een busje vol veel te luide muziek. We kunnen er maar beter aan wennen en we passeren onze tijd dan ook al slapend. Zo een week is ook super vermoeiend, zeker als je niet goed kan slapen.

Een aangekomen in Paramaribo wachtte er mij 2 leuke verrassingen. Eerst en vooral had het Santigron team een quiz gemaakt om ons te laten achterhalen waar we zouden gaan eten. Het werd “zus en zo” super gezellig en super lekker.

Een tweede verrassing was de post!!! Jeej, een tweede briefje voor Dorien. Dank u meter Min! :D

O nog iets kei grappig van bij de “zus en zo”. Caro en ik moeten naar de toilet en dit is ons gesprek: Caro: “Kijk Dorien! Een echte WC!!!” (we kwamen dus juist uit Brownsweg)

Dorien: ‘Mog, stel u voor, zelfs met een shas!” (ok, we kunnen niet op het mooie woord komen en ik weet ook niet hoe je het schrijft, maar iedereen weet dat het over het doorspoelding van de WC gaat :-) )

Surinaams meneertje: “Welke taal spreken jullie?”

Dorien: “Nederlands. Maar wel uit België”

Meneertje: “ A ok. En wat zeiden jullie?”

Dorien: “We waren enthousiast over de wc en de shas,, het doorspoelding.”

Meneertje: “Hebben jullie dat dan niet in België?!”

…

Zaterdag 26/3/2011

Zaterdag hebben we vooral gerust en zijn we naar de winkels gegaan op het gemak. Wat ook wel moeilijk is, aangezien we een cadeau moesten kopen voor Laura, maar Laura erbij was. Het is ons toch gelukt ;-) en ’s avonds hebben we niet zo veel gedaan, iets gaan drinken en Laura een brandend drankje gegeven op haar verjaardag die om 00.00 uur inging :-)

Ik ben ook moeten opblijven tot 4 uur om Laura haar verrassingsbriefjes op te hangen. En aangezien Laura altijd eerst een film moet kijken om in slaap te vallen, duurt dat wel even ja...

Zondag 27/3

De verjaardag van Laura!! We hebben haar een hele dag verrast met cadeautjes en pannenkoeken en zwemmen en pizza’s. Maar voor meer details stuur ik u door naar haar blog, de mijne wordt al wat lang, nee? :D

Ja dat zal het nu zo wat zijn. Ik denk dat ik alles gezegd heb, ik hoop dat in elk geval, want anders ben ik het vergeten. Maar dus mama als je dit gelezen hebt, zal ik niet zo veel meer vergeten te zeggen zijn. Ik denk dat dit vrij volledig is :-)

Hieronder nog enkele leuke weetjes die ik niet goed wist waar te plaatsen.

Weetjes

· We hebben een gekke buurman “Ronny” die niet kan begrijpen dat wij rauwe tonijn eten.

· Caro is er reeds in geslaagd om uit haar hangmat te vallen :-) (eigenlijk is ze er gewoon naast gaan zitten, ik weet niet wat het ergste is :p)

· Een hangmat is leuk om een middagdutje in te doen, maar niet zo praktisch om een hele nacht in te slapen.

· Wanneer ik thuis ben wil ik minstens drie maanden geen rijst meer eten.

· We zijn reeds zo ingeburgerd dat we tegen elkaar zeggen “Kijk daar! Blanken! Wat doen die hier?” wanneer we een busje toeristen zien toe komen.

· De muren van ons hutje zijn zo dun dat ons buurmeisje en onze buurman Ronny ons hoort lachen wanneer we in onze hangmat liggen.

· Onze muren zo dun zijn dat we van 2.30 tot 7 uur ’s morgens constant de hanen horen kraaien. Stel u voor 4 uur en 30 minuten lang constant Katrien haar beltoon die afgaat. Ja, zo erg is het echt. Het grappige is wel dat je in de namiddag soms een haan tegen komt die poging doet tot kraaien maar precies hees is :p eigen schuld dikke bult!

· De mensen in het dorp zeggen super vaak “mhmh”. Zo vaak zelfs dat wij het onderling al beginnen over te nemen. Dus als ik thuis kom en enkel “mhmh” antwoord ben ik niet onenthousiast, ik ben gewoon een semi-Surinamer ;-)

· Gekko’s kan ik nu al aan, maar dat zij gaan kaka doen op mijn map is wat anders. Als wij naar de kakkerlakken moeten, zij ook! Ik ben al blij dat ik door mijn kennersoog kon zien dat het een kakje van een gekko was en geen kruimel van een koekje…. Dank u Dieter.

