De laatste week van het kwartaal

Deze week op Brownsweg was vrij kort en veel valt er niet te vertellen. Toch geef ik nu reeds een verslag, kwestie dat ik het niet vergeet :-)

Geen school

Goed gepakt, gezakt en voorbereid trokken we naar Brownsweg voor de laatste lessen voor de vakantie. Tot onze verbazing kregen we te horen dat er geen school meer is. Dinsdag was het ouderochtend, te vergelijken met ons oudercontact. De ouders werden op school verwacht om het rapport op te halen van hun kind. Hierdoor konden de leerkrachten geen les geven met als gevolg dat de kinderen thuis mochten blijven. Aangezien de meeste leerkrachten in de stad wonen, maar doorheen de week in Brownsweg verblijven, vertrokken zij reeds dinsdagnamiddag naar de stad om zo op tijd thuis te zijn voor de paasfeesten. Hierdoor was er ook op woensdag geen school. “Het spijt mij dames, mar dit ben ik jullie vergeten te zeggen”. Een les communicatie kunnen ze hier in Suriname best wel nog gebruiken…

Maar dus, aangezien wij zelf geen les konden geven, hebben we onszelf de kans gegeven om heel veel bij te leren. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om de school en het dorp beter te leren kennen. We voerden gesprekken met ouders, leerkrachten en de directeur over de school, het schoolgebeuren en de omgang van leerkrachten met ouders. Dit gaf ons verhelderende inzichten over de school en de betrokkenheid van de ouders.
Wat ons vooral opviel was dat de ouders niet makkelijk kunnen antwoorden op de vraag waarom ze hun kind juist naar deze school sturen. Het meest voor de hand liggende antwoord is omdat ze hier naar de kerk komen of omdat ze in de buurt wonen. Het lijkt of de ouders hier niet eerder bij stil hebben gestaan. En wanneer we dan de leerkrachten aan het woord laten, wordt al snel duidelijk dat de ouderbetrokkenheid heel laag is, waardoor het niet verwonderlijk is dat de ouders niet echt stilstaan bij de school waarnaar ze hun kind zullen sturen. De ouders sturen hun kind naar school omdat dit zo hoort en zijn al blij als ze hun kind ingeschreven hebben.

Woensdag konden we het oudercontact van onze gastvrouw volgen. Zij moest het rapport van haar dochtertje halen op de andere school. Ook hier wordt duidelijk dat de ouderbetrokkenheid zeer laag is, maar ook de leerkracht is niet echt begaan met het lot van het kind. Er wordt gezegd dat het kind gebuisd is op wiskunde en lichamelijke opvoeding en verder mag de ouder gaan. Wanneer er bij ons een kind in het 2de leerjaar een tekort heeft voor wiskunde worden er allerlei oplossingen en hulpmiddelen aangeboden om het kind vooruit te helpen. Ook de meeste ouders zullen begaan zijn met het lot van hun kind en zullen vragen hoe ze dit kunnen verhelpen. Dit is hier helemaal niet het geval, maar wanneer je merkt dat het kind al geen huiswerkbegeleiding krijgt van thuis uit, was deze passieve reactie ook niet helemaal onverwacht.

Uit onze gesprekken met de leerkrachten van onze EBG school werd ons ook duidelijk dat de sfeer binnen het leerkrachtenteam niet ideaal is. Er zijn veel leerkrachten die vooral werken voor het geld en niet met het hart. Dit zorgt voor spanningen en maakt ook dat het niet makkelijk is om samen te werken. Het zijn de kinderen die hieronder lijden, want het is niet makkelijk om binnen dit team iets gezamenlijks op te bouwen. Dit werd mij al eerder duidelijk wanneer ik de kinderen haal voor in de zorgklas. Er is geen interesse van de leerkrachten uit naar wat ik met de kinderen doe. Dat is vooral jammer, want het enige slachtoffer hiervan is het kind zelf…

Ons toneel

Aangezien de namiddagactiviteiten los staan van de school en volledig door ons gedragen worden, gingen deze natuurlijk wel door. En met succes! Deze week zijn we echt begonnen met de voorbereidingen van het toneel. We hebben onszelf opgesplitst in 3 groepen: de acteurs, de decorbouwers en de figuranten. Het was een groot succes in die zin dat de kinderen enorm gemotiveerd zijn om hieraan te werken. Ze kijken ernaar uit om hun ding te doen en hoewel ze het niet gewend zijn om zelf inbreng te hebben in zo’n evenement, zitten er best heel wat talenten onder deze kinderen. Wanneer het verdere verloop even vlot gaat als de start, zullen deze kinderen heel fier mogen zijn op zichzelf. Aan het enthousiasme zal het in elk geval niet liggen! :-)

Brownsberg

Donderdag ging de paasvakantie dan “officieel” in, ook voor ons. En hoe konden we die vanuit Brownsweg beter inzetten dan met een bezoek aan de befaamde Brownsberg? Niet! Vandaar onze eerste uitstap van de vakantie. Normaal zou Eugenie deze uitstap voor ons geregeld hebben, maar blijkbaar was dit dan toch niet gedaan en konden we donderdag morgen alles zelf beginnen regelen. Makkelijk was het niet, maar dankzij onze rare, maar toch behulpzame buurman Ronny vonden we dan toch vervoer.

