Aangezien Joyce dit een saaie blog vindt, mijn hartje in overdrive gaat en ik niet goed weg weet met mijn zenuwen, kan ik mijn tijd maar beter verdoen door nog een berichtje te posten :-)
De koffers zijn gepakt, de oren gekuist, de nagels geknipt en het afscheid is genomen.
En wat voor een afscheid! Van een Vlaamse avond over een wortel avond naar een familieavond… Jullie zijn allemaal geweldig en ik ga jullie missen!
Dank jullie wel voor alles en ik kijk er al naar uit om jullie tekstjes te lezen! (Voor de ene met al wat meer schrik dan voor de andere :p)
Om het vaarwel in schoonheid te eindigen, sluit ik af met de woorden van mijn nichtje Liesbeth op de melodie van de enige echte Koen ;-)
* Daar ga ik
en zoveel heisa heb ik nooit verwacht.
Daar sta ik
en zoveel vriendschap heb ik nooit gezien.
Soms zwijg ik
terwijl ik denk aan wat ik zeggen zal.
Ik praat veel
zolang ik nog maar iets te zeggen weet.
En zelfs ons moeder aan de kant
kijkt bezorgt als ze m’n koffer ziet.
Maar ik praat de flikken wel naar m’n hand
zoals toen ik van de openluchtfuif kwam.
Ongegeneerd.
Ik weet wel,
dat ik waarschijnlijk niet lang in Suriname blijf.
Ik weet wel,
dat ik iedereen hier missen zal.
Ik heb soms
al heimwee waar ik liever niets van zeg.
Ik beef soms
van die pillen tegen malaria.
En zelfs m’n nichtje Liesbeth,
kijkt minzaam om mijn capaciteiten neer.
Ons meter Min die zegt: “Dit is Gods werk.”
Buigt haar blonde hoofd en bidt tot de heer:
“Stuur haar maar weer.
Dank u, meneer!”
Ik heb soms,
al heimwee waar ik liever niets van zeg.
Ik beef soms
van die pillen tegen malaria.
En zelfs m’n nichtje Liesbeth aan de kant
zou liever in m’n schoenen staan.
Ja, een Surinamer dingt naar mijn hand
en biedt mij zijn portefeuille aan.
Maar ik denk er niet aan,
want de Wim kan dat niet aan!
Daar ga ik
Daar ga ik… *
Ik zie jullie allemaal heel graag en tot over 3 maanden!
xxx