· De kindjes zeggen mijn naam super schattig! Ik kan het hier natuurlijk niet voordoen maar het is iets van “DOrin” kort en krachtig, maar super schattig. En je hoort zo overal op school en in het dorp “DOrin”. Hihi :-)

· De kindjes spelen ook al spontaan onze spelletjes. Zo hoor je in het dorp ook al “schipper mag ik overvaren “ en “zakdoek leggen” zingen. WOEHOE!

· Ik ben blij dat Laura en Caro hier zijn !! :-)

Hopelijk lukt het jullie om tot het einde te lezen, sorry voor de dikke boterham, maar zo zijn jullie op de hoogte en heb ik even mijn parlé kunnen doen. Misschien best dat het geschreven is en niet gesproken, stel u voor :-)

In ieder geval vele groetjes aan iedereen en tot blogs!!!

Dorin.

Observatie in Brownsweg

Maandag morgen was het eindelijk zo ver! We konden vertrekken naar Brownsweg ons voor te stellen aan de school en om te observeren. (en te acclimatiseren)
Wat we al gehoord hadden over Brownsweg was eigenlijk zeer positief: O Brownsweg dat is een stadsdorp, dat is heel goed ontwikkeld, dat is al bijna een stad. Dus we waren vrij gerust vertrokken met het volle busje en veel te luide muziek.

De grote baan rijdt inderdaad helemaal door Brownsweg. Maar eens van de grote baan zit je in het stoffige zandbaantjes waar amper auto’s kunnen rijden. De houten huisjes staan zo dicht op elkaar dat het moeilijk is om er een auto tussen te krijgen. De huisjes zijn wel mooi geordend en er zijn ook echt wel “straten” en… het is ook een heel groot dorp. Er zijn zelfs verschillende kapiteins. Hoeveel juist, dat weten we niet, wij zagen er 4 :-)

Daar toegekomen kregen we ons eigen huisje aangewezen en een huisje is zo groot als mijn kamer thuis. Het bestaat uit 1 ruimte met vooraan het fornuis, de frigo, een tafel en een kast. Dan is er een soort afscheiding met daarachter de matrassen. Daar liggen 2 matrassen voor 6 personen. Wij hadden echt nog de luxe van een stapelbed en een matras op de grond => in principe voor elk van ons een bed. Het huisje is ook helemaal van hout met heel veel gaten in, dus je hoort alles wat er buiten gebeurt. (Liesbeth, dank u voor de oorstoppen, ze zijn hier al van pas gekomen :D) En om 2 uur ’s nachts beginnen de hanen te kraaien, tot we moesten opstaan. We lagen precies in een kippenhok… Goed slapen zat er dus eigenlijk niet in, maar al bij al viel het toch nog goed mee. Zeker als we verhalen hoorden van andere meisjes.

Daar toe gekomen heeft Eugenie (onze gastvrouw) heerlijk eten gemaakt voor ons. We hebben haar wel geholpen :-) Kip met rijst en kouseband. (kouseband zijn lange boontjes van bij ons, echt super lekker!!) Nadien zijn we naar het schoolhoofd geweest om ons voor te stellen en een afspraak te maken voor dinsdag. Die wist nog niets af van ons project, dus het was goed geregeld…

Na het bezoek aan het schoolhoofd was er een verjaardagsfeestje van een jongen die 2 jaar werd en Eugenie ging daar eten maken. 7 teentjes look draait ze daar even in de Bami :p Hallo! Maar bon, je smaakte het niet zo. We kregen daar dus cake en dan nog eens eten (met look) en ja, we worden daar echt wel heel goed verzorgd. En de kindjes zijn super schattig en beginnen ons al een beetje te kennen, wat ons wel van pas kan komen voor ons project!!

De Bami hebben we ’s avonds in ons huisje gegeten en toen kwamen er veel kindjes vragen om rijst. Dat was wel een moeilijke situatie en ik had het er wel lastig mee. Ik weet niet of het een goed idee is om daar mee te beginnen, maar het is ook zo hard om dat te negeren. Maar dat hebben we dus wel gedaan…

OOOWWW vergeet ik bijna ons toilet avontuur… We moesten dus een voor het slapen plasje maken en wij dus met de sleutel van de toilet en onze pillampen op zoek naar het toilet. We doen de deur open en 3 vrolijke kakkerlakken lachen ons toe… Jammie!!! Bon, als de nood het hoogst is… dus ons zelf gehard en gaan! Maar we zijn wel niet meer terug gegaan. (mede omdat Caro en jummi in de WC keken en zagen dat het daar echt vol kakkerlakken zat. Een geluk dat ik dat niet zag :p) Missie 1 op dinsdag: een wc zoeken in de school. En gelukkig hebben we die gevonden. (nu de sash nog vinden, of een emmer water)