Ondanks de vertraging van ’s morgens en het vele wachten zijn we uiteindelijk kunnen vertrekken tegen 11 uur. De rit naar boven was een hele belevenis. Bij de start zou je denken, het zijn zotten die dit te voet doen, 13 km te voet naar boven om dan nog niet bij de watervallen te zijn, met alle Chinezen (en hier zijn het er echt wel veel) maar niet met den deze! Maar eens wat verder gevorderd op de berg zou je denken dat het de zotten zijn die de bus nemen :p De weg is helemaal niet aangelegd, bestaat uit modder en putten en is door de regen best wel glad. Vooral de steile stukken omhoog zijn spannend aangezien zo’n busje niet zomaar in een, twee, drie omhoog geraakt. Verschillende keren weg schuiven en achteruit rijden om de berg op te geraken behoren dus bij het pakket. Maar goed, we zijn veilig boven geraakt en dat hebben we dan ook eens mee gemaakt :D

Eens boven werden we welkom geheten en konden we vertrekken naar de waterval. Aangezien het al 12.30 was, besloten we de kleinste waterval te bezoeken, aangezien we om 17 uur al terug richting Paramaribo zouden vertrekken. Het was de kortste wandeling en de kleinste waterval, maar echt wel super mooi. Ik blijf het herhalen, maar ik kan er dan ook echt niet van over, maar zo’n uitzichten zie je normaal alleen in de films. Of op de geprogrammeerde achtergronden op uw computer. Wel wij hebben nu zo’n achtergrond die we zelf trokken. AHA!

Het was echt ongelooflijk, zowel de weg naar de waterval als de waterval zelf. Hoewel er heel veel dieren in het wild leven zagen wij enkel een gifkikker. De luiaard was waarschijnlijk te lui en de vogelspin was gaan vliegen. Maar gelukkig hadden we woensdag al de kans om een vogelspin te bekijken. Onze taxichauffeur had er een gevangen en was zo vriendelijk om ze ons te laten zien… Gelukkig zat ze in een zakje en moest ik ze niet vast houden, maar ik kan nu wel zeggen dat ik persoonlijk een vogelspin in het wild heb gezien :D

Aan de waterval zelf bleken we aanbeland in een groot mierennest. Het was niet zo aangenaam om te eten tussen de rode mieren, maar gelukkig waren ze zelf druk bezig met het verzamelen van eten waardoor ze aan ons geen aandacht besteedden. En het was best wel fascinerend om die kleine beestjes zo te zien dragen en sleuren aan die veel te grote blaren. Ook dat leverde enkele mooie (en scherpe ;-) ) foto’s op.

Na het eten en het baden onder de waterval was het tijd om terug te keren. De weg omhoog was veel vermoeiender dan omlaag, maar in vergelijking met de plaatselijke bevolking heb ik een topconditie. (Dat bewezen we ook al tijdens de kanotocht.) Eens terug boven op de top werden we beloond voor onze inspanningen, want daar zaten enkele brulapen op ons te wachten. Zoals de echte Surinaamse bevolking lagen ze rustig te liggen op de toppen van de bomen. Geweldig! :D

En natuurlijk is er op de Brownsberg het niet te vergeten, ongelooflijk mooi uitzicht op het stuwmeer. Dat is nu eens een beeld dat niet te beschrijven is. Het tropisch regenwoud aan uw voeten en daarachter een meer zover je kan kijken. En zeggen dat daar vroeger 28 dorpen stonden, niet te geloven!

Je hoort het, het was een ongelooflijk en niet te vergeten ervaring en een goed begin van de vakantie. Laat ons hopen dat de volgende tripjes even spectaculair zullen zijn.
Het was tijd om terug te keren en ondanks het feit dat het begon te regenen was de terugweg minder eng dat de heenweg. Doordat het bergaf was, kon de auto zich laten bollen en moest hij zichzelf niet naar boven trekken waardoor we minder gleden. WOEHOE :-) De putten bleven natuurlijk wel, dus geklutst kwamen we lekker terug in het dorp.
Na opnieuw een uur en half te wachten zijn we dan eindelijk toch kunnen vertrekken naar de stad en ’s avonds waren we blij om terug in ons bedje te slapen. Het is nog niet zoals thuis, maar het is beter dan een hangmat :-)

Vandaag heb ik vooral voor school gewerkt zodat ik morgen gerust kan vertrekken op de volgende trip. Ik ben benieuwd en kijk er naar uit!! :D

Vele groetjes en brassas en hopelijk tot woensdag!

Dorien
xxx

Maak je niet druk...

Na een drukke en toch ook wel zware week was het tijd, en nodig, om te bekomen. En dat hebben we deze week gedaan door vooral heel op ons gemak te bekomen. We hebben onze stageweek van volgende week voorbereid op onze gekende manier :-)

De rustweek was heel productief want nu zijn we weer helemaal klaar om morgen te vertrekken voor een nieuwe halve week stage! Ondanks de rust en de ontspanning is er toch een en ander gebeurd, hier een kort overzicht:

Het huishouden

Natuurlijk moet er ook gekruist, gestreken en geplassen worden, dus dan doen we dat maar :-) “Moet dat nu een speciale rubriek krijgen?” hoor ik jullie al denken…Wel als je in een houten huis woont waar het water door de vloer loopt. En het feit dat het kantoor van Leri for Life onder onze living gevestigd is, maakt dat natuurlijk niet zo praktisch… En dan wouden we eens ijverig zijn :p Maar het is nu wel proper :-)

En natuurlijk geen water zonder vuur… Na het laten binnenregenen van kuiswater is de assebak in brand gevlogen. Gelukkig hadden we water genoeg :p

Je merkt het, zelfs kuisen kan hier niet gewoon verlopen…Misschien beter dat we dat niet meer doen :p

Voorbereiden van de paasvakantie

Terwijl de paasvakantie bij jullie al half voorbij is, moet ze hier nog beginnen. Donderdag exact begint onze paasvakantie voor 2 weken. En nu we hier toch zo ver in een prachtig land zitten, moeten we dat land toch wel gezien hebben? En daar hebben we ook voor gezorgd. Deze week hebben we al onze tripjes vast gelegd met als conclusie dat we deze vakantie exact 3 dagen thuis zullen zijn.Veel voer voor jullie om te lezen komt er dus zeker nog aan :-) Dat is ook de reden waarom we deze week niet zo veel gedaan hebben, we hebben vooral voor school gewerkt zodat we al goed gevorderd zijn en zonder problemen kunne genieten van onze tripjes!