En … we hebben ook een badkamer. Lees: achter ons huisje 3 metalen platen vergroeid met de plaatselijke fauna en flora en een emmer regenwater. Een bikini staat op ons mee neem lijstje van volgende week…

Dinsdag hadden we een gesprek en een observatie in de school en dat viel voor mij tegen. Ik had er even geen zin meer in aangezien de school niet op dezelfde golflengte zat als ons. Maar nu hebben we nog eens goed samen gezeten met ons 3 en met Glenn van Leri For Life en ik zie het weer helemaal zitten! We hebben super leuke ideeën, maar we moeten die maandag dus ook wel nog eens voorstellen. Waaraan we willen werken terwijl we hier zijn:
· Nederlandse les geven aan de 3de graad. (liefst in samenwerking met de leerkrachten, maar dat hebben ze nog niet zo goed door.)
· In de uren dat er geen Ne wordt gegeven, zouden we een zorgklas willen oprichten voor de lagere klassen. Om de leerlingen die achterstand hebben met Ne extra ondersteuning te geven.
· In de namiddag zouden we samen met de mensen van het dorp activiteiten willen organiseren in het Nederlands. Op deze manier zijn de kinderen niet enkel bezig met Nederlands in de school.
Dit is even heel kort uitgelegd wat we willen gaan doen en hopelijk lukt het even mooi als hier beschreven staat :p Maar de motivatie is er in elk geval!! :D

A ja, de terugreis naar Paramaribo… Hm dat was niet zo prettig. Van begin tot einde wel is waar :p We hadden de taxichauffeur van maandag gevraagd om ons te komen halen en wonder boven wonder was hij slechts 30 minuten te laat. We beginnen ons huisje leeg te halen en gaan dag zeggen tegen Eugenie wanneer ze vertelt dat dit helemaal onze taxichauffeur niet is… (maar iedereen lijkt hier zo op elkaar) Gelukkig was hij wel gestuurd door onze taxichauffeur aangezien die niet op tijd kon zijn, dus we mochten instappen. Een rustige rit was het echter niet. We waren nog niet goed vertrokken of de man stopte heel bruusk (zei ook wel sorry in zijn haast), sprong uit de auto, liep naar de greppel en sprong in de greppel. Hij dook achter iets. We dachten dat hij misschien een beestje had aangereden en wou controleren of het wel ok was.
En inderdaad hij kwam terug met een beestje in zijn handen. Een gordeldier. Hij had het niet aangereden, maar had het zien zitten en wou het mee nemen voor in zijn tuin… Toen ik vroeg of je dit diertje hier veel tegen komt zei hij neen, maar ik ben niet zeker of hij mij wel goed begreep. Hij toonde ons dus dit gordeldier en ging toen terug achter het stuur zitten. Hij op de stoel met zijn arm uit het raam en met die hand had hij het gordeldier vast. Bij elke auto die langs kwam knipperde hij met zijn lichten en zwaaide hij met het gordeldier. Zelfs ik kreeg medelijden met het arme diertje. Maar dus, we waren nog maar net op weg en hadden nog 2 uren te gaan en verstandig als die man was had hij door dat hij zo niet kon blijven rijden. (een geluk voor ons, maar niet zo voor het gordeldier) Hij zocht dus een plastieken zak, beet er enkele gaten is, stopte het beest in de zak, deed de zak toe met de rekker van caro en stak het beestje in de koffer. Erg op mijn gemak was ik niet aangezien het beest leek te ontsnappen, maar na enkele minuten was ook hij uitgeput en bleef hij liggen voor dood (even dachten we ook echt dat hij dood was, maar gelukkig heeft hij het einde gehaald). Onderweg zijn we ook enkele keren gestopt om dat op te halen en dit weg te doen en verschillende zaakjes af te handelen. Een beetje een skou (ja Liesbeth, Skou :p) man. Volgende keer toch hopen dat die andere terug kan.

Ik denk dat ik alles gezegd heb tot nu toe. Morgen is het hier een Hindoefeest en zondag wordt dat gevierd met verf en al. Wat ik mij daarbij moet voorstellen weet ik niet, maar we gaan er wel heen. Ik ben benieuwd :D

Heel veel groetjes en tot volgende week!

Dorien

Indrukken in Suriname

Hey hey!

Het is een hele tijd geleden dat ik nog een berichtje heb gestuurd, maar dat is de fout van het internet. Het internet ging de eerste week te goed om waar te zijn en dus inderdaad, het is niet zo’n vanzelfsprekendheid.

Vanaf nu zet ik alle mails en berichten in een word document en ’s morgens vroeg of ’s avonds laat, als iedereen nog slaapt, zal ik proberen ze op het World Wide Web te krijgen. In stukjes wel is waar. Maar dus een blog-bericht om de week is iets wat je mag verwachten. En zeker nu we echt gaan beginnen!

Deze week hadden we onze eerste vergadering met leri for life en maandag kunnen we voor het eerst in de dorpen gaan observeren. Het gaat hier allemaal nogal traagjes en op het gemakje. Zo moesten de mensen maandag nog naar de scholen bellen om te vragen of we konden komen… Dan staan hier 6 stagiaires en dan is het nog niet zeker of ze kunnen les geven… Maar het is dus allemaal in orde gekomen en we kunnen starten.

Caro, Jumi en ik gaan maandag en dinsdag naar brownsweg om ons project voor te stellen. We zijn er vrijdag de hele dag mee bezig geweest om dit voor te bereiden. Hopelijk keuren ze dit goed en kunnen er verdere afspraken worden gemaakt. Woensdag starten we met het voorbereiden en de maandag daarop starten we met het lesgeven. WOEHOE!
We zullen een week in de stad blijven om voor te bereiden en een week naar het binnenland gaan om les te geven. Ons voorstel zet ik nog even niet op de blog aangezien er nog veel zal kunnen veranderen. Ik laat het pas weten wanneer het echt zeker is. :-)

Wanneer we in het binnenland zijn, is er geen computer en geen internet, dus dan zijn er zeker geen berichtjes. Wat we daar wel kunnen gebruiken is: een hangmat (voor iedereen wel gekend), een klamboe (of bij ons gekend als het muggennet) en een pangi. (Dit is een doek die je rond je benen doet, zoals een handdoek als je uit het zwembad komt, om je benen te bedekken.) Dat zijn we dus allemaal gaan halen deze week en we kunnen dus zeker en vast vertrekken! :D

Wat hebben we de rest van de week nog gedaan?Op de foto’s was te zien dat we zijn gaan dolfijnen spotten. JEEJ! Shaid bootsman (we zijn er nog altijd niet uit of hij echt zo noemt, maar het staat in elk geval op zijn kaartje :p) heeft ons met zijn boot tot aan de zee gebracht waar we dan de dolfijnen konden zien. Best wel heel leuk en spectaculair om te zien :-) Nadien zijn we door gevaren naar Brownspunt. Een eiland waar vooral vissers zitten uit Guiana. Ze vissen en verblijven voor die tijd op het eiland. Het eiland stelt heel weinig voor. Het zit vol honden (jeej!) en de huisjes staan echt wel op instorten. Het was ook een aanspoelstrand, dus helemaal bedekt met takken en afval. Niet zo gezellig, dus we zijn ook niet lang gebleven. Om de trip af te sluiten zijn we geëindigd in nieuw Amsterdam waar we het oud fort bezochten. Dit is een museum waar nog restanten zijn van de slavernij van vroeger. Niet zo groot, maar wel eens leuk om te zien. Nieuw Amsterdam zelf vond ik zeer gezellig, stoffige straatjes met huisjes zonder afsluiting. Gewoon huizen met precies een grote tuin. Dus best wel gezellig en ook niet over-bebouwd. Ik vond het fijn wandelen daar :-)

Verder hebben we ons best gedaan om de plaatselijke cultuur te leren kennen. Zo hebben we kennis gemaakt met Damaru. Een Surinaamse zanger met geweldige liedjes! :p Echt super grappig en te horen in elke taxi. De cd zijn we onmiddellijk gaan kopen en nu wordt ook ons appartement vervuld met liedjes als “tuintje in mijn hart”, “moppie je bent zo lekker”. Echt super grappig!! De taxi hier kun je soms wel vergelijken met de Vlaamse avond, maar maak er dan een Surinaamse avond van ;-) Mama, papa en Dieter hou jullie klaar voor als ik thuis kom, want de muziek die zal opstaan gaat er niet op verbeteren :D Jullie gaan de Koen nog missen ;-)

Donderdag avond zijn we gaan eten om de hoek. Hier is een straat met zeer veel verschillende restaurantjes van hier en zeer goedkoop. De eerste Bami goreng met kip werd met plezier binnen gewerkt. Echt waar, super lekker. Daar gaan we nog langs gaan :D

We zijn ook op zoek gegaan naar muggenzalf want die kleine beestjes blijven maar steken. Dan denk ik dat ik toch al lichtjes immuun zou zijn voor deze kleine beestjes, niet dus! Ik blijf smeren en zij blijven prikken. Ongelooflijk. Ze hebben op mijn kleine miezerige teen 3 keer gebeten! In godsnaam, waar vinden ze de plaats. Maar ach ja, ik zal een “proper” meisje zijn ;-)