Vrijdagavond

Hoewel vrijdag zelf niet zo spectaculair was, is de avond toch wel het vermelden waard. We zijn eerst gaan eten in het Ford in het centrum van Paramaribo. Het oudste gebouw van Paramaribo staat daar, te verouderen…

Maar Cosa Nostra was super gezellig en een echt aanrader! Het is aan het water, met lichtjes in een oud kader, een soort oude hoeve en echt geniaal! Het uitzicht alleen al was om van weg te dromen. En het eten ook natuurlijk ;-)

Nadien is Chicco, onze taxichauffeur, nog eens met ons over de grote brug van Suriname gereden. Nu ken ik de naam ondertussen wel en het gaat hier over de weidenbosbrug :-) En aangezien het nu avond was, was dit super speciaal. Zoals eerder al gezegd is deze brug super hoog en stijl, maar wanneer je dan naar de stad rijdt, zie je alle lichtjes en als je dan uit het dak van de auto zit, is die een geniaal prachtig zicht. Puur genieten!

Tot hier toe een prachtige avond die toch wel wat raar geëindigd is. Chicco is niet enkel taxichauffeur, maar ook veiligheidsagent. (of zoiets) Tijdens onze rit kreeg hij telefoon dat er een roofmoord was gebeurt aan een tankstation. Hij pleegde dus nog enkele telefoontjes terwijl hij ons naar huis reed. EN dan ineens vraagt hij “Wil je gaan kijken?” Wat wij op zich al heel raar vonden, maar dus zonder op antwoord te wachten reed Chicco met ons naar de plaats delict…

We rijden voorbij het tankstation en daar stond echt super veel volk gewoon te kijken. Daaraan merk je dat Paramaribo eigenlijk een heel groot dorp is. Als er iets gebeurt, wordt iedereen gemobiliseerd. Wat wel speciaal was: het was daar muisstil. Daar waar normaal alle autoradio’s super luid staan, de auto’s heel snel rijden en de mensen roepen en toeteren naar elkaar, was nu niets te horen. Best wel eng eigenlijk, vooral al je weet hoeveel volk daar stond. We rijden dus voorbij, heel traag, maar buiten volk, een lint, veel volk en de bus, was er niet veel te zien. Waarop CHicco zegt: “Staat het dak nog open? Wil je zien?” Wij lachen een beetje en hij: “Ik ben nieuwsgierig. Gaan we uitstappen?” Nog vreemder maar dus hij is gaan kijken, wij zijn blijven zitten. Ineens springen er 4 gewapende mannen uit de auto naast ons en beginnen ze te lopen naar het tankstation. SPANNEND!! Ok, na 20 meter zijn ze beginnen stappen, dus het zal niet zo spectaculair geweest zijn :p Maar dus ja, onze veiligheidsagent Chicco had zijn 4 bakra’s mooi laten zitten in die auto :p Gelukkig waren de daders al gaan lopen en we hoopten dat ze niet zouden terug komen :p

Niet veel later kwam Chicco terug en heeft hij ons veilig naar huis gebracht. Wat er gebeurde: in een bus zit er altijd een persoon naast de chauffeur om het geld te ontvangen. Deze persoon was uitgestapt, vermoord en het geld werd gestolen. De daders gingen ervandoor met de buit en een witte auto. (laat het hier nu toevallig vol rijden van witte auto’s) De auto werd ondertussen al gevonden in Lelydorp, zo’n half uur van de stad, en ze weten nu wie de daders zijn. Nu moeten ze deze alleen nog oppakken, en natuurlijk eerst vinden… Maar dus we hebben wel wat sensatie gehad :D

Berg en dal

Vandaag was een geweldige rustige oplaaddag voor opnieuw een werkweek :-) Samen met Chicco zijn we een dagje naar Berg en Dal geweest. Dat is een avonturen park, niet ver van Brownsweg. Na een rit van 1 uur en 30 minuten kwamen we toe in Berg en Dal en kregen we een hutje voor ons. Een hutje zijn dus 4 palen, een stro dak, een picknicktafel en 2 houten zetels. Maar super gezellig en aan de Suriname rivier. Caro en ik hebben de Tarzan Swing gedaan. Dan moet je op een platform klimmen en er af springen en dan zwier je tussen de bomen. SUPER leuk. Echt waar. Het was zeker de moeite en kei veel kriebels :D Laura en Jumi deden ondertussen een boottocht, kwestie dat ze konden genieten van de prachtige natuur in de Surinamerivier.

En die schoonheid hebben wij ook kunnen ontdekken tijdens onze Kanotocht. Dit was niets vergeleken met onze kanotocht in de Ardennen, maar super veel mooier. Er was amper stroom en gelukkig geen stenen om in vast te geraken, waardoor het heel makkelijk en niet zo vermoeiend was. En aangezien de andere deelnemers nog nooit gekanood hadden, waren wij de professionals :p Maar mensen: het uitzicht! Dat kun je u niet voorstellen zonder het zelf gezien te hebben. We voeren dus op de Surinamerivier om dan een zijstroompje in te gaan. Maar dat was heel smal en de bomen en takken hingen in het water en er was een dak van bomen en planten en echt ongelooflijk mooi. EN… ik ben niet uit de kano gesprongen toen er een spinkaan op mij zat! (waarschijnlijk omdat er slangen en kaaimanen in het water zaten, maar tot daar. Ik ben grenzen aan het verleggen ;-) )

Nadien zijn we nog even in ons hutje gaan liggen en toen kregen we te horen dat ze nog 4 mensen nodig hadden voor op de banaan, dus wij mochten gratis mee. Ja dat laat je je geen 2 keer zeggen… Het was DE MAX. En we zijn maar 1 keer gevallen :-) Het was geweldig!! :D

We hebben de avond rustig afgesloten met een broodje en het schrijven van mijn blog. Nu kan ik lekker vroeg gaan slapen en morgen fit opstaan voor opnieuw een geweldige week. Van maandag tot woensdag gaan we verder met onze schoolse activiteiten en deze week starten we echt met het toneel. Ik ben benieuwd hoe de kinderen gaan reageren :-)

Vanaf donderdag dus paasvakantie en die starten we met een uitstap naar Brownsberg. Eugenie regelt dit voor ons en dus zal de start van de paasvakantie niet kunnen missen :-) Ik kijk er al naar uit.

Vrijdag zijn we terug een dagje in de stad en dan volgt hopelijk het hele verslag. O ja, voor ik het vergeet:

Weetjes:

· Dorien heeft geleerd om Metal te appreciëren. Wat een kamergenoot als Laura al kan doen :D (ik laat in het midden over wat soort Metal het gaat :p)

· Big Brother’s watching us! Jurgen, de andere meisjes kunnen dat niet zo appreciëren…

· Wanneer een Surinamer in een hangmat ligt op Berg en Dal luistert hij wel eens naar de radio. Laat die radio nu net de 10 geboden geven van een bepaald volk in Suriname. Jammer genoeg ken ik er nog maar 6, maar het is dus geniaal om een Surinamer in een hangmat te zien die naar dit luistert:

1. Werken is gezond, laat het over aan de zieken

2. Stel niet uit tot morgen wat je tot overmorgen kan uitstellen

3. Leef om te rusten

4. Als iemand hulp nodig heeft om te rusten, help dan

5. Geniet van uw bed, het is uw tempel

6. Werken is heilig, blijf er af

Vrij duidelijk niet? :-) Dieter, jij zou het hier geweldig vinden ;-)

Voila, nu zijn jullie terug een beetje op de hoogte. Geniet nog van de paasvakantie en tot de volgende!

Dorien

Mededeling

Ondanks het feit dat ik gisteren mijn hele verslag al schreef, wil ik toch ook vandaag nog even een persoonlijk berichtje plaatsen.

Pepe Beir,

aangezien ik je met de telefoon niet zal kunnen bereiken omdat je hoogstwaarschijnlijk weer ergens achteraan in het magazijn rondloopt, de post nooit op tijd komt, een gsm niet aan jou besteed is en een mail-adres nog veel minder, is dit berichtje speciaal voor jou. Ik weet dat je de blog wel volgt en ons mama heeft haar instructies gekregen :D

Ook hier in Suriname, aan de andere kant van de oceaan wordt er aan u gedacht ;-) Een super gelukkige verjaardag en 3 dikke, Surinaamse kussen van Dorien, een van uw vele kleinkinderen die onlangs zo lang zo ver vertrokken is.

Hieronder dan toch nog eens een foto (aan de pier waar we vorige week regelmatig zaten), zodat ik zeker ben dat je de juiste voor ogen hebt ;-)

GELUKKIGE VERJAARDAG!!!

Dorien, die je nog niet vergeten is :)

Xxx

Alweer een weekje verder

We zijn ondertussen alweer een week verder en in die week is er heel wat gebeurd. Om jullie allemaal aandachtig bij de les te houden of om jullie te verwarren of om het mijzelf makkelijk te maken (schrappen wat niet past) ga ik deze week niet praten per dag, maar per onderwerp. Opnieuw hoop ik alles gezegd te hebben en anders hoor je het nog wel ooit eens :-)

Vertrek

Het vertrek maandag was de moeite. Aangekomen op de Saramaccastraat stormen er ineens 4 negers op ons af om de koffer leeg te halen en onze bagage voor ons te dragen. Op zich super lief en vriendelijk maar wel hectisch. Je moet de taxi nog betalen, je zoekt Rekka en je moet je bagage volgen. Maar we moesten ten minste niets dragen :-) woehoe! En daar stonden we dan recht over de Jeruzalem Bazaar te wachten want Rekka was nog niet gearriveerd. Uiteindelijk hebben we daar een uur gestaan aangezien Rekka een auto-ongeluk had. Gelukkig had hij niets, maar hij moest natuurlijk wel zijn papieren in orde brengen en dat neemt tijd in beslag. Eens hij er was moest hij natuurlijk even bekomen om uiteindelijk te beslissen dat zijn broer ons zou weg doen. 5 minuten onderweg kregen we telefoon van Rekka dat zijn sleutel nog in de auto lag waar wij inzaten, dus dat we terug moesten rijden. Enfin na heel erg veel vertraging zijn we dan toch in Brownsweg geraakt en om het goed te maken vertelde Rekka dat hij ons ’s avonds zou komen halen voor een wandeling… (meer hierover later :-) )