Deze zoektocht naar muggenmelk heeft ons (Caro en ik) toch maar mooi onze eerste regenfietstocht bezorgd. En ik moet zeggen, het heeft zeker iets :-) Hoe warm het bij ons ook is, buiten komen in de regen blijft koud. Hier dus niet. Hoe hard het ook regent, het blijft warm en het is best wel eens een leuke ervaring om in zo’n regenbui te fietsen. Het lastige aan het fietsen was echter niet de regen, maar de stad. Het is zo druk en ook nog verwarrend aangezien we links moeten rijden en geen voorrang hebben als fietser. Opletten en voorzichtig zijn is dus de boodschap. Want ja, fietspaden kennen ze hier al helemaal niet. En dat kennen ze zelfs al in Wambeek, stel u voor :p

A ja, nog iets, de taxi’s. Langs alle kanten werd er ons gezegd om steeds een taxibedrijf te bellen en nooit mee te gaan met de taxi’s langs de weg. Ja, dat doen we dan zeker en vast. Maar wat is dat nu juist zo’n taxi langs de weg? Wel, stel u voor:
Je zit gezellig op een terrasje in de stad. Komt er een doodgewone auto aanrijden met 3 “rare” mannetjes in. Die stappen uit, 2 gaan weg (God mag weten naar waar) en de andere haalt dood leuk het bordje “taxi” uit zijn auto op het vervolgens op zijn dak te zetten. Het hing niet eens vast! Het was eigenlijk best wel grappig om te zien :p Zeker als je weet dat de echte taxi’s geen bordje hebben, maar een stikker…

Maar voila, dit was onze week zoal. Hou ik heb het gevoel dat ik zo kei veel ineens wil vertellen waardoor het zo niet allemaal duidelijk is. In mijn hoofd is het duidelijk, hopelijk in dat van jullie ook :p En anders vraag je het maar ;-)

Volgende week kunnen we eindelijk echt beginnen en dan zullen de verhaaltjes wel wat anders zijn. Ik ben benieuwd!!

Heel veel groetjes en tot de volgende!

Dorien.

Foto's op een blog

Liefste mensjes allemaal,

Foto's plaatsen op een blog duurt in Suriname ongelooflijk lang.

Deze avond vond ik eindelijk even het geduld en de tijd om mij hieraan te zetten, maar dat is toch geen werk.

Daarom een alternatief: FACEBOOK!

Op facebook kan ik meerdere foto's tegelijk uploaden waardoor het net iets sneller gaat.

Ik zal proberen om er af en toe eens wat foto's op te zetten, zodanig dat jullie toch een beetje een beeld krijgen van het leven hier :)

Wil je enkele foto's volgen? Dan moet je mijn vriend worden (of zijn) op facebook.

Wil je alle foto's zien? Dan moet je mijn vriend zijn in het echte leven en binnen 3 maanden eens langs komen in Wambeek :D hihi.

Vele groetjes, voor jullie is het bijna tijd om op te staan, ik ga nu slapen!

Slaapwel en tot blogs!

Dorien

Gelegaliseerde Belgen in Suriname

JEEJ!

Sinds gisteren zijn we officieel gelegaliseerd in Suriname tot 29 mei 2011!

WOEHOE!!

Na het bezoekje bij de vreemdelingenpolitie zijn we nog eens naar de winkel geweest en ik vind dat echt raar. Zoals ik woensdag al zei, zijn er dus mensjes om uw aankomen op de band te zetten, om ze in te laden en om ze in de auto te zetten. In het begin was dat best grappig, maar nu was dat heel erg raar. Alleez, wij kunnen dat west wel zelf en ik voel er mij echt niet makkelijk bij om iemand dat voor mij te laten doen. Precies of wij zijn daar te goed voor… En dus ja, wij helpen wel een beetje, maar Jumie heeft dus onder haar voeten gekregen van de manager omdat ze hielp… het is een beetje vreemd. We willen ook niet dat die werknemers last krijgen omdat wij helpen, want die manager keek wel heel erg boos… Dat is vreemd en vooral wennen...