Plaatselijke delicatesse

Na onze enorme vertraging kwamen we dus eindelijk aan in Brownsweg met een honger om U tegen te zeggen. We keken dus uit naar het lekkere eten van Eugenie aangezien dat toch wel altijd al dik in orde was. Nu hadden we het “geluk” dat we kennis mochten maken met de plaatselijke delicatesse: kippenpoten… Het uitzicht was vreselijk. Het leek op kleine kinderhandjes en ik kan u verzekeren dat is niet gezellig om op te eten. Er valt daar ook helemaal niets aan te eten, want da tis vel, bot en pees… Ik heb er mijn lippen eens tegen gezet om er toch eens van te proeven, maar ik kon mij bijlange niet concentreren op de smaak dat ik al ben vergeten hoe het eigenlijk smaakt. Maar het was dus alles behalve een aangename ervaring. Nu was het wel zo dat we die poten niet in zijn geheel wouden terug geven. Eugenie doet toch wel haar best en het zo ongeroerd terug geven leek ons toch wel onbeleefd. Daarom hebben we de poten in stukjes gedaan, zodat het leek of we ervan gegeten hadden. Maar dat hadden we beter niet gedaan, want dinsdag kregen we opnieuw kippenpoten… Ze zal gedacht hebben dat we het lekker vonden zeker… Enfin, we hebben nu 3 poten van elkaar gedaan (zodat we ze toch niet meer allemaal opeten) en we zijn een kip gaan kopen om haar te geven. Nu zou het toch wel duidelijk zijn dat we liever gewone kip krijgen. Maar neen, want vrijdag kregen we: rijst met bruine bonen en kippenpoten!!! Die bruine bonen vielen verwonderingwaardig nog goed mee, maar de kippenpoten waren er dus te veel aan. En de bami die we zouden krijgen voor Jumi haar verjaardag hebben we ook niet terug gezien… Gelukkig is er altijd rijst genoeg om voldoende gegeten te hebben :-)

Het werken op school

Het schoolgebeuren was een hele belevenis deze week en niet altijd even positief. De zorgklas zit zeker goed, de band met de kinderen wordt steeds sterker en dit merk je niet enkel in de omgang, maar ook in het leerrendement en dat is natuurlijk wel fijn. De niveauverschillen tussen de kinderen onderling zijn natuurlijk wel heel groot en daarom heb ik besloten om niet meer in groep maar individueel te werken. Op deze manier kan ik veel beter inspelen op de kinderen individueel. Vrijdag was 2A gewoon niet op school en de leerkracht van 2B ook niet (de kinderen wel). De directeur had ons daarvan niet op de hoogte gebracht, maar omdat 2B daar dan zat zonder leerkracht hebben we besloten om zelf de klas over te nemen. Op deze manier zijn de kinderen toch niet voor niets op school. We begonnen dus aan een geïmproviseerde les, maar blijkbaar waren er andere stagiaires aanwezig die de klas zouden over nemen waardoor wij toch aan onze zorgklas konden verder werken. Een geluk dat de communicatie hier zo goed verloopt… In tegenstelling tot de vorige week zijn we deze week jammer genoeg wel getuige geweest van enkele slaagpartijen. Kinderen werden geslagen omdat ze niet in de rij stonden, met de hand of met de stok. Het ergste wat we zagen was een jongen die vast gehouden werd door 5 leerkrachten en door de 6de leerkracht geslagen werd met een stok. Op dat moment stond ik aan de grond genageld. Als je naar hier komt weet je dat dit kan gebeuren en ergens stel je jezelf erop in, maar je kan u niet voorbereiden op het gevoel dat er dan door u heen gaat. En ik kan het ook niet beschrijven. Ik blokkeerde en het duurde even voor ik de reflex had om het gordijn te sluiten. De vorige week hebben wij daarvan helemaal niets gezien, was dat omdat de kweekschool er was, doen ze het nu wel omdat ze ons gewoon zijn, ik weet het niet maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dat niet meer hoef te zien.

De namiddagactiviteiten

De namiddagactiviteiten waren een groot succes deze week. Er zijn veel kinderen die erop af komen en je merkt ook echt dat ze het leuk vinden. Er zijn ook veel kinderen waar je echt veel mee kan doen en het is fijn om hun enthousiasme te zien. Het doel van de activiteiten wordt ook bereikt, want de kinderen spreken Nederlands tegen ons. Onderling gaan ze nog veel Sarramacaans praten, maar ze weten ondertussen al dat dit tegen ons geen zin heeft. En ze beginnen ons ook meer en meer te verstaan, waardoor we efficiënter kunnen werken. Nu efficiënt werken zit er niet altijd bij en (het spijt mij maar het is een feit) de jongens kunnen echt wel het beest uithangen. Er zijn er bij die echt heel goed mee werken maar er zijn er 3 die de hele groep op hun kop kunnen zetten. We verdelen de groep dat ook in 3, aangezien er echt wel heel veel kinderen naar de activiteiten komen en het is niet echt handig om toneeloefeningen uit te voeren met zoveel kinderen. Het verdelen in groepen werpt dan ook zijn vruchten af. We lieten ons ook vertellen dat de kinderen die komen vooral diegene zijn dat thuis niet veel aandacht krijgen. Ok, deze zijn in omgang niet altijd even makkelijk, maar het is wel goed dat dan juist zij eens positieve aandacht krijgen en hopelijk zullen we daarvan dan ook de vruchten kunnen zien na onze 5 weken, al was het maar een beetje:-) Wat ook wel leuk is, soms horen we de kinderen de spelletjes spelen die wij hen leerden. (zakdoekleggen, schipper mag ik over varen,…) Het is wel heel leuk om te merken dat ze ook zonder ons aan deze spelletjes kunnen beginnen, want door het zingen van de liedjes zijn ze ook met Nederlands bezig op een spontane, leuke en ontspannen manier.