’s Avonds zijn we eens iets gaan drinken in de hoofdstad zelf en dat was eigenlijk zeer gezellig. (En spannend. Als je thee bestelt krijg je een smaak zoals het hen uitkomt. Dus steeds een verrassing!!!) We zijn daar nog meisjes van de HUB tegen gekomen die verpleegkunde studeren en ze hebben mij verzekerd dat mijn muggenbeten er erger uitzien dan dat ze zijn. Een geluk, want geloof mij, het ziet er niet uit!!! Maar ze zijn stilletjes aan, aan het wegtrekken :-)

Volgens hen is het ook geen aanrader om hier in het ziekenhuis te belanden, dus dat is geen optie, in heen enkel opzicht ;-)

Vandaag zijn we onze fietsen gaan halen en man man man dat is ook nog iets :p

De zadels zijn alles behalve zacht (morgen een biefstuk in ons broek ja!) en het zijn terugtrapremmen :p Eventjes wennen, maar dat lukt nu al veel beter :-)

Een ander probleem is het verkeer. Ze rijden hier links, dus links op de rotonde rijden en voorrang van links. Allemaal zeer logisch, maar wetende dat ik in België al problemen heb met de voorrang van rechts, zegt dat genoeg naar mijn mening :p

Nadien zijn we gaan zwemmen, niet zo heel speciaal, gewoon super leuk en ontspanend. Kwestie dat we ons kunnen opladen tegen maandag ;-) en straks gaan we in de stad iets gaan eten :-) Het is carnaval party... Woehoe!

Het boekje gaat ondertussen maar verder en verder en Liesbeth, ik kan u gerust stellen ik deed de test en ben nog geen pure Surinamer, geen semi-Surinamer of Hollander, maar nog 100% Belg ;-)

En dan nog een laatste nieuwtje voor vandaag: de speelgoedjes in de cornflakes zijn hier zeer origineel… Gisteren morgen zat er een gekko in de doos… JAMMIE!!! Die beestjes beginnen zich een beetje te goed thuis te voelen. En muggen pakken of niet, er zijn grenzen!

Maar dus, hier is alles nog heel erg goed en tof en alles, hopelijk daar in België ook!

Heel veel groetjes en tot de volgende!

Dorien

Regen, regen en o ja, regen!

Het plan van vandaag was om naar de vreemdelingen politie te gaan. Kwestie dat we volledig gelegaliseerd werden en ons officieel goed konden verplaatsen in Suriname!
Maar vooraleer we vertrokken, wouden we eerst nog “snel” even een wasje doen, zodat deze kon drogen terwijl we weg waren.

MAAR dat was buiten het wasmachine en het weer gerekend…

Een snelcursus wassen in Suriname:
1) Doe de kleren in de wasmachine.
2) Laat de bak vollopen met water (lees: zet de kraan open) en doe er wasproduct bij. [handig: het is lauw water, dus rekening houden met kleuren en stoffen en al dat gedoe is niet van toepassing! WOEHOE!]
3) Laat dit alles 15 minuten draaien.
4) Laat het water weg lopen, laat de bak terug vol lopen met water en laat 15 minuten draaien. (doe dit 2 keer)
5) Hang de kleren aan de draad :-) [handdoeken en lakens kunnen ook nog in de centrifuge. Kleren best niet, want dan pluist het :-)]

We startten de dag dus zeer rustig met een wasje en ondertussen in het zonnetje boekje lezen, kletsen, zonnen,... En na 15 minuten nog eens spoelen en ander wasje insteken. Heel gezellig. Maar nog geen wasje ver begon het heel rustig te miezeren. “Hou dat doet goed, dat is verfrissend!” tot het effectief echt begon te regenen en te regenen en te regenen en te regenen…

En het bleef maar regenen. We zijn dus niet bij de vreemdelingenpolitie geraakt, maar alle handdoeken en lakens zijn wel gewassen!! En dat heeft eigenlijk wel nog heel erg veel tijd ingenomen, dus een geluk dat het regende :p

En het was fameuze regen! Toen Caro en ik eventjes naar de winkel (naast de deur) achter een wasdraad liepen, kwamen we al mooi beregend terug binnen :p Ja, het was de moeite :-)

Wat hebben we nog gedaan? Gegeten, het huisje praktisch gezellig gemaakt met lijstjes en dergelijke, maar daarvan zal ik wel nog eens foto’s trekken.

:o Ik heb mijn muggenbeten geteld en heb er van gisteren avond alleen 51!!! En ze zijn gecentreerd waardoor ze heel erg dik ogen en het zijn echt dikke :-( En ze jeuken!!!!!

En… we hebben mieren gevonden tussen de suiker!!!!!!!geen suiker dus voor de komende drie maand. En dat is misschien niet zo slecht ;-)

* Jakkie jakkie jakkie* (En Jumi en Daphné zorgen voor de kriebelvingers…) hihihi :p

OOO en ik ben in HET boekje aan het lezen en het is echt heel erg leuk :-)

hihi :D De scampi’s zullen we zeker eens testen!

Veel meer valt er niet te vertellen over deze regenachtige dag. het is hier nu 19.47 en het regent nog steeds. Hopelijk is er morgen toch een beetje zon, want dan moeten we echt wel buiten :p

Tot de volgende !

Dag 2

Nog niet helemaal ingespeeld op het uurverschil had ik vandaag het genoegen om reeds om 5 uur wakker te zijn…

Ondanks de slaag die ik eerder deze nacht kreeg wou ik Laura toch niet wakker maken en ben ik dus lekker vroeg opgestaan.

Na een toast met ei en het afwassen van alle keukenspullen kon ik mijn ergste schrik in de ogen kijken! Dorien moest dringend onder de !koude! Douche…Maar geloof het of niet, zelfs om 8 uur ’s morgens is dit koude water echt niet zo koud en eigenlijk echt wel ideaal in dit warme weer. JEEJ!

Vandaag hebben we ook Sabine gezien. Zij was onze contactpersoon van Leri for Lif en we hoopten veel meer van haar te weten te komen. Jammer genoeg wist ze niet meer te vertellen dan: “Maandag begint jullie training. De mensen van de scholen zullen dan langs komen en deze week komt Glen (God mag weten wie Glen is) langs om eens rond de tafel te zitten.”D us tot maandag zijn we nog vrij om papieren, eten, appartement, slaapritme… in orde te brengen en vanaf maandag begint het allemaal echt!!! Spannend!

We zijn vandaag dus naar het centrum van Paramaribo vertrokken met 2 doelen:

1) fietsen huren

2) eten kopen.

We zijn vertrokken om 11.30 en zijn terug geraakt tegen 18.30 :-)
Wat hebben we gedaan in heel die tijd:
1) Ontdekt dat er heel veel verschillende taxi bedrijven zijn die elk een andere filosofie beheersen :p Zo maakten we kennis met de saaie taxichauffeur, de Jhonny taxichauffeur (de “stoere” auto’s met extra versterkte boxen zagen er niet echt taxi uit. We waren dus blij dat we goed en wel aankwamen en laat ons duidelijk zijn dat we dat telefoonnummer nu toevallig ook zijn kwijt gespeeld) en de geweldige taxichauffeur die danst achter het stuur en relax max zijn passagiers vervoerd. (Laat dat telefoonnummer nu net in onze gsm terecht gekomen zijn)
2) We zijn gaan eten, bij gebrek aan voedsel in het appartement :-)
3) We zijn op zoek gegaan naar fietsen, maar laten nu net zo goed als alle fietsen in Paramaribo verhuurd zijn. In de twee winkels waren geen zes fietsen meer vrij. Morgen mogen we terug, hopelijk hebben we dan meer geluk...
4) OOO we zijn onze nieuwe sim kaart gaan halen. We worden meer en meer echte Surinamers :-)
5) Naar de uber grote market geweest die nu ook al toe was op dat uur, hihi. Dus zijn we maar naar een andere grote supermarkt geweest. En laat dat nu net eens een heel interessante winkel zijn ;-) Aan onze aankopen te zien, zullen wij geen honger hebben de komende maanden :-) En Belgiën kan nog wat leren, want hier staat niet 1 persoon per kassa maar 3!!! 1 Iemand om je boodschappen op de band te zetten, 1 iemand om in te scannen en 1 iemand om alles in de dozen te zetten. Handig voor ons, maar productief?
6) Terrasje :-) al dat wandelen is echt wel heel erg vermoeiend.
7) En op verkenning in de stad zelf. Het is echt ongelooflijk hoe een mooie auto’s hier rijden. Sommige huizen staan op instorten, maar er staat dan wel een mooie en heel propere auto onder… Bizar bizar. Ach ja, er is nog veel bizar.
8) A ja, wat ons ook opviel: hier lopen ongelooflijk veel straathonden (jaja, Dorien overleeft het, want de hondjes blijven mooi uit onze buurt, ze lopen ons gewoon voorbij. Misschien heeft de cobinatie van zweet, zonnecréme en deet daar wel iets mee te maken?) maar dus, deze honden lijken vreemd genoeg heel erg proper te zijn. Nergens hebben we al een kakje gezien! :o

Bizar. Al hebben we hier wel al een theorie voor, maar laat ons duidelijk zijn dat dit niet voor publicatie vatbaar is, en al zeker niet voor leerkrachten in wording :-)
9) Heel praktisch!!! De vuilzakken worden steeds voor het huis gezet in mandjes op palen. Tegen ongedierte denken wij of tegen de honden, dat kan ook. Maar slim gezien van de mensjes hier!
10) En om mij hier helemaal thuis te voelen, kregen we vandaag in onze living bezoek van ene (ondertussen al 2) gekko(‘s). Het verschil met thuis is dat hij hier niet achter glas zit. Maar volgens Jumi vangen deze beestjes de muggen, dus laten we ze maar zitten. (Neen Dieter, thuis zijn niet zoveel muggen, dus haal u maar niets in uw hoofd!!!!!!!...!!!)