Agressie

Het erge van het hele slaaggedoe in de school (en waarschijnlijk ook thuis) is dat de kinderen dit gedrag ook over nemen. Toen we terug komen van school zagen we twee kinderen vechten met elkaar, maar echt slaan en schoppen en gooien met stenen. Hebben om te hebben zeg maar. Ook tijdens de namiddagactiviteiten merken we dat de oudere kinderen de jongere kinderen regelmatig slaan. Zo was er een kleuter die zo vreselijk agressief was dat zelfs de ouderen er schrik van hadden. Hij stoorde schopte, sloeg, gooide met stenen en glas. Jumi nam hem op en na enkele schoppen en beten heeft ze hem thuis kunnen afzetten. Ik snap niet dat er zoveel agressie in een klein kind kan zitten. En we kunnen de kinderen wel zeggen dat we niet willen dat ze hier slaan en schoppen, maar thuis doen ze het en achter onze rug ook. Als de ouders er niets op zeggen, kunnen wij er weinig aan doen. Al blijven we wel duidelijk dat wij dit niet dulden en als ze het niet kunnen laten gaan ze beter naar huis.

De pier

Om onze vertraging van maandag morgen goed te maken, ging Rekka met ons dus wandelen. Lees: Sisie en Rekka kwamen ons halen met de auto om tot aan de pier te rijden. Papa, bij deze ga ik vanaf nu dus altijd op deze manier naar het station wandelen :-) De pier is wel super gezellig. Het is aan een rivier van het stuwmeer en het drinkwater voor Brownsweg wordt hier opgehaald. Proper is het dus zeker, maar vooral warm!! Het is sinds thuis geleden dat ik nog zo’n warm water heb gevoeld zonder het eerst op te warmen. Wat een uitvinding J We hebben dus de hele avond aan de pier gezeten om de zonsondergang te zien en de bomen in het meer te aanschouwen. En ik kan u verzekeren, het is er echt prachtig. We zijn er zelfs nog 2 keer terug gegaan: een keer om te zwemmen en een keer om te vissen. Het is er echt heel gezellig, ik kan er niet van over :-) Vrijdag is ook Laura mee gegaan en net als wij is zij helemaal verkocht :-) Nu misschien wel handig om te weten voor moesten jullie zelf ooit naar de pier gaan: er is een plank die ontbreekt. Die plank zit onder het water, maar is wel heel duidelijk zichtbaar. En het is dus ook geen probleem om er rustig over te stappen. Natuurlijk, wanneer je in paniek geraakt omdat iemand zegt dat er slangen in het water zitten en je zo snel mogelijk uit het water wil, zit de kans erin dat je het gat vergeet en er helemaal doorzakt… Nietwaar Caro? Ach ja, Caro heeft er een mooie schram en blauwe plek aan over gehouden, maar voor de rest is alles dik ok met haar :-) Maar bij deze zijn jullie verwittigd ;-)

De plaatselijke cultuur

Een van de taxichauffeurs, Sissi, wist ons `te vertellen dat de mensen het wel appreciëren als we ons best doen om Sarramacaans te praten. Daarom heeft hij ons enkele begrippen geleerd zodat we korte conversaties kunnen voeren. En met succes. De oma van Eugenie, die recht tegenover ons woont vond het geweldig dat we dat probeerde en was nog eens zo vriendelijk. Ze liet ons zelfs binnen in haar huisje en ze wou dat we foto’s trokken van haar en haar huisje. Ze is echt super lief. Al moet ik hier wel even toegeven dat het vooral Jumi is die de gesprekken kan voeren. Mijn talenknobbel wil mij nogal eens in de steek laten, maar ik doe mijn best. Ik ben al blij als ik 3 zinnetjes kan onthouden :D Verder zitten we hier ook tussen de zwarte kindjes met langs alle kanten hun haar ingevlochten. Dat is heel mooi om te zien en nu we hier zijn, moeten we dat toch ook gedaan hebben. Anaffa, een van onze buurmeisjes heeft bij ons dus vlechtjes gezet. Jumi heeft haar hele haar laten invlechten, Caro en ik hadden genoeg aan een vlechtje. Kwestie dat ik niet wil weten hoe ik eruit zie als ik al die vlechtjes er zou uit doen :p Maar als we hier zijn moeten we dat toch eens doen e :-) het is er nu natuurlijk wel al uit, want na een weekje dorp wil ik mijn haar liefst een heel goed uit wassen :D

’t is gebeurd

O ja, al 2 weken zeggen we: let op, want het gaat eens gebeuren en inderdaad vrijdag is het gebeurt. De ervaren lezers onder jullie zullen wel al weten dat het pipi doen in het dorp gebeurt op onze geïmproviseerde pipi-pot. Wel Caro is erin geslaagd deze pot omver te lopen. WOEHOE! Wie is de volgende? Het grappige is, dat ze alles opgekuist heeft met haar handdoek om deze nadien in de vuilbak te gooien. Regressa, de dochter van Eugenie, heeft deze tot 2 keer toe uit de vuilbak gehaald en terug gebracht. Ik wil niet weten wat ze dachten :p Maar aangekomen in Paramaribo heeft de vuilkar de handdoek dan toch mee genomen. Wat een geluk :-)