Veel meer valt er vandaag niet meer te vertellen. Het is nu 21.14, tijd om op ons terras te gaan zitten e :-) Kwestie dat we niet te vroeg gaan slapen en morgen hopelijk iets langer kunnen slapen…
Lieverdjes, tot morgen en ik eindig met de quote van de dag: “De Wc’s waren lekker en de spaghetti proper” (geen commentaar)

Vele groetjes van mij (en van de gekko’s die uit het gezichtsbeeld verdwenen zijn… hmmmm… bizar bizar…)

Doei Doei!

Aankomst in Paramaribo

De eerste stressmomenten zijn achter de rug (met dan kaan Caro),

de eerste beten zijn gezet (met dank aan de plaatselijke muggen)

en de eerste regenbui hebben we ook al op ons hoofd gekregen. (Al viel deze echt wel nog heel goed mee).

Maar dus, inderdaad, daarnet rond 17 uur plaatselijke tijd zijn we eindelijk, na een jaar lang uitkijken, geland in Suriname.

Belangrijk weetje, het is hier (nu) 4 uur vroeger dan bij jullie, dus als ik zeg 17 uur, is het bij jullie 21 uur :-)

Bij het landen, merkten we al heel wat groen aangezien we over het regenwoud vlogen, maar eens uit het vliegtuig was al snel duidelijk dat de landingsbaan een uitgekapt deel van een woud is. (Ik veronderstel dat dit het regenwoud is :p Ik heb al heel lang niet veel geslapen, dus ik vergeef mijzelf even dat mijn aardrijkskundige kennis vandaag niet zo goed is.)

Na het controleren van de passen (niet de gele boekjes, jammer voor Caro) en het halen van de valiezen konden we op zoek naar onze taxichauffeur. Voor het eerst zouden we echt opgehaald worden door iemand met een plakkaatje voor ons!!! JEEJ!

Maar dan… het busje :p

We hadden onderling al opgemerkt dat een grote taxi nodig zou zijn voor al onze bagage, maar dit busje hadden we niet verwacht…

Op het eerste zicht zag het er eigenlijk zeer gewoon en zo uit, maar toen die mijnheer zijn deur open deed waren er 5 plaatsen. (en met de chauffeur erbij, nog maar 4 voor ons)

MAAR! Ze waren op alles voorbereid want de slimme mijnheer had 2 klapstoelen in zijn koffer gezet! Tot grote blijdschap van Caro en Laura die zo, tussen de bagage, toch vlot en veilig vervoerd werden :-)

We moesten ongeveer een uurtje rijden tot aan villa Blauwgrond, dus we konden heel wat bekijken. Wat mij vooral opviel was het verschil tussen arm en rijk. Er zijn houten huizen die op instorten staan, houten huizen die er leuk uitzien, stenen huizen die heel mooi zijn en super mooie stenen huizen. Het “rare” is dat deze huizen allemaal door elkaar staan. En een krot naast een stenen villa steekt toch wel een beetje af…
Verder zijn er ook heel wat kerken en moskeeën en weet ik veel hoe al die dingen noemen, maar zoals reeds geweten staat ook dit allemaal naast elkaar.

De gebouwen zijn ook allemaal heel erg mooi. Alleez, ik kan het niet goed uitleggen, maar ze zijn anders dan bij ons. Ze zijn toch simpel, maar hebben “iets”… Kleurtjes, en ja ik weet niet, ik vind ze echt mooi! Maar een van deze dagen komen er wel foto’s ;-) En als het morgen terug licht is, zal ik er wat beter op letten, zodat ik een betere beschrijving kan geven :-)

Ons appartementje is ook super leuk! Ook groot en proper met een terras en echt, heel goed. Ook hier zullen foto’s volgen. We hebben een houten appartementje en recht over ons zitten nog stagiaires, al hebben we ze nog niet gezien.

Voor de rest kan ik niet veel meer zeggen omdat we hier ook nog niet zo lang zijn en het nu ook donker is :-)

Maar de eerste indrukken zijn alvast zeer positief en ik zie het helemaal zitten!

Ik eindig met een quote die we op de kant van de weg tegenkwamen en die ook aan jullie een idee geeftover de Surinamers:
“Beter te laat komen in deze wereld dan te vroeg in de volgende.”

Bij deze zeg ik jullie vaarwel voor vandaag! Het was een lange reis en ik hoor mijn bedje nu al roepen!

Slaapwel en groetjes van de krekels in onze tuin!