Verjaardag Jumi

Donderdag was Jumi jarig :-) En dat verdient natuurlijk wel een feestje :-) De kinderen werden maandag uitgenodigd voor een hapje en een drankje, ze moesten enkel een beker en een tekening mee brengen. 83!! Kinderen stonden daar. Met dank aan de 4 meisjes die ons hielpen is het ons gelukt om op een correcte en vlotte manier de kinderen een snoepbrochette en een kroontje te laten maken. En nadien kregen ze natuurlijk ook een brochette en een drankje na het zingen van enkele (Nederlandse) liedjes. Het was een echt succes en ontroerend om te zien. Op zo’n momenten weet je waarom je hier bent :-)

Laura op bezoek

Vrijdag is Laura op bezoek gekomen. We zijn samen neer de pier gegaan en hebben nadien lekkere spaghettipieren gegeten :-) Haar eerste nacht in de hangmat was een belevenis omwille van de kippen die zij nog niet gewoon is en blijkbaar durven Caro en ik wel eens een conversatie te voeren in onze slaap. Het “mmh-en” gaat door tot in onze dromen.

Uitstap naar het stuwmeer en Stone Island

Laura is niet zomaar op bezoek gekomen, maar er was een reden. Meneer Magharett, de directeur van onze school, wou ons mee nemen op educatieve uitstap naar het stuwdam. Het zit zo dat Brownsweg ontstaan is uit acht kleine dorpjes die vroeger verspreid lagen. Toen hadden ze beslist om een stuwmeer en -dam aan te leggen om op deze manier op een goedkope manier elektriciteit te kunnen aanmaken. Nadeel was wel dat er heel wat dorpen moesten verdwijnen. De mensen hebben zich samen gevestigd en zo is Brownsweg ontstaan. Nog steeds kan je de 8 districten onderscheiden. Het “enge” is wel dat de oorspronkelijke dorpen niet werden afgebroken. Dus diep op de bodem van het stuwmeer staan de dorpen nog steeds en ook de bomen steken nog uit boven het meer. Wij zijn het stuwdam en het stuwmeer dus gaan bekijken en hebben een kort ritje gemaakt met de boot op het stuwmeer. En wonder boven wonder hebben de andere het vertrouwd om mij te laten sturen :-) Nadien zijn we geëindigd in Stond Island. Een deel van het stuwmeer dat een creek werd zodat toeristen er kunnen zwemmen en uitrusten in de hangmat. Het was vooral heel ontspannend om uit te rusten van een toch wel zware en vermoeiende week. Het was zeker de moeite en een ongelooflijk uitzicht. We zaten precies in de Tarzan-film :-)

Vermoeidheid

Het was een zeer zware week in alle opzichten, zowel mentaal als fysiek. Een week slapen in een hangmat, tussen de kippen is geen aanrader en zeker niet als je veel slaap nodig hebt :-) dat alles maakt het mentaal ook niet makkelijk waardoor het toch wel even nodig is om te bekomen eens we in de stad zijn. Maar toch was het ook een heel leuke en fantastische week en ik kijk er nu al naar uit om terug te gaan. Het zijn allemaal heel lieve mensen en het is en blijft ene onbeschrijflijke ervaring.

Weetjes

· Een albino wordt hier een Yellow man genoemd · Wanneer je Bauxiet op een neger wilt smeren zegt hij “Je ziet dat niet, ik ben toch zwart…”

· Ondanks het feit dat het tot nu toe de zwaarste week was, ga ik het hier toch wel missen. De mensen, de kinderen, iedereen is hier super lief en vriendelijk en het is en blijft een ongelooflijk fantastische ervaring. De directeur had woensdag een droevige mededeling: “Ik moet jullie melden dat de dames uit Nederland-België (hij is nogal verward) ons zullen verlaten op 20 mei. Ik wil hierbij melden dat zij tot dan mijn volle steun krijgen en ik weet dat zij alles zullen doen wat ze kunnen om ons te helpen. Dames, dank jullie wel” Ja, dat doet wel iets met een mens :p

· Slaapwel in het Sarramacaans is: “Dumi weki” (zo spreek je het toch uit :p) en het betekend letterlijk “slapen, wekken” ze zeggen dus: slaap, maar wordt ook wakker, je mag er niet in blijven. Best wel slim gezien van die jongens :-)

Ik denk dat ik aan het einde ben gekomen. (Laat ons hopen zegt) Ik heb er alvast van genoten en hopelijk jullie ook een beetje door het te lezen :-)

Heel veel groetjes en tot de volgende!!

Dorien xxx

Een weekje Paramaribo

Deze week waren we opnieuw in Paramaribo.

Wat doen wij toch in godsnaam zo’n hele week in de hoofdstad?

Voorbereiden, voorbereiden en voorbereiden…Maar natuurlijk ook ontspannen :D Wat had je gedacht ;-) Het voorbereidingsgedeelte laat ik voor wat het is, drie mensjes achter een computer geeft niet veel om over te vertellen. Ik kan wel zeggen dat de voorbereide activiteiten super leuk zijn en dat we het helemaal zien zitten om terug een weekje naar Brownsweg te gaan :)

Wat hebben we verder nog gedaan deze week?

Ik heb onze kamer gedweild!! En aangezien ik dan toch bezig was ben ik ook aan de gang/badkamer en de keuken begonnen. Dan heeft Caro mij vervoegd en heeft ze de trap gekuist. Dat was nog niet gebeurd, dus best wel eens nodig :p

Nu we het over Caro hebben… Zij die Caro kennen zullen het beamen en de andere krijgen het dan mee, maar Caro is nogal een warhoofd :p Wel een gestructureerd warhoofd. Het is te zeggen, ze probeert structuur te brengen door een planning te maken. Regelmatig komt ze dan even langs: zullen we een planning maken? Dan schrijft ze heel mooi op, die dag, dat uur, dat. Ik vind dat zeker ok (en dat zullen Iris en Liesbeth beamen), maar als ik een planning heb, hou ik mij wel aan die planning. En chaos-caro niet :p En daardoor klopt mijn planning niet meer. Maar om het met Caro haar woorden te zeggen: “een planning is er om je er niet aan te houden” Hoor ik daar een kleine Surinamer in haar? :D

Regelmatig gaan we als ontspanning ook eens even naar de stad voor kleine boodschappen of om brieven te posten. Er is dus een nieuwe lading onderweg. (Kim maak je geen zorgen, ik ben Larsje helemaal niet vergeten, ik heb wat langer moeten wachten op jullie adres, maar het is onderweg ;-) Het was mama haar fout dus :p )

O ja, sinds deze week hebben we onze officiële zwembadpasjes :D WOEHOE! Die kunnen we natuurlijk niet onbenut laten en daarom brengen we regelmatig ook wel eens een bezoekje aan het zwembad. Het voordeel aan het pasje is dat we gerust even kunnen gaan voor slechts een uurtje, een perfecte ontspanning :D

Vrijdag avond zijn we gaan bowlen!! Chicco, die eigenlijk Petrick heet, (je echt Petrick zoals in spongebob :p) heeft ons naar de andere kant van de stad gevoerd om daar te eten en te bowlen. Ondanks het feit dat de baan scheef lag, was het toch zeer leuk. We kregen ook van die geweldige witte kousjes. (Wie denkt er ook aan om kousen aan te doen met zo’n weer…?) Het was geweldig.

Terwijl we wachtten op Chicco om ons te komen halen zijn we nog een coctail gaan drinken en wat hadden we geluk. Het was de eerste speciale coctail avond en de barman had een speciaal drankje: “Bartender goes wild” Helemaal wild van het idee besloten we ons aan zijn creatie te wagen en ik moet toegeven, ik ben fan van deze verse fruit coctail met ananassen uit blik…. Maar het feit dat wij de eerste waren waarvoor deze coctail gemaakt werd, maakte het wel goed :-) het was er wel aan te zien dat het de eerste keer was, want zelfs voor Surinaamse normen ging het er traag aan toe :p

Toen Chicco ons kwam halen heeft hij ons nog even af gezet in Broki, een gezellig restaurant/café waar we onze avond rustig, maar gezellig afsloten.

Zaterdag zouden we eigenlijk naar White Beach gaan, maar omwille van het vervoer en het weer zijn onze plannen gewijzigd. Jumi en ik zijn naar het Torarica hotel gegaan om daar een kokosnoot te drinken. Daar keek ik al een hele maand naar uit, maar het is wat tegen gevallen :p Ik eet ze liever dan ze te drinken, maar het was natuurlijk wel een ervaring op zijn eigen om een kokosnoot te drinken :D

Nadien zijn Caro en Laura nog af gekomen en zijn we op de pier gaan wandelen. Ok het is geen grote pier, maar wel super leuk en gezellig. Na het maken van enkele leuke foto’s hebben we besloten om daar ooit toch eens een picknick te houden :D

Zaterdagavond was een ervaring op zijn eigen. We zijn naar het Thalia theater geweest om een plaatselijk toneel te bekijken. Het toneel werd opgevoerd in een mengeling van het Nederlands en Sranantongo zodat het voor ons helemaal niet verstaanbaar was. Hoewel ik het verhaal wel begreep, kon ik de grapjes niet echt volgen. En als ik het publiek mag geloven, was het een giller. Ik verzeker u, zo’n publiek heb ik nog nooit gezien. Alleez of toch… Je kan het een beetje vergelijken met het publiek van bij de Patrick, alleen beleefd. Ze waren even uitgelaten en luidruchtig maar alleen om te lachen. Af en toe riepen ze iets naar het podium, maar aangezien ik het niet begreep kan ik niet zeggen hoe erg het was :-) maar het was altijd wel heel grappig. (veronderstel ik :p) maar dus ik kan niet goed beschrijven hoe het was, maar die mensen gingen echt wild. Die sprongen recht, zwaaiden met hun armen en doken van hun stoelen, allemaal van het lachen. (Het moet dus echt wel heel grappig geweest zijn) Voor ons was het vooral grappig om de mensen te observeren :p

Zondag hebben we vooral ons materiaal gemaakt, onze zak gemaakt en zijn we ’s middags een pannenkoek gaan eten. Nog 98 te gaan :p

Straks vertrekken Caro, Jumi en ik dus opnieuw voor een weekje, maar nu blijven we tot zaterdag. Spannend! We gaan op uitstap met de directeur ;-) EN… vrijdag komt Laura ook afgezakt naar Brownsweg om ons te vervoegen! Ik kijk er al naar uit om haar in te wijden in ons Brownsweg bestaan :D

Maar goed bij deze ga ik jullie dus laten. Veel plezier deze week en tot de volgende!!

Dorien